Ελληνικά

Τρίγωνο των Βερμούδων

Τρίγωνο των Βερμούδων

Το Τρίγωνο των Βερμούδων, αλλιώς Τρίγωνο του Διαβόλου, είναι μια περιοχή στο δυτικό τμήμα του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού, στην οποία λέγεται ότι ένας αριθμός αεροσκαφών και πλοίων έχουν εξαφανιστεί κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Οι περισσότερες αξιόπιστες πηγές ωστόσο υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει κανένα μυστήριο.

Διάφοροι αστικοί μύθοι έχουν αποδώσει αυτές τις εξαφανίσεις σε παραφυσική δραστηριότητα ή σε εξωγήινα όντα. Τεκμηριωμένα αποδεικτικά στοιχεία, ωστόσο, δείχνουν ότι ένα σημαντικό ποσοστό των περιστατικών περιγράφηκαν ανακριβώς ή «διανθίστηκαν» από μεταγενέστερους συγγραφείς, και πολλές επίσημες υπηρεσίες έχουν δηλώσει ότι ο αριθμός και η φύση των εξαφανίσεων περιοχή είναι παρόμοια με οποιαδήποτε άλλη περιοχή του ωκεανού. Οι πλευρές του τριγώνου έχουν μήκος 1.000 ναυτικά μίλια η καθεμιά και το ύψος του είναι μίλια (1 ν.μίλι = 1.852 μέτρα). Σύμφωνα με την Αμερικανική Ακτοφυλακή, πρόκειται περί μύθου, καθώς κανένα ίχνος κάποιου υπερφυσικού φαινομένου δεν εντοπίστηκε στον συγκεκριμένο χώρο, ύστερα από έρευνες.[1][2]

Ιστορικά

Τον Αύγουστο του 1820 δύο πλοία των ΗΠΑ, το «Ινσέρτζεντ» (Insurgent) με 350 άντρες και το «Πίνεριγκ» με 90 άντρες, εξαφανίστηκαν με όλο τους το πλήρωμα στην περιοχή, χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος. Από τότε πολλά άλλα σκάφη χάθηκαν με παρόμοιο μυστηριώδη τρόπο, ενώ στις 5 Δεκεμβρίου του 1945 εξαφανίστηκαν πέντε αμερικανικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα τύπου «Aβέντζερ» (Avenger) και ένα υδροπλάνο τύπου «Μάρτιν Μάρινερ».[3]

Το 1964, ο Βίνσεντ Γκάντις έγραψε στο περιοδικό Argosy τα όρια του τριγώνου των Βερμούδων, δίνοντας τις κορυφές του ως το Μαϊάμι στη Φλόριντα, το Σαν Χουάν στο Πουέρτο Ρίκο και οι Βερμούδες, ένα απομονωμένο νησί στα δυτικά του Ατλαντικού ωκεανού. Οι επόμενοι συγγραφείς δεν ακολούθησαν απαραιτήτως αυτόν τον ορισμό. Μερικοί συγγραφείς έδωσαν διαφορετικά όρια και κορυφές στο τρίγωνο, με συνολική έκταση που κυμαίνεται από 1.300.000 έως 3.900.000 τ.χλμ.. Κατά συνέπεια, ο προσδιορισμός των ατυχημάτων που σημειώθηκαν μέσα στο τρίγωνο εξαρτάται από το ποιος συγγραφέας τους ανέφερε. Το Συμβούλιο των Ηνωμένων Πολιτειών για τα Γεωγραφικά Ονόματα δεν αναγνωρίζει το Τρίγωνο των Βερμούδων.

