Ελληνικά

Αφήστε ένα σχόλιο

Δημοσιεύτηκε στις 23 Ιουνίου, 2024

Σεβασμός του άλλου και ανεκτικότητα (μεταφρ. Ρώσικα Уважение к другим и толерантность)

με

1. Концептуальные определения

1.1 Уважение Уважение – это положительное чувство собственного достоинства, которое человек испытывает к самому себе, или уважение, которое человек проявляет к другому человеку. Слово уважение происходит от глагола уважать. В словаре Бабиниотиса значение этого глагола следующее: Уважать означает вести себя таким образом, чтобы показать признание ценности другого. Уважение – важное правило кодекса социального поведения. Ее значение является одной из важнейших фундаментальных моральных ценностей. Это дано и получено. Мы ожидаем, что другие будут уважать нас в ответ на уважение, которое мы проявляем. Но уважение имеет особенность, оно зарабатывается. Его невозможно измерить, купить или продать. Хотя оно и строится с течением времени, в человеческих отношениях оно легко может в одно мгновение потеряться. Независимо от того, насколько сильно мы желаем уважения или сколько бы мы ни просили об этом, другие могут предоставить его нам только в результате нашего собственного поведения. Лучший способ заслужить уважение других — вести себя этично и справедливо, предлагая любовь и помощь ближним. Уважение начинается с нас, чтобы уважать другого человека, кем бы он ни был, откуда бы он ни был, на каком языке он ни говорит, в какую религию он верит. Следовательно, оно связано с общением с другим на основе атрибута или роли и вытекает из установленных правил социальной жизни: например, мы уважаем наших учителей, наших родителей или пожилых людей, наших соседей или наших начальников. Это тип поведения, отражающий принятие устоявшихся социальных ролей и отношений. Уважение основных прав каждого человека предусмотрено законом, Конституцией и демократическими принципами и ценностями. В частности, он закрепляет уважение ценности человека (статья 2) и предусматривает, что все, кто находится на территории Греции, пользуются абсолютной защитой своей жизни, чести и свободы без какой-либо дискриминации (статья 5). 1.2. Толерантность Толерантность – это образ жизни, который означает готовность позволить людям думать, выражать себя и действовать даже способами, которые с нами не согласны. Это либеральная ценность, которая показывает нашу способность сосуществовать с другими в плюралистическом обществе. Толерантность означает признание разнообразия и прав других. Слово происходит от глагола терпеть и выражает именно эту склонность уважать других и не ограничивать возможности или свободы, данные им законом или самой природой жизни. Как концепция она исходит из прошлого и богатых источников гуманистической мудрости народов Востока, древнегреческого и римского мира, она существует в проповеди любви к христианству и вдохновляет все новейшие созерцательные социальные движения в западном мире. , такие как гуманизм Возрождения, религиозная Реформация и Просвещение. Толерантность к различным народам и культурам существовала во всех великих многонациональных империях истории, исходя из необходимости политического выживания и управления огромным государством, а также ради мирного сосуществования людей разных национальностей. От древней Персидской империи Ахеменидов с двадцатью сатрапиями, которые были автономны, но подчинялись дани великому персидскому царю, до Османской империи, где сосуществовали разные этнические группы - с разными свободами - такие как греки, понтийцы, армяне. ,арваниты,евреи,сербы,валахи и т.д. под властью высоких Врат. Но все изменилось, когда после борьбы за национальную независимость большинства народов в XVIII-XIX веках были созданы новейшие государства, окончательно определившие свои границы в XX веке, после двух мировых войн. Однако параллельно с «национальной идеей» народов формировалось и требование национального суверенитета, которое исходило из национальной однородности или расовой «чистоты» их состава, поэтому маргинализировались и дискриминировались всевозможные группы населения. против постоянных преследований. Распространение расистских теорий в 19 веке и подъем национализма-фашизма в 20 веке с установлением тоталитарных режимов усугубили тупиковую ситуацию в отношениях разных народов, сосуществовавших в одном государстве, иногда вызывая преследования, такие как погромы против евреев, а иногда и гражданские войны, как, например, в бывшей Югославии

