Πολλά παιδιά και γονείς πιστεύουν πως ο βαθμός είναι το παν. Όμως πολλοί εκπαιδευτικοί ,τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα ,διαφωνούν με αυτό. Ο βαθμός που αξίζει ένας μαθητής δεν φαίνεται από το τετράμηνο ή το τρίμηνο του αλλά από τη συμμετοχή του στην τάξη, τα διαγωνίσματα του και το διάβασμα του. Αρκετοί γονείς και αρκετά παιδιά όμως δεν βλέπουν έτσι το ζήτημα.

Κάποιοι πιστεύουν πως επειδή πήραν έναν καλό βαθμό στον έλεγχό τους είναι οι νέοι Αϊνστάιν. Ή αν δεν πήραν και τόσο καλό βαθμό πως ο δάσκαλος τους έκανε λάθος και έπρεπε να τους βάλει μεγαλύτερα στο επόμενο τρίμηνο ή τετράμηνο. Οι βαθμοί και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση είναι φουσκωμένοι άρα είναι καλό να είμαστε μετριόφρονες.

Υπάρχουν και κάποιοι όμως που φτάνουν στο άλλο άκρο και δυσανασχετούν με πολύ καλούς βαθμούς όπως το 19 στα 20 το εννέα στα δέκα και το 95%. Άλλοι μαθητές θα ζήλευαν να έχουν τέτοιους βαθμούς έτσι ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά χρειάζεται να πιέζονται ή να πιέζουν.

Υπάρχουν και κάποιοι μαθητές και γονείς που βλέπουν το ζήτημα όπως εγώ και οι γονείς μου. Δεν απογοητεύονται αν δουν ένα βαθμό κάτω από το τέλειο ούτε και πιστεύουν πως ο δάσκαλος ή δασκάλα έπρεπε να τους βάλει μεγαλύτερο βαθμό αν δουν ένα βαθμό χαμηλό. Η βαθμολογία που παίρνουμε είναι φουσκωμένη σε όλους ,άρα δεν είναι σε κανέναν.

Εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε και μετά από αυτό το άρθρο αλλάξατε γνώμη; Απαντήστε μου αφήνοντας ένα σχόλιο.

Γεια σας.