Ένα μοναδικό φαινόμενο έχει εμφανιστεί στη Δανία, ένα φαινόμενο που έχει περάσει απαρατήρητο από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Στις αρχές Ιουνίου, η πρωθυπουργός της Δανίας Mette Frederiksen, μιλώντας δημόσια σε ένα πανεπιστήμιο, δήλωσε: «Χρειαζόμαστε μια μορφή επανεξοπλισμού που να είναι εξίσου απαραίτητη [με τον στρατιωτικό επανεξοπλισμό]. Είναι ένας πνευματικός επανεξοπλισμός». Μια πρωτοφανής επίγνωση, που ελπίζουμε να εξαπλωθεί.
Το Δανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, στο οποίο ανήκει η πρωθυπουργός, δεν απολαμβάνει φήμης για μισαλλοδοξία: έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη μείωση της επιρροής της Δανικής Προτεσταντικής Εκκλησίας στη δημόσια σφαίρα.
Ωστόσο, η Frederiksen είχε ήδη εκπλήξει τους πάντες νωρίτερα φέτος ανακοινώνοντας έναν σημαντικό στρατιωτικό επανεξοπλισμό: επέκταση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, σημαντική αύξηση των αμυντικών δαπανών και εντατικοποίηση της εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα.
Ωστόσο, ένα βαθύ πρόβλημα διαφαίνεται, το οποίο η Δανή πρωθυπουργός, ασυνήθιστο για έναν Δυτικό ηγέτη, τόλμησε να κατονομάσει: Πολλοί νέοι Δανοί διστάζουν να πολεμήσουν. Κάποιοι παραδέχονται ανοιχτά ότι δεν θα θυσίαζαν τη ζωή τους για τη Δανία, ούτε για τη δημοκρατία, ούτε για τη σημαία, πόσο μάλλον για ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας που υπόσχεται τα πάντα αλλά δεν εμπνέει τίποτα.
Αυτή η κρίση δεν αφορά μόνο τη Δανία. Αφορά όλες τις μεταχριστιανικές κοινωνίες.
Θέτει ένα ερώτημα, υπό μορφή πρόκλησης, που τα ευρωπαϊκά έθνη θα έκαναν καλά να αντιμετωπίσουν: τι ενώνει έναν λαό όταν τα αμιγώς ανθρώπινα συστήματα στα οποία πίστευε αρχίζουν να κλονίζονται;
Όπως είπε ο Charles Péguy, πρέπει πάντα να λέει κανείς αυτό που βλέπει, αλλά το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να βλέπει αυτό που βλέπει.
Η Δανία είναι ένα από τα πιο εκκοσμικευμένα έθνη στον κόσμο. Ο Προτεσταντισμός εξακολουθεί να είναι η κρατική θρησκεία, αλλά παίζει μόνο έναν περιθωριακό ρόλο στη ζωή των περισσότερων πολιτών. Η θρησκεία έχει από καιρό υποβιβαστεί στην ιδιωτική σφαίρα. Το κράτος έχει σταδιακά απορροφήσει τις λειτουργίες που έχουν ανατεθεί στη θρησκεία: βοήθεια στους φτωχούς, αγωγή του πολίτη, κηδείες, πολιτικούς γάμους κ.λπ.
Η πρωθυπουργός της δανικής κυβέρνησης καλεί, ως εκ τούτου, τη Δανική Προτεσταντική Εκκλησία να ανακτήσει τη θέση που της αξίζει. Σε συνέντευξή της στην χριστιανική εφημερίδα Kristeligt Dagblad, η Mette Frederiksen προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, προτρέποντας τον κρατικό Προτεσταντισμό να μην αρκείται στο να είναι ένας πολιτιστικός θεσμός, αλλά να επιστρέψει στο να είναι ένας πυλώνας της εθνικής ζωής.