1.3. «Другой» – разнообразие Разнообразие – сложная концепция, которую не следует путать с концепцией многообразия. Оно включает в себя концепцию понимания, принятия и защиты разнообразия характеристик людей. «Другой» — это тот, кто отличается по вопросам культуры, национальности, религии, возраста, пола, сексуальной идентичности, физических и психических характеристик, ценностей, уровня образования, социально-экономического уровня и т. д. Таким образом, в более широком смысле разнообразие включает в себя практики, которые признают и принимают различные характеристики человека. Признание разнообразия означает, что мы все имеем право на уважение и доброту, существует равенство возможностей, мы все имеем одинаковое право на участие, право на социальную интеграцию, право на то, чтобы нас принимали такими, какие мы есть, и, наконец, мы все имеем право на участие. право на признание за это, где мы находимся. В целом, жертвами дискриминации могут быть отдельные лица или группы лиц, которых считают отличающимися по признаку: расы, цвета кожи, пола, возраста, языка, религии, политических или других убеждений, национального или социального происхождения, имущественного положения, места рождения, инвалидность, сексуальная ориентация. 2. Ценность уважения к «другим» и толерантности. Ценность уважения разнообразия и толерантности неоспорима. И это потому, что он сохраняет интеллектуальную свободу личности, поскольку, с одной стороны, борется с невежеством, односторонностью, абсолютизмом и догматизмом, а с другой стороны, поощряет информацию, знание и всесторонность. Это делает человека «открытым», восприимчивым к новым идеям, расширяя тем самым его интеллектуальный кругозор. Кроме того, это укрепляет сплоченность обществ, поскольку признание и уважение разнообразия друг друга культивирует дух сотрудничества, разрушая тем самым предрассудки, стереотипы и борясь с расизмом и ксенофобией. В то же время оно укрепляет интернационализм, поскольку способствует взаимному уважению и взаимопониманию между народами, предотвращает националистические проявления и обеспечивает мирное сосуществование народов. Ценится богатство и разнообразие всех культур мира, достигается межкультурная коммуникация и осуществляются плодотворные культурные обмены, что является прямым следствием прогресса цивилизации. Наконец, уважение и толерантность гарантируют правильное функционирование демократического государства до тех пор, пока абсолютизм отвергается и заменяется плюрализмом, который является ключевым элементом нормального функционирования демократического государства. Не может быть демократического общества, если не уважается личность каждого его члена. В конце концов, суть демократического государства проистекает из уважения к человеческой личности. 3. Создание среды понимания «Другого» - Формирование соответствующей политики Культивирование атмосферы уважения к «другим» и толерантности не является естественным процессом, а является следствием подготовки всех институционализированных органов, участвующих в социализации личности. Первым ядром развития является сама семья. Родители не должны поддерживать, передавать и увековечивать предрассудки и устаревшие стереотипы о людях или группах с определенным разнообразием (расовым, религиозным, политическим и т. д.). Напротив, они должны принять и проецировать уважение к другим как отношение к повседневной жизни. Кроме того, школа является одним из главных мест социализации и формирования личности молодежи. Целью школы должно быть развитие навыков невозмутимости, критического мышления и морального рассуждения, а также формирование ответственных граждан, которые ценят и уважают свободу, права и разнообразие. С точки зрения учителя, необходимо культивировать здоровый и демократический педагогический климат, способствуя взаимному выслушиванию, солидарности, творческому взаимодействию и подчеркивая через образовательную практику ценность диалога как средства понимания людей и разрешения их разногласий. Действиями, способствующими созданию такого климата, являются групповая работа, волонтерство, организация культурных мероприятий и образовательных поездок за границу.