Η παλαιότερη πρόταση για ασυνήθιστες εξαφανίσεις στην περιοχή των Βερμούδων εμφανίστηκε σε άρθρο της 17ης Σεπτεμβρίου 1950 που δημοσιεύτηκε στο The Miami Herald (Associated Press) από τον Έντουαρντ φαν Βινκλ Τζόουνς. Δύο χρόνια αργότερα, το περιοδικό Fate δημοσίευσε το "Sea Mystery at Our Back Door", ένα σύντομο άρθρο του Τζορτζ Ξ. Σαντ που καλύπτει την απώλεια αρκετών αεροσκαφών και πλοίων, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας της πτήσης 19, μιας ομάδας πέντε US Navy Grumman TBM Avenger βομβαρδιστές τορπιλών σε εκπαιδευτική αποστολή. Το άρθρο της Άνδρας ήταν το πρώτο που παρουσίασε την ήδη γνωστή τριγωνική περιοχή όπου σημειώθηκαν οι απώλειες. Μόνο η πτήση 19 θα καλύπτεται ξανά στο τεύχος Απριλίου 1962 του περιοδικού American Legion . Σε αυτό, ο συγγραφέας Άλλαν Ου. Έκερτ έγραψε ότι ο ηγέτης της πτήσης ακούστηκε λέγοντας: "Εισερχόμαστε σε άσπρο νερό, τίποτα δεν φαίνεται σωστό, δεν ξέρουμε πού είμαστε, το νερό είναι πράσινο, όχι λευκό". Επίσης, έγραψε ότι αξιωματούχοι της εξεταστικής επιτροπής του Ναυτικού ανέφεραν ότι τα αεροπλάνα «πέταξαν στον Άρη». Το άρθρο της Σαντ ήταν το πρώτο που πρότεινε ένα υπερφυσικό στοιχείο στο συμβάν της πτήσης 19. Στο τεύχος Φεβρουαρίου του 1964 του Argosy, το άρθρο του Βίνσεντ Γκάντι «Το θανατηφόρο τρίγωνο των Βερμούδων» υποστήριξε ότι η πτήση 19 και άλλες εξαφανίσεις ήταν μέρος ενός σχεδίου παράξενων γεγονότων στην περιοχή. Το επόμενο έτος, ο Γκάντι επέκτεινε αυτό το άρθρο σε ένα βιβλίο, Αόρατοι Ορίζοντες.

Φυσική εξήγηση

Χάρτης τυφώνων στο Βόρειο Ατλαντικό. Το τρίγωνο αποτελεί κεντρικό κομμάτι της περιοχής.

Καθώς δεν υπάρχει ένδειξη απώλειας κάτω από αφύσικες συνθήκες αεροσκαφών και πλοίων στην περιοχή, είναι αλήθεια ότι το Τρίγωνο των Βερμούδων μαστίζεται από τυφώνες, οι οποίοι είναι συνηθισμένοι στην περιοχή της Βόρειας Αμερικής.

εκπληκτικά ηλιόλουστα τοπια

Αλήθεια, υπάρχουν στιγμές που όταν είστε στην εξοχή, νιώθετε σαν να πετάτε στον κόσμο της   φαντασίας; Για παράδειγμα οταν ο ήλιος λάμπει!                                                                                       Σταύρος Κούστας: Υπέροχες εικόνες.Εντυπωσιακά ηλιόλουστα τοπία         Ακόμη και πεταλούδες να πεταρίζουν!!!      Είναι θεαματικό!!!                                                                                                                                                 Η  ΔΥΣΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ               

Τα χρώματα

Ηλιοβασίλεμα από ταράτσα στο Μενίδι.

Κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος (όπως και της ανατολής του Ήλιου), ο ουρανός φέρει πορτοκαλί-κόκκινο χρώμα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της σκέδασης. Μια ακτίνα φωτός αποτελείται από διάφορα μήκη κύματος, με αποτέλεσμα να γίνεται αντιληπτή ως λευκή. Τα μικρότερα μήκη κύματος (μπλε, πράσινο) διασκορπίζονται πιο έντονα από τα σωματίδια και μόρια του αέρα, απομακρυνόμενα από την ακτίνα.[1] Κατά την ανατολή ή δύση του Ηλίου, όταν η απόσταση που η ακτίνα διανύει στην ατμόσφαιρα είναι μεγαλύτερη, τα μικρά μήκη κύματος έχουν διασκορπιστεί τελείως, με αποτέλεσμα να γίνονται πιο αντιληπτά αυτά μεγαλύτερου μήκους κύματος (κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο), τα οποία στη συνέχεια σκεδάζονται από τα σταγονίδια των νεφών και σχετικά μεγάλα σωματίδια, με αποτέλεσμα ο ορίζοντας να αποκτά κόκκινο και πορτοκαλί χρώμα.[2] Η σκέδαση των μικρότερων μηκών φωτός οφείλεται στη σκέδαση Ρέιλι από μόρια με μέγεθος μικρότερο από αυτό το μήκος κύματος του φωτός. Σωματίδια με μέγεθος παρόμοιο ή μεγαλύτερο με αυτό το μήκους φωτός προκαλούν τη σκέδαση Μι.

Πράσινη λάμψη

Μερικές φορές ακριβώς πριν την ανατολή ή τη δύση του Ήλιο εμφανίζεται μια πράσινη λάμψη, καθώς τα μικρότερα μήκη κυμάτων διαθλώνται περισσότερο, με αποτέλεσμα να γίνονται αντιληπτά 1-2 δευτερόλεπτα αργότερα. Αν και η λάμψη μπορεί να περιλαμβάνει και άλλα χρώματα, η απόχρωση του πράσινου είναι αυτή που επικρατεί συνήθως.[3]

      Η ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ                 

Ηλιακή ανατολή

Μετάβαση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση

Ανατολή του ηλίου

Η Ηλιακή ανατολή ενός αστέρα (ή άλλου ουράνιου σώματος όπως της σελήνηςπλανήτη ή αστερισμού[1]), συμβαίνει όταν γίνεται ορατός πολύ σύντομα στον ανατολικό ορίζοντα λίγο πριν την ανατολή του ηλίου, μετά από μια περίοδο κατά την οποία δεν ήταν ορατός[2].

