Updated on April 6, 2021
Ποίηση
Νίκος Καρούζος
Τα πουλιά δέλεαρ του Θεού
Το πηγαίο αίσθημα της αγάπης αποτελεί ιδεώδη και απώτερο στόχο της ανθρώπινης ζωής στο ποίημα του Ν. Καρούζου «Τα πουλιά δέλεαρ του Θεού, 2», που εκδόθηκε το 1961.
Θα περάσουν αποπάνω μας όλοι οι τροχοί *
στο τέλος
τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν.
Αγάπη μείνε στην καρδιά -
αυτός ας είναι ο κανών* του τραγουδιού σου.
Με την αγάπη
θα σηκώσουμε την απελπισία μας
απ' τ' αμπάρι του κορμιού.
Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων
η απελπισία.
Και προπαντός
ας μην αφήσουμε την αγάπη
να συνωστίζεται* με τόσα αισθήματα...
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Η συναυλία των αγγέλων |
* τροχοί : ρόδες, εδώ όργανα βασανισμού
* κανών: τα βιβλία των Γραφών, εδώ μεταφορικά
*να συνωστίζεται : να στριμώχνεται.
Απόστολος Παύλος,
Α΄Επιστολή προς Κορινθίους
1 Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. 2 καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. 3 καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι. 4 Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, 5 οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, 6 οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· 7 πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. 8 Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. [ ...]13 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη. |
Απόδοση στη νέα ελληνική :
1 Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου* αλαλαγμός*. * κυμβάλου (το κύμβαλο): κρουστού οργάνου |
Ακούστε εδώ τον "Ύμνο της Αγάπης" μελοποιημένο από τον Πολωνό συνθέτη Preisner για την ταινία "Μπλε" του Πολωνού σκηνοθέτη Κισλόφσκι.
Οκτάβιο Παζ,
“… Αγάπη σημαίνει αγώνας, […]
αλλάζει ο κόσμος, οι επιθυμίες παίρνουν οστά και σάρκα,
η σκέψη ενσαρκώνεται, φτερούγες αναβλύζουν
στις πλάτες του σκλάβου, ο κόσμος
είναι αληθινός και απτός, το κρασί είναι κρασί
το ψωμί επιστρέφει στη γεύση του, το νερό είναι νερό
αγάπη σημαίνει αγώνας, είναι ν’ ανοίγεις πόρτες,
να παύεις να είσαι φάντασμα αριθμημένο
καταδικασμένο στην αιώνια αλυσίδα
από αφέντη απρόσωπο,
ο κόσμος αλλάζει
αν δυο κοιτάζονται κι αναγνωρίζονται, […] ”
(Οκτάβιο Παζ, απόσπασμα από το ποίημα "Η πέτρα του ήλιου", Ίκαρος)
Ω μέρα, μέρα στρογγυλή,
φωτεινό πορτοκάλι με είκοσι τέσσερις φέτες,
που όλες τις διαπερνάει η ίδια κίτρινη γλύκα!
Οκτάβιο Παζ, Ύμνος ανάμεσα στα ερείπια (μτφ. Β. Ιβάνοβιτς)