Известно, что средства массовой информации представляют собой жизненно важный элемент демократической, социальной и культурной жизни общества. Они функционируют не только как каналы информации и источник развлечений, но и как важные носители мнений, продвижения идей, создания стандартов или стереотипов. Письменная и электронная пресса, как косвенный, но мощный орган образования, должна конструктивно использовать свою мощь, проецируя опасности безразличия к непримиримым группам и идеологиям, осуждая явления обхода прав, ксенофобии, расизма и распространяя ценности толерантности. Кроме того, на средствах массовой информации лежит моральный долг содействовать свободному и открытому диалогу, избегая воспроизводства и усиления предрассудков и ксенофобских настроений. Наконец, все вышесказанное напрасно, если само государство не является пропагандистом уважения разнообразия. Необходимо создать справедливую и беспристрастную законодательную базу, которая закрепит равенство обращения и предоставит равные возможности всем группам и членам общества. Необходимо защитить социально и экономически уязвимые группы населения, проживающие в географических границах государства, путем установления мер социальной защиты, которые усилят их интеграцию. В то же время политика в отношении иммигрантов могла бы основываться на: их постепенном принятии жителями принимающей страны и, наконец, интеграции, уважении различий (языка, обычаев, церемоний), волонтерстве, социальных действиях. На рисунке ниже показаны участники, участвующие в создании атмосферы уважения и толерантности. 4. Важные даты и события в истории прав человека и поддержки инаковости • 1789 г.: Декларация прав человека и гражданина во время Французской революции. • 1807: Запрет торговли черными рабами в Англии. • 1833 г.: Декларация всеобщей эмансипации чернокожих в Англии. • 1863 г.: Отмена рабства в США. • 1945: Нюрнбергский процесс: геноциды будут наказываться как преступления против человечности. • 1948 г.: Всеобщая декларация прав человека: текст принят Генеральной Ассамблеей Организации Объединенных Наций и подписан всеми европейскими странами. • 1950 г.: Европейская конвенция о защите прав человека и основных свобод, которую Греция подписала в 1974 г. • 1964: Нобелевская премия мира присуждается чернокожему американскому пастору Мартину Лютеру Кингу. • 1991: Отмена апартеида в Южной Африке. • 2000: Установление грин-карты для иммигрантов, проживающих в Греции» (E.Vaillant, 2002:III-обложка). • По случаю 125-летия со дня рождения Махатмы Ганди 1995 год был объявлен «годом толерантности». ООН пытались таким образом усилить признание многообразия в человеческих отношениях. В следующем году он фактически провозгласил 16 ноября Международным днем ​​толерантности, который с тех пор отмечается каждый год 16 ноября. Выводы Уважение к «другим» и толерантность — ценности и образ жизни. Взаимодействие с другими культурами, а также с различными группами населения с отличительными и уникальными характеристиками и знакомство с различными традициями, обычаями, верованиями и т. д. может стать действительно интересным и богатым опытом. Мы должны, каждый в одиночку, но также и с коллективной ответственностью, выявить несправедливость вокруг нас, бороться с ней и демонстрировать ее без страха и колебаний. Стереотипы, которые «не хотят» женщин технических профессий, молодых мужчин или женщин на административных должностях, нерелигиозных или нерелигиозных людей на социальных должностях, гомосексуалистов в выдающихся карьерах, являются не чем иным, как убеждениями, оскорбляющими мышление и только при солидарности и определения, могут ли они быть устранены из социального тела. «Понимаешь, — сказал он, — это Другие. и их невозможно сделать без Вас и это невозможно сделать с Ними без Тебя Видишь ли, сказал он, это Другие. и надо им противостоять если ты хочешь, чтобы твоя форма была несмываемой, да и пусть она останется». Одиссей Элитис, Аксион Эсти

