ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΕΣ

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ

Ο Χριστόφορος Κολόμβος (ιταλικά: Cristoforo Colombo), (μεταξύ 26 Αυγούστου και 31 Οκτωβρίου 1451 – 20 Μαΐου 1506) ήταν Ιταλός θαλασσοπόρος και χαρτογράφος που έγινε διάσημος επειδή ανακάλυψε την Αμερική το 1492.

Οι ιστορικοί θεωρούν ιστορικό ορόσημο το γεγονός της άφιξής του στην Αμερική το 1492 και αποκαλούν την περίοδο πριν από αυτό προκολομβιανή. Παρότι υπάρχουν αρκετές ενδείξεις προκολομβιανών επαφών μεταξύ της Αμερικής με τις άλλες ηπείρους, ο Κολόμβος πιστώνεται με την ανακάλυψη της Αμερικής, καθώς το ταξίδι του σηματοδότησε την έναρξη του αποικισμού της Νέας Γης, όπως αποκαλούνταν εναλλακτικά η αμερικανική ήπειρος.

Πραγματοποίησε τέσσερα ταξίδια σε αμερικανικά εδάφη. Το πρώτο του ξεκίνησε στις 3 Αυγούστου του 1492 από το λιμάνι «Πάλος ντε λα Φροντέρα» και έφτασε στο «Γουαναχάνι» Guanahani (στις σημερινές Μπαχάμες) στις 12 Οκτωβρίου 1492.

Το κράτος Κολομβία στη Ν. Αμερική και ο αστεροειδής 327 Κολομβία (327 Columbia), που ανακαλύφθηκε το 1892, πήραν το όνομά τους από αυτόν τον διάσημο θαλασσοπόρο.

Ο Κολόμβος ήξερε ότι για να πραγματοποιήσει το διατλαντικό ταξίδι και να εξασφαλίσει προσωπικά δικαιώματα στις εξερευνήσεις του, όφειλε εκτός από εξεύρεση πόρων να πετύχει τη στήριξη κάποιας μοναρχίας που θα περιέβαλε με κύρος την αποστολή του και θα αποτελούσε τον επίσημο εντολοδόχο της, αντιμετωπίζοντας τον ανταγωνισμό άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Χρειαζόταν επίσης το κύρος ενός μονάρχη για να παρουσιαστεί σαν επίσημος απεσταλμένος του ενώπιον των ισχυρών ηγεμόνων της Ασίας που υπολόγιζε να συναντήσει. Πρώτα παρουσιάστηκε στην Αυλή της πρωτοπόρας τότε στις εξερευνήσεις Πορτογαλίας αλλά τελικά απορρίφθηκε.

Στην συνέχεια μετέβη στην μάλλον φτωχή Ισπανία και εξέθεσε τα σχέδια του στους βασιλείς της Αραγωνίας, Φερδινάνδο και της Καστίλης, Ισαβέλλα, των οποίων ο γάμος είχε άτυπα "ενώσει" την μέχρι τότε γεωγραφικά μόνο νοούμενη Ισπανία. Οι βασιλείς ζήτησαν από τον Κολόμβο να παρουσιαστεί και στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, οι λόγιοι του οποίου απέρριψαν την προτεινόμενη αποστολή ως αδύνατη να πραγματοποιηθεί. Ωστόσο οι δύο μονάρχες ήθελαν να κρατήσουν τον Κολόμβο στην Ισπανία ώστε να μην απευθυνθεί σε άλλα κράτη της Δυτικής Ευρώπης και το πέτυχαν δίνοντας του αόριστες υποσχέσεις. Ταυτόχρονα ήθελαν να τελειώνουν πρώτα με τον πόλεμο εναντίον της τελευταίας αραβικής ηγεμονίας στην Ιβηρική Χερσόνησο, που εδραζόταν στην Γρανάδα. Αυτό έγινε το 1492 με την ηγεμονία αυτή να ηττάται και να προσαρτάται στα ισπανικά εδάφη. Εν τω μεταξύ είχαν περάσει τουλάχιστον 7 χρόνια παραμονής του Κολόμβου στην Ισπανία, περιμένοντας για μια οριστική απάντηση και είχε πλέον απελπιστεί. Οι μονάρχες ήλπιζαν ο έμπειρος ναυτικός να περιορίσει τις απαιτήσεις του από το στέμμα, για τα προσωπικά προνόμια που θα απολάμβανε ο ίδιος σε περίπτωση επιτυχίας. Τους φαινόταν πως αυτός ο φτωχός και μη ευγενικής καταγωγής άνθρωπος, τους ζητούσε πολλά. Τελικά θέλοντας να μην χάσουν καμία ευκαιρία σύναψαν ένα συμβόλαιο με τους όρους που επιθυμούσε ο Γενοβέζος καπετάνιος, του έδωσαν την εντολή να προχωρήσει σύμφωνα με τα σχέδια του, του έδωσαν ένα πλοίο του βασιλικού στόλου και του εξασφάλισαν άλλα δυο πλοία με ιδιωτική χρηματοδότηση.

