Από τα παιδικά μας χρόνια έως σήμερα έχουμε ακούσει πολλά παραδείγματα κλασικών
παραμυθιών όπου στο τέλος το θύμα είναι σώο και αβλαβές αλλά ποτέ δεν ακούσαμε την
πλευρά του θύτη. Πώς μπορεί κανείς να βγάζει συμπεράσματα, αν δε γνωρίζει και τις δύο
πλευρές;
Στην Κοκκινοσκουφίτσα ,το πασίγνωστο παραμύθι των Αδελφών Γκριμ ,έχουμε δύο
κεντρικά πρόσωπα. Η Κοκκινοσκουφίτσα στον δρόμο για το σπίτι της γιαγιάς της πέρα από
το ξέφωτο συναντά τον
«κακό» λύκο. Στο τέλος της ιστορίας ,αν και υπάρχουν διάφορες
εκδοχές, ο λύκος καταλήγει
ανήμπορος με ένα σωρό
πέτρες στην κοιλιά του.
Καθώς οι Αδελφοί Γκριμ
έζησαν σε μία αρκετά
διαφορετική εποχή από τη
σημερινή δε μπορούσαν να
προβλέψουν πως χρόνια
αργότερα θα υπήρχαν
άνθρωποι να διαψεύσουν
ή ακόμη και να αναιρέσουν όλη την ιστορία που μόχθησαν για να κατασκευάσουν . Αν
όμως θέλουμε να λέμε και να κρίνουμε τα γεγονότα με αντικειμενικότητα, θα πρέπει να
δούμε και τις δύο εκδοχές της ιστορίας .Τι κι αν ο καημένος ο λύκος είχε να φάει μέρες;
Πώς γνωρίζουμε αν ήθελε όντως να φάει την Κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της και όχι να
τις ψυχαγωγήσει με τη μικρή του παράσταση;
Σε ένα ακόμη πολύ γνωστό παραμύθι, «Η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες», θα
πάρουμε τα γεγονότα με τη λογική. Παραβλέποντας πως ένα μικρό κοριτσάκι δεν έχει
καμία δουλειά μόνο του στο δάσος και ότι δεν υπάρχουν αρκούδες που μιλάνε. Ποιος θα
έπρεπε να φοβάται; Ένα κορίτσι που μπήκε μέσα στo άγνωστο σπίτι και σχεδόν το διέλυσε
ή οι ένοικοι που μπήκαν και είδαν έναν διαρρήκτη να κοιμάται αμέριμνος στο κρεβάτι τους;