Αφήστε ένα σχόλιο

Ενημερώθηκε στις 23 Ιουνίου, 2024

Σεβασμός του άλλου και ανεκτικότητα

με

1. Εννοιολογικοί ορισμοί

1.1 Ο σεβασμός
Ο σεβασμός είναι το θετικό συναίσθημα της αυτοεκτίμησης που έχει το άτομο για τον εαυτό του ή η εκτίμηση που δείχνει ένα άτομο για ένα άλλο πρόσωπο. Η λέξη σεβασμός παράγεται από το ρήμα σέβομαι. Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη η σημασία του ρήματος είναι: Σέβομαι σημαίνει συμπεριφέρομαι με τρόπο που φανερώνει αναγνώριση της αξίας του άλλου.
Ο σεβασμός, αποτελεί ένα σπουδαίο κανόνα του κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς. Η σημασία του είναι μία από τις πιο σημαντικές θεμελιώδεις ηθικές αξίες. Δίνεται και λαμβάνεται. Περιμένουμε από τους άλλους να μας σέβονται ως αντάλλαγμα για το σεβασμό που δείχνουμε εμείς. Ο σεβασμός όμως έχει μια ιδιαιτερότητα, κερδίζεται. Δεν μπορεί να μετρηθεί ως ποσότητα, δεν μπορεί να αγοραστεί ούτε μπορείς να τον διαπραγματευτείς. Αν και χτίζεται με την πάροδο του χρόνου, εύκολα μπορεί να χαθεί σε μια στιγμή στις ανθρώπινες σχέσεις. Όσο και αν επιθυμούμε τον σεβασμό ή όσο και αν παρακαλέσουμε για αυτόν, μόνο οι άλλοι μπορούν να μας τον παραχωρήσουν ως αποτέλεσμα της δικής μας συμπεριφοράς. Ο καλύτερος τρόπος για κερδίσουμε τον σεβασμό των άλλων είναι με το να συμπεριφερόμαστε με τρόπο ηθικό και δίκαιο, προσφέροντας αγάπη και βοήθεια προς τον συνάνθρωπό μας.
Ο σεβασμός ξεκινά από μας για να γίνει σεβασμός προς τον άλλον, όποιος και να είναι, απ’ όπου και αν προέρχεται, όποια γλώσσα και αν μιλά, σε όποια θρησκεία και αν πιστεύει. Συνεπώς, σχετίζεται με την αντιμετώπιση του άλλου στη βάση κυρίως μιας ιδιότητας ή ενός ρόλου και απορρέει από καθιερωμένους κανόνες κοινωνικής διαβίωσης: για παράδειγμα, σεβόμαστε τους δασκάλους μας, τους γονείς μας ή τους ηλικιωμένους, τους γείτονες ή τους προϊσταμένους μας. Αποτελεί το είδος εκείνο της συμπεριφοράς που αντικατοπτρίζει αποδοχή παγιωμένων κοινωνικών ρόλων και σχέσεων. Ο σεβασμός των θεμελιωδών δικαιωμάτων όλων επιβάλλεται από τον νόμο, το Σύνταγμα και τις δημοκρατικές αρχές και αξίες. Συγκεκριμένα, κατοχυρώνει τον σεβασμό στην αξία του ανθρώπου (άρθρο 2) και ορίζει ότι όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους χωρίς διακρίσεις (άρθρο 5).

