Ο φόβος για τα αεροπλάνα και η γιαγιά με τις πλάκες της.

Ένα αστείο περιστατικό έλαβε μέρος πριν λίγες μέρες σε μια πτήση για την Ιταλία. Ο Μανώλης, η μητέρα και η γιαγιά του ξεκίνησαν το αεροπορικό τους ταξίδι για την Ιταλία. Το ταξίδι αυτό το έκαναν λόγω της εξαφάνισης του πατέρα του Μανώλη. Η γιαγιά υπέθεσε, επειδή δεν μιλούσε ο Μανώλης, ότι φοβόταν τα αεροπλάνα. Η γιαγιά ξεκίνησε να μιλάει για την Αγκάθα Κρίστι και το βιβλίο της, ώστε να μη σκέφτεται ο Μανώλης πως ήταν στον αέρα. Ο Μανώλης αναρωτιόταν πού έβρισκε το κέφι και την όρεξη για πλάκες ενώ πήγαιναν στην Ιταλία για να αναζητήσουν τον πατέρα του.

Για την κατάληξη της ιστορίας ανατρέξτε στο βιβλίο «Παίξε το ανάποδα».

Στέλλα Παρατζικίδου

Οι φανταστικοί γιαγιά και παππούς

«Ξέρουμε πώς σε λένε κοριτσάκι, γιατί εσύ μας κάλεσες κοντά σου!

Ήρθαμε εδώ γιατί μας χρειαζόσουν. Ζούσες μια ζωή βαρετή και μοναχική κι εμείς ήρθαμε για να σε βρούμε και να σε συντροφέψουμε. Χμμμμ….. παράξενο! Είμαστε η καλή σου παρέα και έχουμε να πούμε πολλά. Δε χρειαζόταν να μας τηλεφωνήσεις ή να μας γράψεις γράμμα για να έρθουμε. Πολύ ενδιαφέρον! Μέσα σου, βαθιά, στον πιο βαθύ ύπνο σου, μας έστειλες μήνυμα και να ‘μαστε!»

Πώς γίνεται να κάλεσε το κοριτσάκι τον παππού και τη γιαγιά;

Διάβασέ το για να το μάθεις: «Το δωμάτιο που ταξιδεύει» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

 

Δημήτρης Καρυπίδης

Παρακαλώ δαμάστε την αλεπού!

 

Χθες το βράδυ συνέβη ένα συνταρακτικό γεγονός! Μια αλεπού βρέθηκε να μιλάει με έναν πρίγκιπα. Ο πρίγκιπας καταλάβαινε όλα αυτά που του έλεγε η αλεπού, έμοιαζε θαρρείς και μιλούσε με άνθρωπο! Τώρα καλούνται όλοι οι ερευνητές της χώρας να διαλευκάνουν το μυστήριο με την αλεπού…

Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο βιβλίο «Ο μικρός Πρίγκιπας»

Δέσποινα Ταντή

Το ατύχημα στο σπίτι του Καλούδη

Χθες το βράδυ οι κάτοικοι του χωριού μας ακουσαν εκπλήκτοι μια παδική φωνή από το παλιό σπίτι του Καλούδη. Αυτή η φωνή ήταν του Παναγιώτη ο οποίος έπεσε από μια σκάλα κατά την διάρκεια της εξερεύνησης που έκανε με τους φίλους του στο στοιχειωμένο σπίτι. Αυτόπτες μάρτυρες είδαν τα παιδιά να κουβαλάν τον Παναγιώτη μέχρι το σπίτι του και λίγο αργότερα την θεία Μαρίκα να καταφτάνει για να τον βοηθήσει. Περίεργοι, όλοι οι κάτοικοι του χωριού, έφτασαν στο σπίτι του Παναγιώτη για να δούνε τι συνέβη. Άραγε θα γίνει κάλα σύντομα ο Παναγιώτης; Λέτε ο τραυματισμός του να σχετίζεται με το πνεύμα του Καλούδη;

 

Για περισσότερες πληροφορίες ψάξτε στο βιβλίο «Τα στενά παπούτσια».

                                                                                                                                  Ιωάννα Τσίτσελα

Τα παιδιά απέναντι από την μπουλντόζα

Τα παιδιά απέναντι από την μπουλντόζα.



Ζωντανά από τη δημοσιογραφική ομάδα «στους δρόμους» καταγράφουμε ένα συγκλονιστικό θέαμα.

Τα παιδιά έχουν βγει από το σχολείο ορμώντας πάνω στην μπουλντόζα, προκειμένου να σώσουν την αγαπημένη τους φουντουκιά από τα κίτρινα δόντια της δαγκάνας.

Ακόμα ανεβαίνουν πάνω στην αγαπημένη τους φουντουκιά για να τη σώσουν.

Όλα τα παιδιά φωνάζουν και τραγουδούν για το δέντρο «εδώ εμείς εδώ παίζουμε και αγαπάμε τη φουντουκιά μας».

Ο άνθρωπος με τους εργάτες είχαν μείνει έκθαμβοι που άκουγαν τα παιδιά. Όταν χτύπησαν το κουδούνι τα παιδιά δεν έμπαιναν μέσα, έμειναν εκεί καρφωμένα στον σκοπό τους. Ούτε τους δασκάλους δεν άκουγαν.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο «Φιλενάδα, φουντουκιά μου».

Ζένια Γραβάνη

φιλια σε τεσσερις…….. ροδες

Ήταν ένα κορίτσι την λέγανε Άλέγρκα, καθότανε μόνη της στο λεωφορείο κάθε μέρα. Είχε ένα μπλοκ στο χέρι της, έτσι για να μην βαριέται. Η ψυχολογία της δεν ήταν και τόσο καλή, αλλά μια μέρα, έρχεται ένα πιο μεγάλο κορίτσι{στην ηλικία} και κάθεται δίπλα της.Η Άλεγκρα κατευθείαν το κατάλαβε και νευρίασε αλλά δεν είπε τίποτα. Το κορίτσι δίπλα από την Άλεγκρα της είπε γεια. Όλοι στο λεωφορείο την κοίταξαν λες και ήταν μια γάτα στην θάλασσα. Κανείς δεν είχε μιλήσει στην Άλεγκρα σε αυτό το λεωφορείο. Και η Άλεγκρα της είπε γεια πίσω. Κανείς δεν το πίστεψε. Η Άλεγκρα μίλησε για πρώτη φορά.Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο βιβλίο «Φιλία σε τέσσερις….. Ρόδες!»

Εράλντ Ζεχίρι