Β. ΝΤΙΑΖ

Ο Βαρθολομαίος Ντιάζ (Bartolomeu Dias, 1450 - 29 Μαΐου 1500) έζησε κατά την εποχή των Ανακαλύψεων. Ήταν Πορτογάλος θαλασσοπόρος. Το 1488 έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που ανακάλυψε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, πραγματοποιώντας τον περίπλου της Αφρικής. Πνίγηκε σε ναυάγιο ανοιχτά των ακτών του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας στις 29 Μαΐου του 1500.

Ο Βαρθολομαίος Ντιάζ, πεπειραμένος και αξιόπιστος πλοίαρχος, επιφορτίστηκε από τον βασιλιά της Πορτογαλίας Ιωάννη Β΄ να εξερευνήσει τις ακτές της Αφρικής, νότια του κόλπου της Γουινέας.

Αφού προετοίμασε το ταξίδι του με μεγάλη προσοχή, ξεκίνησε από τη Λισσαβόνα το 1487 με δύο καραβέλες και ένα ανεφοδιαστικό πλοίο, έχοντας σαφείς εντολές: έπρεπε να πλεύσει όσο το δυνατόν πιο μακριά από τις γνωστές περιοχές, με σκοπό να βρει το νοτιότερο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Πράγματι, ο στολίσκος του Ντιάζ μετά από ταξίδι τριών μηνών πέρασε το νοτιότερο σημείο στο οποίο είχαν φτάσει μέχρι τότε Πορτογάλοι εξερευνητές και μπήκε σε αχαρτογράφητα νερά. Συναντώντας άγριες καταιγίδες και προκειμένου να τις αποφύγει, ο Ντιάζ αποφάσισε να πλεύσει ακόμη πιο νότια παρακάμπτοντας, χωρίς να το ξέρει, το νοτιότερο άκρο της Αφρικής. Αφού ξέφυγε από την κακοκαιρία, κινήθηκε προς τα βόρεια όπου συνάντησε και πάλι τις ακτές της Αφρικής. Κατά την επιστροφή του συνειδητοποίησε τι ακριβώς είχε συμβεί. Παραπλέοντας τις ακτές της νότιας Αφρικής, ο Ντιάζ εντόπισε ένα μεγάλο ακρωτήριο, με βράχους από γρανίτη. Εκεί αποβιβάστηκε και εγκατέστησε τα σύμβολα της πορτογαλικής κυριαρχίας, για να σημαδέψει αυτό που είχε εκλάβει ως το νοτιότερο άκρο της Αφρικής. Στην πραγματικότητα είχε χάσει το νοτιότερο άκρο της Αφρικής, που βρισκόταν πάνω από 200 χιλιόμετρα προς τα νοτιοανατολικά. Ονόμασε την ανακάλυψή του Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Φτάνοντας στην Πορτογαλία, στο τέλος του 1488, ύστερα από 16 μήνες ταξιδιού, έγινε δεκτός ως ήρωας. Ο δρόμος προς τις Ινδίες ήταν πια ανοιχτός.

Πολλά χρόνια αργότερα, το 1497, ο Ντιάζ συνόδευσε τον Βάσκο ντα Γκάμα στο ταξίδι του προς τις Ινδίες και ύστερα έλαβε μέρος στην αποστολή του Πέδρο Αλβαρες Καμπράλ, ο οποίος ανακάλυψε τη Βραζιλία. Κατά την επιστροφή του όμως από την Αμερική, πνίγηκε σε ναυάγιο στα ανοιχτά του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας.