1.2. Η ανεκτικότητα
Ανεκτικότητα είναι στάση ζωής και σημαίνει προθυμία να επιτρέπουμε στους ανθρώπους να σκέφτονται, να εκφράζονται και να δρουν ακόμη και με τρόπους οι οποίοι δεν μας βρίσκουν σύμφωνους. Είναι μια φιλελεύθερη αξία που δείχνει την ικανότητά μας να συνυπάρχουμε με τους άλλους σε μια πλουραλιστική κοινωνία. Ανεκτικότητα σημαίνει αποδοχή της διαφορετικότητας και των δικαιωμάτων του άλλου. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα ανέχομαι κι εκφράζει αυτή ακριβώς τη διάθεση να σεβόμαστε τους άλλους και να μην περιορίζουμε τις δυνατότητες ή τις ελευθερίες, που τους δίνει ο νόμος ή η ίδια η φύση της ζωής. Ως έννοια πηγάζει από το παρελθόν και τις πλούσιες πηγές ανθρωπιστικής σοφίας των λαών της ανατολής, του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου, υπάρχει στο κήρυγμα αγάπης του χριστιανισμού κι εμπνέει όλα τα νεότερα στοχαστικά κοινωνικά κινήματα στο δυτικό κόσμο, όπως ο ουμανισμός της Αναγέννησης, η θρησκευτική Μεταρρύθμιση και ο Διαφωτισμός.
Η ανεκτικότητα προς τους διαφορετικούς λαούς και πολιτισμούς υπήρχε σε όλες τις μεγάλες πολυεθνικές αυτοκρατορίες της ιστορίας, από την ανάγκη πολιτικής επιβίωσης και διοίκησης του αχανούς κράτους, αλλά και ειρηνικής συνύπαρξης ανθρώπων διαφορετικών εθνοτήτων. Από την αρχαία περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών, με τις είκοσι σατραπείες, που ήταν αυτόνομες μεν, αλλά φόρου υποτελείς δε στον Μεγάλο Πέρση Βασιλέα, έως και την οθωμανική αυτοκρατορία, όπου συμβίωναν -με διακριτές ελευθερίες- διαφορετικές εθνότητες, όπως Έλληνες, Πόντιοι, Αρμένιοι, Αρβανίτες, Εβραίοι, Σέρβοι, Βλάχοι κ.ά. κάτω από την εξουσία της υψηλής Πύλης.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν, όταν μετά τους εθνικούς αγώνες ανεξαρτησίας των περισσότερων λαών κατά τον 18ο-19ο αιώνα δημιουργήθηκαν τα νεότερα κράτη, τα οποία και οριστικοποίησαν τα σύνορά τους τον 20ο αιώνα, μετά τους δύο Παγκοσμίους πολέμους. Παράλληλα όμως με την ¨εθνική ιδέα¨ των λαών σφυρηλατήθηκε και το αίτημα της εθνικής κυριαρχίας, που θα πήγαζε από την εθνική ομοιογένεια ή και τη φυλετική ¨καθαρότητα¨ της σύνθεσης τους, οπότε οι κάθε λογής διαφορετικοί πληθυσμοί τέθηκαν στο περιθώριο και υφίσταντο διακρίσεις ή και συνεχείς διώξεις. Η διάδοση των ρατσιστικών θεωριών κατά τον 19ο αιώνα και η άνοδος του εθνικισμού-φασισμού κατά τον 20ο αιώνα με την επιβολή ολοκληρωτικών καθεστώτων, επέτειναν το αδιέξοδο στις σχέσεις διαφορετικών λαών, που συμβίωναν στο ίδιο κράτος προκαλώντας άλλοτε διώξεις, όπως πογκρόμ εναντίον Εβραίων και άλλοτε εμφύλιες συγκρούσεις, όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

1.3. Ο «Άλλος» – διαφορετικότητα
Η διαφορετικότητα είναι μια σύνθετη έννοια, η οποία δεν θα πρέπει να συγχέεται με την έννοια της ποικιλομορφίας. Συμπεριλαμβάνει την έννοια της κατανόησης, αποδοχής και προστασίας της πολυμορφίας των χαρακτηριστικών των ανθρώπων. Ο «Άλλος» είναι αυτός που διαφέρει σε θέματα κουλτούρας, εθνικότητας, θρησκείας, ηλικίας, γένους, σεξουαλικής ταυτότητας, σωματικών και πνευματικών χαρακτηριστικών, αξιών, μορφωτικού επιπέδου, κοινωνικο-οικονομικού επιπέδου κ.ά. Έτσι, κατ’ επέκταση η διαφορετικότητα εμπεριέχει τις πρακτικές που αναγνωρίζουν, αποδέχονται τα διαφορετικά ποικίλα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου. Αναγνώριση της διαφορετικότητας σημαίνει ότι όλοι έχουμε το δικαίωμα να μας φέρονται με σεβασμό και ευγένεια, υπάρχει ισότητα ευκαιριών, όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα συμμετοχής, δικαίωμα στην Κοινωνική Ένταξη, να μας αποδέχονται έτσι όπως είμαστε και τέλος όλοι έχουμε το δικαίωμα να αναγνωριζόμαστε γι’ αυτό που είμαστε. Γενικά, θύματα των διακρίσεων μπορεί να είναι άτομα ή ομάδες ατόμων που θεωρούνται διαφορετικοί λόγω: της φυλής, του χρώματος, του φύλου, της ηλικίας, της γλώσσας, της θρησκείας, των πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων, της εθνικής ή κοινωνικής προέλευσης, της περιουσιακής κατάστασης, του τόπου γέννησης, της αναπηρίας, του σεξουαλικού τους προσανατολισμού.

