Γράμμα ένατο

Μαρία,

πέρασαν πολλές μέρες για να σου απαντήσω. Φταίει ένας ανεμοστρόβιλος που ήρθε και μου τάραξε το μυαλό. Πώς χάνεται η ισορροπία έτσι ξαφνικά; Εκεί που νομίζεις βρίσκεις τα πατήματά σου μια λάθος επιλογή έρχεται και σε γκρεμίζει. Πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο. Ένιωθα να χάνω τον έλεγχο της ζωής μου. Ακόμη βαδίζω σε κινούμενη άμμο. Πατάω και αναζητώ την ισορροπία. Δεν με τραβάει μέσα, ευτυχώς. Έχω ακόμη δυνάμεις. Θα κρατηθώ στην επιφάνεια. Ξέρεις τι φοβάμαι πολύ; Ότι έχουμε παρερμηνεύσει την έννοια της αγάπης. Για σκέψου...Πόσα είδη αγάπης και όλα τόσο διαφορετικά εκφρασμένα. Όλοι λέμε αγαπάμε μα θεωρούμε αγάπη τόσο διαφορετικά πράγματα. Άλλος να προστατεύει (υπέρ;), άλλος να δίνει (μόνο ή περιμένει και αντάλλαγμα; ),άλλος να χαρίζει, άλλος να παίρνει, άλλος να ακούει, άλλος να μιλά και ο κατάλογος δεν τελειώνει..Όλοι όμως ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι κατακτήσαμε την ουσία της κι εκείνη μας ξεγλιστρά σαν χέλι. Ίσως ο Αριστοτέλης να μπορούσε εδώ να μας βοηθήσει. Η αγάπη είναι μία έξις .Μία συνήθεια. Μαθαίνεις να αγαπάς και το κατακτάς ως στοιχείο του χαρακτήρα σου με τις επαναλήψεις. Το ζητούμενο είναι εδώ! Να επαναλαμβάνουμε τη σωστή συνήθεια. Κι εδώ βρίσκεται το δύσκολο μέρος.Από την παιδική μας ηλικία κάτι στραβώνει. Μάς μεταδίδεται λάθος το μήνυμα και βραχυκυκλώνουμε. Έτσι μιμούμαστε σχέσεις κολοβές και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Καθένας μόνος του λοιπόν μεγαλώνει και ανακαλύπτει τα χαλασμένα καλώδια. Τώρα πόσα μπορούν να επιδιορθωθούν δεν είμαι σίγουρη. Εξαρτάται από τη θέληση, τη δύναμη, τον χρόνο που θα αφιερώσουμε, τις συγκυρίες; Παίζει ρόλο η τύχη; Ποιός ξέρει... Για μένα η αγάπη θα έπρεπε να είναι μάθημα στα σχολεία .Όχι, μη γελάς δεν εννοώ να υπάρχει μάθημα Αγάπη (αν και δεν μου φαίνεται άσχημη ιδέα) αλλά να προβλέπεται η εξοικείωση των παιδιών με τη δοτικότητα ,την κατανόηση, την ανοχή, το μοίρασμα, την ανταλλαγή, τη φροντίδα...όλα όσα υπάρχουν μέσα στην αγάπη. Όσο για μένα...Αγαπώ άραγε; Αγαπώ σωστά έτσι όπως ο Αριστοτέλης θα μπορούσε να μου πει ναι! κατέχεις την έξι της αγάπης; Μήπως κι εγώ κάποιες φορές έμεινα στο αισθάνομαι κι όχι στο δίνω; Ήμουν εγώ αυτό που θέλω οι άλλοι να είναι για μένα; Αγάπησα εγώ τον εαυτό μου; Πώς ζητώ από τους άλλους να με αγαπήσουν αν δεν το κάνω πρώτη εγώ; Όλα αυτά τα ερωτήματα κι οι σκέψεις γεννήθηκαν πάλι εδώ στη θάλασσα. Εδώ βρίσκω τη γιατρειά μου. Έχεις δίκιο. Είμαι τυχερή που μπορώ κάθε μέρα να αντικρίζω το απέραντο γαλάζιο της. Είναι η μυρωδιά της αλμύρας της που γιατρεύει την ψυχή. Παρότι Οκτώβρης επικρατεί μια γλυκιά ηρεμία, η αίσθηση της απαλής γαλήνης. "Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει" λέει ο Χικμέτ και προσθέτω η πιο όμορφη αγάπη είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμη ζήσει. Ανανεώνουμε λοιπόν την ελπίδα πώς πάντα κάτι κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες του παρόντος έτοιμο να μας εκπλήξει. Αρκεί να μην αφήνουμε το παρόν να χάνεται περιμένοντας....Γιατί μπορεί αυτό που περιμέναμε να είναι ήδη στο παρόν και να μην το βλέπουμε. Εστιάζουμε λοιπόν στο τώρα. Στο κύμα που σκάει στα δάχτυλά μας (κλισέ αλλά αληθινό) στους παλμούς της καρδιάς, στις λέξεις που σχηματίζονται στο χαρτί, στα βήματά μας, στο τραγούδι που σιγοτραγουδάμε ασυναίσθητα, στα χέρια που μας αγγίζουν, στο γλυκό σταφύλι, στη βανίλια υποβρύχιο, στα κυκλάμινα....Σε όλα όσα το σύμπαν μας αποτελούν. Και αν είναι το σύμπαν μας μικρό αρκεί πού μας χωράει...