Έπειτα από την προβολή της πολυβραβευμένης ταινίας <Το δείπνο του βοσκού > θα ήθελα να σχολιάσω τον υπέροχο χαρακτήρα που έχει πλάσει ο δημιουργός της ταινίας Γιάννη Στραβόλαιμου , τον βοσκό τον οποίο τον ερμηνεύει ο Κωστής Σαββιδάκης. Ο Μαθρογενης είναι ένας απλός άνθρωπος ο οποίος μαζί με την γυναίκα του άφησαν την μοναχική ζωή που είχαν στα βουνά αποξενωμένοι εκεί ψηλά και μετανάστευσαν σε ένα χωριό και προσπαθούσαν να ενσωματωθούν στην κοινωνία και τις συνήθειες τους . Ο βοσκός σε αντίθεση με την Μαριώ δεν είχε ενσωματωθεί τόσο στο χωριό και ούτε με την εκκλησία .χαρακτηριστικά στις αρχικές σκηνές του ζευγαριού που η Μαριώ έλεγε στον βοσκό να ανάψει κεράκι στην εκκλησία εκείνος είπε χαριτολογώντας στην γυναίκα του πως δεν γνώριζε και από την απροσεξία του θα μπορούσε να έβαζε φωτιά στην εκκλησία . Όμως εκεί την μέρα πήγε στην εκκλησία και άκουσε το κυριγμα του παπά που ήταν «πηγαίνοντας μόνο ευθεία θα βρεις τον παράδεισο > ο βοσκός σαν χαρακτήρας ήταν πολύ αθώος , αγαθός και πήρε στην κυριολεξία τα λόγια του παπά και πήγε να βρει τον θεό . Τον θαύμασα για το θάρρος και την πίστη που έδειξε στην προσπάθεια του να βρει τον θεό ιδιαίτερα στην σκηνή με τον ληστή που είπε : «εγώ δεν έχω να φοβάμαι τίποτα πάω να βρω τον παράδεισο». Όπως ακούστηκε στην ταινία ήταν «φίλος » του θεού και αυτό τον έκανε ιδιαίτερα ξεχωριστό από τους άλλους καθώς και ο ίδιος ο Ιησούς κατέβηκε από τον σταυρό για να δειπνήσουν μαζί αυτή ήταν μια συγκλονιστική εικόνα της ταινίας και εξίσου συγκλονιστική ήταν όταν ο βοσκός περπάτησε στην λίμνη όπως έχει κάνει μόνο ο θεάνθρωπος Ιησούς δίνοντας στον βοσκό μια υπερφυσική ιδιότητα. Όλοι στο χωριό τον είχαν σε μια ιδιαίτερη εκτίμηση διότι ήταν αγαπητός και πολύ αγαθός και όλοι αναστατώθηκαν με την εξαφάνιση του .επιπρόσθετα φαίνεται πως αγαπούσε αληθινά όπως και τον θεό την γυναίκα του που την σκεφτόταν συνεχώς και ήθελε να στείλουν κάποιον για να έρθει και η Μαριώ στον παράδεισο.Συμπερασματικά ο βοσκός ήταν ένας άνθρωπος του θεού πολύ αθώος και πίστευε αυτά που έλεγαν οι άλλοι καθώς είχε άγνοια λόγο αμάθειας αλλά σαν χαρακτήρας της ιστορίας ήταν αυτός που 
ξεχώρισε και με εντυπωσίασε από όλα.ακομη και στον ληστή αυτός με χαμόγελο πήγε να του συστηθεί και να του πει με χαρά ποιος ήταν ο σκοπός του και αυτός τον κορόιδεψε. Τελευταίο ,αλλά για εμένα το πιο σημαντικό από όλα και αυτό που ξεχώρισα από τον Μαυρογενη ήταν πως δεν ήταν καθόλου εγωιστής πράμα απολύτως σπάνιο για τα δεδομένα της οποιαδήποτε εποχής και κοινωνίας. Ένας άνθρωπος που δεν είναι εγωιστής ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους και κάνει την διαφορά και μπράβο του
