22 Οκτωβρίου 1652
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Δεν μπορώ να βρω ησυχία απόψε. Η καρδιά μου είναι γεμάτη αναστάτωση, οι σκέψεις μου ανακατεύονται σαν τα κύματα στη θάλασσα σε μέρα φουρτούνας. Άκουσα σήμερα κάτι που με έκανε να νιώσω σαν να έχει καταρρεύσει όλος μου ο κόσμος. Ο πατέρας μου, μιλώντας με τον Πεζόστρατο, κανονίζουν κάτι πίσω από την πλάτη μου. Όχι, δεν είναι απλά λόγια που με ανησύχησαν, αλλά το βάρος που έπεσε στην ψυχή μου.
Οι δυο τους συζητούν για μένα, σαν να είμαι κάποιο αντικείμενο που πρέπει να τακτοποιηθεί, μια συμφωνία που πρέπει να κλείσει. Όμως εγώ δεν είμαι απλώς ένα πιόνι στα χέρια τους. Ο έρωτάς μου για τον Ερωτόκριτο είναι τόσο βαθύς, τόσο αληθινός... κι αληθινή αγάπη δεν μετριέται σε χρυσό ή ασήμι, ούτε περιορίζεται από το βάρος των υλικών αγαθών. Είναι κάτι βαθύτερο, πιο ουσιαστικό, κάτι που υπερβαίνει τις προσωρινές απολαύσεις του πλούτου. Νιώθω πως όλη μου η ύπαρξη απειλείται, πως η αγάπη μου θα μείνει χωρίς φωνή, φυλακισμένη στα όρια της εξουσίας τους.
Πονάω... αλλά ταυτόχρονα, μια δύναμη αναβλύζει μέσα μου. Δεν θα αφήσω τον φόβο να με παραλύσει. Ξέρω τι θέλω, ξέρω ποιον αγαπώ. Ο Ερωτόκριτος είναι ο μόνος για μένα, και τίποτα δεν θα με αναγκάσει να τον ξεχάσω, ούτε καν οι αποφάσεις που παίρνουν για μένα χωρίς εμένα.
Πολυαγαπημένο, ημερολόγιό μου... Μου είναι δύσκολο να βρω λύση. Πρέπει να βρω τρόπο να προστατεύσω την αγάπη μας. Θα παλέψω, με κάθε τρόπο που μπορώ. Δεν ξέρω τι θα φέρει το αύριο, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν θα αφήσω τη φωνή μου να χαθεί. Θα ακουστεί, θα σταθώ στο ύψος μου. Για τον Ερωτόκριτο και για την αγάπη μας.
Σε αφήνω γι’ απόψε, ακούω βήματα στις μαρμάρινες σκάλες αυτής της φυλακής…
Με θάρρος,
Αρετούσα.
♥ Με αφορμή εργασία στο μάθημα της Λογοτεχνίας.
Θέμα: Η Αρετούσα, αφού έχει ακούσει τη συνομιλία των δύο ανδρών, γράφει στο ημερολόγιό της τα συναισθήματά της.