Μαρία Ηλιοπούλου

Να σου πω μια ιστορία;

Οι ιστορίες μας διδάσκουν με ένα τρόπο άμεσο και διασκεδαστικό.

Θυμάμαι,ως παιδί τις ιστορίες που μου έλεγε η μαμά μου, θυμάμαι ως μαμά τις ιστορίες που έλεγα στα παιδιά μου, ανακαλώ τις στιγμές που ως νηπιαγωγός ή δασκάλα ξεκινούσα (και εξακολουθώ), την αφήγηση μιας ιστορίας αυτοσχέδιας ή από κάποιο βιβλίο.

Η φωνή, ως μέσο, η κίνηση του σώματος ως σκηνικό, η μουσική ,παράλληλα με την αφήγηση, ως χαλί,μεταμορφώνουν το περιβάλλον της τάξης και οδηγούν τα παιδιά στον τόπο που θέλει η ιστορία και ο αφηγητής - παραμυθάς να πάνε.

Μία φορά την εβδομάδα, στις μεγαλύτερες τάξεις και δύο στις μικρότερες(επιλέγω αρχή και τέλος της εβδομάδας), τα παιδιά ...(αυτά μόνο μπορούν να μας πουν τι παίρνουν από την ιστορία μας,  εγώ μπορώ  να μιλήσω για παιδαγωγικούς σκοπούς, κάτι που δε θα κάνω εδώ) μιλάμε για τον "Γλάρο Ιωνάθαν", τον "μικρό Πρίγκιπα",για "τους Πολεμιστές του Φωτός", για "το ταξίδι της Νίλου",..., ...,

παραμυθοϊστορίες που επιλέγω"τυχαία" και που επαναλαμβάνω σε κάθε κύκλο τάξης, ώσπου να τις κάνω δικές μου, να τις λέω χωρίς τη βοήθεια του βιβλίου, μέσα από το οποίο προϋπήρξαν. 

Αν όλα πάνε καλά και η ιστορία μου βρει τον στόχο της, τα παιδιά "την αναβιώνουν", δίνοντας μία θεατρική παράσταση,στην οποία υποδύονται ρόλους, χορεύουν, κατανοούν, αποδέχονται, ακολουθούν.