Ανοίγοντας σιγά σιγά τις πόρτες των σπιτιών μας, βγαίνοντας έξω από αυτά και ερχόμενοι σταδιακά σε επαφή με τους γύρω μας, μήπως χρειάζεται να αναλογιστούμε τι τελικά αποκομίσαμε από όλη αυτή τη "δοκιμασία";

Όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, πάντα κερδίζουμε κάτι από αυτά. Δε θα σιγοτραγουδήσω το "ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς", αλλά εκεί πάει το μυαλό μου, αντικαθιστώντας την λέξη "δυνατούς" με  τη λέξη "σοφούς". Μέσα από την πανδημία και όσοι τελικά έμειναν σπίτι, δηλαδή είχαν χρόνο να νοιαστούν για τον εαυτό τους και τους άλλους, χωρίς άγχος και πίεση, ίσως βρήκαν κρυμμένες, ξεχασμένες αλήθειες. 

Βιώνοντας αυτήν την πρόκληση του "να μείνουμε στο σπίτι" που για ορισμένους ήταν εγκλωβισμός και καταδίκη, για κάποιους άλλους ήταν η ιδανική συνήθηκη  για να 'ερθουν σε επαφή με απλά πράγματα, όπως να πάρουν λίγο καθαρό αέρα, να ακούσουν το κελάηδισμα των πουλιών, να πάνε έναν περίπατο, να μιλήσουν με τους δικούς τους.

Η καθημερινότητα για τους περισσότερους έχει αυνήθως ταχείς ρυθμούς, η επιβράδυνσή της λοιπόν, έμοιαζε σαν να είχαμε βάλει τη ζωή μας σε ταινία αργής κίνησης, οποία όμως, προσέφερε σε πολλούς νέες ευκαιρίες να αναστοχαστούν και να φωτίσουν ή απλά να δουν κάποιες πλευρές της ζωής που λόγω ταχύτητας δεν προλαβαίναν να δουν.

Για παράδειγμα βιώσαμε διαφορετικά κάποιες πολύ σημαντικές έννοιες όπως αυτές του να νοιαζόμαστε, της δημιουργικότητας, της ηρεμίας και της υπομονής, της  συντροφικότητας, της φιλίας, του αγγίγματος της αγκαλιάς και του χρόνου που κυλά και πίσω δε γυρνά.

Πολλά παιδιά μπορεί να ήταν χαρούμενα και ευτυχισμένα μέσα σε αυτήν την κατάσταση η οποία παρόλο που τα απομάκρυνε από τους φίλους τους, τους επέτρεψε να έχουν περισσότερο ποιοτικό και δημιουργικό χρόνο με τους γονείς τους στο σπίτι.

Ένα από τα πράγματα που μας υπενθύμισε αυτή η συνθήκη μέσα στην οποία ζήσαμε το προηγούμενο δίμηνο, σίγουρα είναι η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας καθώς και η σημαντικότητα της επικοινωνίας μας με τους άλλους. Μπορεί η πανδημία να έσπειρε ένα διάχυτο φόβο για τη διαπροσωπική επαφή, αλλά ταυτόχρονα μας έκανε να συνειδητοποιοήσουμε την αξία της, για αυτό άλλωστε βρήκαμε άλλους νέους τρόπους να "ερχόμαστε κοντά". 

Μπορεί τα στόματά μας τα είναι καλυμμένα με μάσκες, αλλά μπορούν ακόμα να πουν όμορφα λόγια που μας φέρνουν κοντά.

Μπορεί το πρόσωπό μας να προφυλάσσεται από ασπίδες προστασίας, αλλά με τις εκφράσεις του ή και με το βλεμα, μπορεί ακόμα να στείλει θετικά μηνύματα.

Μπορεί να μην μπορούμε να αγκαλιάσουμε τους άλλους, αλλά μπορούμε με τη στάση και τον τρόπο μας να στείλουμε τη ζεστασιά και τη θέρμη μας.

Μπορεί συνομιλώντας τελικά, να αποτραβιόμαστε, παρά τις αυθόρμητες κινήσεις να έρθουμε ο ένας κοντά στον άλλον, αλλά αισθανόμαστε και γνωρίζουμε καλά ότι κι εκείνος θα ήθελα να έρθει πιο κοντά μας.

Η εγκαρδιότητά μας μπορεί τυπικά να περιοριορίζεται με μάσκες και αποστάσεις, αλλά τελικά εμείς πάντα θα έχουμε και θα εφευρίσκουμε τρόπους να είμαστε και να αισθανόμαστε κοντά στους άλλους.