Κάθε μέρα που περνάει μετά την ηλιακή ανατολή, το άστρο θα ανατέλλει και λίγο νωρίτερα και θα παραμένει ορατό και για περισσότερο χρόνο πριν χαθεί από τις ακτίνες του ήλιου (ο ήλιος φαίνεται να μετακινείται προς τα δυτικά σε σχέση με τα άστρα περίπου μία μοίρα ανά μέρα πάνω σε μια διαδρομή που ονομάζεται εκλειπτική). Τις επόμενες μέρες το άστρο θα μετακινείται όλο και πιο δυτικά (περίπου κατά μία μοίρα ανά μέρα), ώσπου δεν θα είναι πλέον ορατό στον ουρανό κατά την ανατολή του ηλίου, καθώς θα έχει ήδη δύσει στον δυτικό ορίζοντα. Αυτό ονομάζεται "κοσμική δύση" (η δύση ενός άστρου στον δυτικό ορίζοντα την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος). Το ίδιο άστρο θα ξαναεμφανιστεί στον ανατολικό ορίζοντα την αυγή περίπου μετά από έναν χρόνο από την προηγούμενή του ηλιακή ανατολή. Επειδή η ηλιακή ανατολή εξαρτάται από την παρατήρηση του αντικειμένου, η ακριβής μέτρησή της μπορεί να εξαρτηθεί από τις καιρικές συνθήκες [3].

Κάποια άστρα όταν παρατηρούνται από συγκεκριμένο γεωγραφικό πλάτος στη Γη δεν έχουν ηλιακή ανατολή ή δύση. Οι παραπόλιοι αστέρες παραμένουν πάνω από τον ορίζοντα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, και έτσι είναι πάντα ορατοί κατά την ανατολή του ηλίου. Αντίστοιχα, κάποιοι αστέρες δεν είναι ποτέ ορατοί, ανάλογα με την τοποθεσία. Για παράδειγμα, ο Πολικός Αστέρας δεν είναι ορατός στην Αυστραλία, ενώ ο αστερισμός του Σταυρού του Νότου δεν είναι ορατός στην Ευρώπη, γιατί πάντα παραμένουν κάτω από τον ορίζοντα.

Αστερισμοί που έχουν αστέρες με ηλιακή ανατολή και δύση είχαν ενσωματωθεί στα πρώτα ημερολόγια ή ζωδιακούς κύκλους. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν βασίσει το ημερολόγιό τους στην ηλιακή ανατολή του Σείριου, και είχαν διαμορφώσει μια μέθοδο για να βρίσκουν την ώρα κατά τη διάρκεια της νύχτας που βασιζόταν στην ηλιακή ανατολή 36 αστέρων που ονομαζόταν δεκανοί (ένας για κάθε τμήμα 10° μοιρών του ζωδιακού κύκλου των 360° μοιρών). Οι ΣουμέριοιΒαβυλώνιοι και οι αρχαίοι Έλληνες, χρησιμοποιούσαν επίσης την ηλιακή ανατολή διάφορων άστρων για να προσδιορίζουν τον χρόνο για γεωργικές εργασίες. Στην γλώσσα των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας οι Πλειάδες ονομάζονται Matariki, και η ηλιακή τους ανατολή σηματοδοτεί την αρχή του νέου έτους (περίπου τον Ιούνιο).

Η φυλή Μαπούτσε ονομάζει τις Πλειάδες Ngauponi που χρονικά κοντά με το we tripantu ("νέα ανατολή", το νέο έτος των Μαπούτσε) θα κάνoυν για λίγο την εμφάνισή τους στα ανατολικά την αυγή, λίγες μέρες πριν την αρχή της αναγέννησης της φύσης, με τον ερχομό της άνοιξης. Η ηλιακή ανατολή των Ngauponi (Πλειάδες), δηλαδή η εμφάνισή τους στον ορίζοντα περίπου μια ώρα πριν τον ήλιο, και περίπου 12 μέρες πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο (που στο νότιο ημισφαίριο είναι τον Ιούνιο), αναγγέλλει το we tripantu, το νέο έτος.                                                                                                Αστρονομική και παρατηρούμενη ανατολή και δύση[4]

Αλήθεια, ξέρατε τόοσα πολλα;