Εφηβεία είναι η περίοδος των έντονων σωματικών και νοητικών αλλαγών στην ανθρώπινη ανάπτυξη, κάπου ανάμεσα στις ηλικίες των 10-17 ετών.Πολλοί έφηβοι πιστεύουν εκ των προτέρων ότι ο έφηβος με αναπηρία θα βιώσει την περίοδο αυτή με αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, θεωρώντας ότι μειονεκτεί έναντι των όσων δεν έχουν κάποια μορφής αναπηρία. Μια ενδεχόμενη εμφάνιση αρνητικών προς την αναπηρία σκέψεων, που θα προκαλέσουν αντίστοιχα συναισθήματα, είναι συνήθως απόρροια της μη αποδοχής της αναπηρίας από το οικογενειακό, σχολικό και το ευρύτερα κοινωνικό περιβάλλον του ατόμου και όχι απόρροια υποκειμενικής νοητικής επεξεργασίας.
Τον φόβο της μη αποδοχής, στις περιπτώσεις που η εξωτερική εμφάνιση μπορεί να μην πληροί τις υποτιθέμενα αποδεχτές προδιαγραφές, έχουν να τον αντιμετωπίσουν όλοι οι έφηβοι, ανεξάρτητα αν έχουν ή δεν έχουν κάποια μορφή αναπηρίας. Για τον δυτικό κόσμο η εικόνα του σώματος παίζει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική αποδοχή και οι έντονες αλλαγές που η εφηβεία επιφέρει, επηρεάζουν σημαντικά την αυτοεκτίμηση του ατόμου που θεωρεί ότι μπορεί να μην γίνει αποδεκτό από τους γύρω του, αν δεν έχει τις απαραίτητες προϋποθέσεις, τόσο σε νοητικό όσο και σε σωματικό επίπεδο.Πόσο μάλλον όταν ένας έφηβος έχει να αντιμετωπίσει και μιας μορφής αναπηρία.
Στις κοινωνικές σχέσεις κατά την περίοδο της εφηβείας το άτομο με αναπηρία έχει να αναμετρηθεί με τα στερεότυπα που τον θέλουν σχετικά ανενεργό και απομονωμένο στην προσπάθεια του να καταπολεμήσει τα προβλήματα που του δημιουργεί η αναπηρία. Το ζητούμενο ως προς την αναπηρία, για τους εφήβους και το κοινωνικό τους περιβάλλον, είναι να μην αποδέχονται άκριτα την λογική που την αντιμετωπίζει ως παρέκκλιση της φυσιολογικής σωματικής κατάστασης. Η αναπηρία αποτελεί μια ακόμη πτυχή του φυσιολογικού όχι μόνο για τον άνθρωπο αλλά και για όλα τα έμβια όντα.
Η εφηβεία εμπλέκει και τον τομέα της σεξουαλικότητας στην διαμόρφωση των κοινωνικών δεσμών. Για αρκετούς έφηβους χωρίς αναπηρία υπάρχει η πεποίθηση ότι αυτή η πτυχή εκλείπει ή είναι ελλειμματική σε όσους έχουν αναπηρία. Οι έφηβοι χωρίς αναπηρία συχνά θεωρούν ότι δεν μπορούν ή ότι δεν πρέπει να συνάψουν συντροφικές σχέσεις με εφήβους που έχουν αναπηρία, γιατί πιστεύουν πως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα «εκμεταλλευόταν» όσους έχουν κάποια μορφής αναπηρία, ξέχωρα από το ότι έχουν την πεποίθηση πως κάτι τέτοιο είναι μη αποδεκτό από την κοινωνία και θα τους έθετε αυτόματα στο περιθώριο. Οι έφηβοι με αναπηρία, από την άλλη μεριά αποφεύγουν να επιλέγουν συντρόφους με αναπηρία, είτε γιατί με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι αυτή εξαφανίζεται στα μάτια των άλλων, είτε γιατί πιστεύουν ότι ένας/μία σύντροφος χωρίς αναπηρία θα τους παράσχει μεγαλύτερη συναισθηματική ασφάλεια.