ΜΑΡΚΟ ΠΟΛΟ

Ο Μάρκο Πόλο (περ. 1254 - 8 Ιανουαρίου 1324) ήταν Βενετός έμπορος και εξερευνητής[4][5], τα ταξίδια του οποίου καταγράφηκαν στο βιβλίο «Τα Ταξίδια του Μάρκο Πόλο», όπου περιγράφονται από τον ίδιο όλα όσα είδε και έζησε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του στην Κεντρική Ασία και την Κίνα. Έμαθε για το εμπόριο κατά τη διάρκεια των ετών που ο πατέρας του, Νίκολο, και ο θείος του, Μαφέο, ταξίδευαν στην Ασία όπου και συνάντησαν τον Κουμπλάι Χαν. Το 1269 επέστρεψαν στη Βενετία και είδαν για πρώτη φορά τον Μάρκο. Οι τρεις τους ξεκίνησαν για ένα επικό ταξίδι στην Ασία και επέστρεψαν μετά από 24 χρόνια οπότε και βρήκαν τη Βενετία να βρίσκεται σε πόλεμο με τη Γένοβα. Ο Μάρκο Πόλο φυλακίστηκε και υπαγόρευσε τις ιστορίες του στον συγκρατούμενό του. Αφέθηκε ελεύθερος το 1299 και έγινε ένας πλούσιος έμπορος, παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά. Πέθανε το 1324 και θάφτηκε στο Σαν Λορέντζο.

Το πρωτοποριακό ταξίδι του ενέπνευσε τον Χριστόφορο Κολόμβο[6] και άλλους. Το όνομα του Μάρκο Πόλο δόθηκε, μεταξύ άλλων, στο αεροδρόμιο της Βενετίας, ενώ οι περιπέτειές του ενέπνευσαν βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες. Επηρέασε επίσης την ευρωπαϊκή χαρτογραφία, οδηγώντας στη δημιουργία του Παγκόσμιου χάρτη  Φρα Μάουρο.

ΙΜΠΝ ΜΠΑΤΟΥΤΑ

Ο Ιμπν Μπατούτα (αραβικά: ابن بطوطة), πλήρες όνομα Αμπού Αμπντάλα Μοχάμεντ ιντ Αμπντάλαχ λ-Λαβουάτι τ-Τανγκί ιμπν Μπατούτα, (أبو عبد الله محمد بن عبد الله اللواتي الطنجي بن بطوطة, ʾAbū ʿAbd al-Lāh Muḥammad ibn ʿAbd al-Lāh l-Lawātī ṭ-Ṭanǧī ibn Baṭūṭah) (24 Φεβρουαρίου 1304 - 1368 ή 1369 ή 1377)[2] ήταν Μαροκινός και Βέρβερος περιηγητής. Είναι γνωστός για τα μεγάλα ταξίδια του, καταγραφές των οποίων δημοσιεύθηκαν στο έργο του Ρίχλα (δηλ. «Ταξίδι»), το οποίο περιέχει πολλές και ακριβείς πληροφορίες για τις χώρες που επισκέφθηκε. Για τα ταξίδια του αποκαλείται «ο περιηγητής του Ισλάμ». Σε μια περίοδο τριάντα χρόνων, ο Ιμπν Μπαττούτα επισκέφθηκε το μεγαλύτερο τμήμα του γνωστού ισλαμικού κόσμου, καθώς και μη μουσουλμανικές περιοχές. Ταξίδευσε στη Βόρεια Αφρική, το Κέρας της Αφρικής, τη Δυτική Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη στα δυτικά και την Μέση Ανατολή, την Νότια, Κεντρική και Νοτιοδυτική Ασία και την Κίνα στην Ανατολή, σε μια διαδρομή περίπου 120.000 χιλιομέτρων, περίπου τρεις φορές μεγαλύτερη από αυτή που διένυσε ο Μάρκο Πόλο. Ο Ιμπν Μπατούτα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους περιηγητές όλων των εποχών.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ

Οι μεγάλες ανακαλύψεις είναι πολύ σημαντικές διότι χωρίς αυτές  δεν θα μπορούσαμε να επικοινωνούν οι κάτοικοι της Αμερικής με τους κατοίκους της Ευρώπης. Επίσης με την ένωση πολιτισμών και χωρίς πολέμους ο άνθρωπως αναπτύσσεται γρηγορότερα Οι πιο πολλές ανακαλύψεις είναι ανάμεσα στο 1200 - 1700 αυτό το διάστημα το ονομάζουμε "Εποχή των ανακαλύψεων". Γνωστοί είναι εξερευνητές οι Ιμπν Μπατούτα, Μάρκο Πόλο, Β. Ντιαζ, Χριστόφορος Κολόμβος, Βάσκο ντα Γκάμα, Φερδινάρδος Μαγγελάνος, Τζειμς Κουκ., αυτοί είναι πολύ σημαντικοί επειδη χάρη σε αυτούς και με τις γαιννέες εξερευνήσεις τους μπορούμε να μελατάμε τον υπέροχο μας κόσμο.