Η καταιγίδα μιας πανδημίας

Ο Κορονοϊός έκανε αισθητή την παρουσία του στη ζωή μας και έφερε μαζί του πρωτόγνωρες καταστάσεις και ιδέες ύπαρξης και συμβίωσης. Έφερε μαζί την καραντίνα, την απαγόρευση ποικίλων πραγμάτων και κυρίως της κυκλοφορίας, το social distancing, την κοινωνική απομόνωση ως λύσεις που κάνουν “καλό στην υγεία”. Κι ενώ όλες αυτές οι πρακτικές μπορούν να μας προστατεύσουν σωματικά από τον Κορονοϊό μήπως μας απομονώνει συναισθηματικά κι έχει επιπτώσεις στη συνολική μας υγεία

Η κοινωνική απόσταση σημαίνει η αποφυγή μεγάλων ή μικρότερων συγκεντρώσεων όπου ερχόμαστε σε στενή επαφή με άλλους ανθρώπους, καθώς θα πρέπει να στεκόμαστε τουλάχιστον δυο μέτρα μακριά από τους συνανθρώπους μας, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων.
Η κοινωνική απομόνωση πέραν της σωματικής απόστασης έχει ποικίλες συνέπειες που αφορούν στην ψυχική, σωματική και σχεσιακή υγεία των ανθρώπων. Αυτού του είδους η απομόνωση απαγορεύει εξ ορισμού, ή περιορίζει στα απολύτως απαραίτητα, κάθε είδους σωματικής και διαπροσωπικής επαφής.
Το άγγιγμα είναι, , ίσως, η πρώτη αίσθηση που οι άνθρωποι αναπτύσσουν πριν ακόμη διαμορφωθούν πλήρως.

Επομένως, η αποστέρηση του αγγίγματος αυξάνει τα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης που μπορεί να βιώσει κάποιος. Επιπλέον, η κοινωνική απόσταση περιορίζει τα αγγίγματα που μπορεί να δώσει και να δεχτεί κάποιος, ιδίως σε μια τέτοια περίοδο που η σωματική επαφή με τους αγαπημένους ανθρώπους είναι απολύτως αναγκαία.

Το συμπέρασμα είναι πως οι άνθρωποι χρειάζονται το άγγιγμα και είναι μια μορφή υποστήριξης