«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα στρέφονται όλο και περισσότερο στην Εκκλησία», είπε, «επειδή προσφέρει μια φυσική αίσθηση κοινότητας και μια εθνική άγκυρα. (...) Ο θρησκευτικός χώρος έχει στηρίξει ανθρώπους σε πολλές κρίσεις». «Νομίζω ότι η Εκκλησία θα ανακαλύψει ότι οι σημερινοί καιροί απαιτούν μια εκ νέου ανακάλυψη του θρησκευτικού χώρου».
Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι η Δανή πρωθυπουργός ακολούθησε τον δρόμο της Δαμασκού: είναι μάλλον μια δήλωση πολιτικού ρεαλισμού.
Η Φρέντερικσεν αναγνωρίζει ότι τα δικαιώματα, οι δημόσιες υπηρεσίες και η κοινωνική προστασία δεν αρκούν για να διατηρήσουν μια κοινωνία. Οι πολίτες δεν θα ρισκάρουν τη ζωή τους για μια γραφειοκρατική δημοκρατία. Αλλά θα αγωνιστούν για αυτό που θεωρούν ιερό.
Η Δανία ανακαλύπτει αυτό που πολλά δυτικά έθνη -ελπίζουμε- αρχίζουν να καταλαβαίνουν: ένα σύστημα βασισμένο στην άνεση, τα δικαιώματα και την ατομική ελευθερία δεν αφήνει τίποτα να υπερασπιστεί όταν χτυπούν οι αντιξοότητες.
Ωστόσο, οι αντιξοότητες -με τη μορφή πολέμου, απειλών ή θυσιών- επιστρέφουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Αυτό που γίνεται εμφανές στη Δανία είναι τα όρια της εκκοσμικευμένης διακυβέρνησης , η εξάντληση ενός λιγότερο επιθετικού και ολοκληρωτικού κοσμικού συστήματος από ό,τι στη Γαλλία. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες, όσο ευγενείς κι αν είναι, δεν υπάρχουν στο κενό. Είναι ο καρπός ενός βαθύτερου ηθικού οράματος, που έχει τις ρίζες του στην υπερβατικότητα, τη θρησκεία και την κατανόηση της αλήθειας, της καλοσύνης και της ομορφιάς. Χωρισμένη από αυτές τις ρίζες, η κοινωνία καταρρέει. Και όταν η θυσία καθίσταται απαραίτητη, η θέληση να την κάνει εξαφανίζεται.
Κατά ειρωνικό τρόπο, ακόμη και εκείνοι που αντικατέστησαν την Εκκλησία με το Κράτος Πρόνοιας αρχίζουν να νιώθουν το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους και ζητούν την εποχή των Καθεδρικών Ναών.
Ας ελπίσουμε ότι αυτή η επιδημία διαύγειας θα εξαπλωθεί πέρα από τα φιόρδ της Σκανδιναβίας.
Πηγή: Attualita
ΑΣ ΔΕΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΤΑΛΙΝ ΟΤΑΝ ΕΙΔΕ ΤΑ ΠΑΛΟΥΚΙΑ. ΠΡΟΣΕΤΡΕΞΕ ΣΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΡΩΣΣΩΝ. ΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΚΟΣ Ο ΕΛΙΓΜΟΣ ΑΛΛΑ ΕΝΙΩΣΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΡΕΜΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΣ, ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΚΗ Ή ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΥΝΟΕΙ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΕΛΙΓΜΟΥΣ. ΤΟ ΑΠΟΘΕΜΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΙΠΕΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΤΩΝ ΤΟΤΕ ΕΠΟΧΩΝ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΘΕΜΑ ΟΓΚΟΥ ΠΙΣΤΩΝ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ. Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΗ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΡΗΧΗ. ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΕΒΑΙΟΠΙΣΤΙΑ; Ή ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ ΑΛΛΟ ΒΕΒΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΒΕΒΑΙΟΠΙΣΤΟΣ.