2. Η αξία του σεβασμού του «άλλου» και της ανεκτικότητας
Η αξία του σεβασμού στη διαφορετικότητα και της ανεκτικότητας είναι αδιαμφισβήτητη. Κι αυτό γιατί διαφυλάσσει την πνευματική ελευθερία του ατόμου, αφού από τη μία καταπολεμά την άγνοια, τη μονομέρεια, την απολυτότητα και τον δογματισμό και από την άλλη ενθαρρύνει την ενημέρωση, τη γνώση και τη σφαιρικότητα. Καθιστά το άτομο «ανοιχτόμυαλο», δεκτικό σε νέες ιδέες, διευρύνοντας, έτσι, τους πνευματικούς του ορίζοντες.
Επιπλέον, ενισχύει τη συνεκτικότητα των κοινωνιών, αφού η αναγνώριση και ο σεβασμός της διαφορετικότητας του άλλου καλλιεργεί το πνεύμα της συνεργασίας, γκρεμίζοντας, έτσι, προκαταλήψεις, στερεότυπες αντιλήψεις και καταπολεμώντας το ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Ταυτόχρονα, ενδυναμώνει τον διεθνισμό, γιατί προωθεί τον αλληλοσεβασμό και την αλληλοκατανόηση των λαών, αποτρέπει τις εθνικιστικές εξάρσεις και εξασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Εκτιμάται ο πλούτος και η ποικιλία όλων των πολιτισμών του κόσμου, επιτυγχάνεται η διαπολιτισμική επικοινωνία και πραγματοποιούνται γόνιμες πολιτιστικές ανταλλαγές με άμεση συνέπεια την πρόοδο του πολιτισμού.
Τέλος, ο σεβασμός και η ανεκτικότητα εγγυώνται την ορθή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, εφόσον ο απολυταρχισμός απορρίπτεται και αντικαθίσταται από την τον πλουραλισμό, που αποτελεί βασικό στοιχείο για την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δε μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία, εάν δεν είναι σεβαστή η προσωπικότητα κάθε μέλους της. Εξάλλου, από τον σεβασμό της προσωπικότητας του ανθρώπου πηγάζει η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
3. Δημιουργία περιβάλλοντος κατανόησης του «Άλλου» – Διαμόρφωση της κατάλληλης πολιτικής
Η καλλιέργεια κλίματος σεβασμού στον «άλλο» και ανεκτικότητας δεν αποτελεί μια αυτοφυή διαδικασία, αλλά είναι απόρροια εκπαίδευσης όλων εκείνων των θεσμοθετημένων φορέων που εμπλέκονται στην κοινωνικοποίηση του ατόμου.
Ο πρώτος πυρήνας ανάπτυξης είναι η ίδια η οικογένεια. Οι γονείς οφείλουν να μη συντηρούν, μεταδίδουν και διαιωνίζουν προκαταλήψεις και παρωχημένες στερεότυπες αντιλήψεις για άτομα ή ομάδες με ορισμένη διαφορετικότητα (φυλετική, θρησκευτική, πολιτική κ.λπ.). Αντίθετα, πρέπει να υιοθετήσουν και να προβάλλουν ως καθημερινή στάση ζωής τον σεβασμό στο διαφορετικό.
Επιπλέον, το σχολείο είναι ένας από τους βασικούς χώρους κοινωνικοποίησης και διαμόρφωσης της προσωπικότητας των νεαρών ατόμων. Στόχος του σχολείου πρέπει να είναι η ανάπτυξη των ικανοτήτων της ευθυκρισίας, της κριτικής σκέψης και της ηθικής συλλογιστικής και η διαμόρφωση υπεύθυνων πολιτών που εκτιμούν και σέβονται την ελευθερία, τα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα. Από την πλευρά του εκπαιδευτικού είναι απαραίτητη η καλλιέργεια ενός υγιούς και δημοκρατικού παιδαγωγικού κλίματος, προωθώντας την αμοιβαία ακρόαση, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική αλληλεπίδραση και αναδεικνύοντας μέσα από την εκπαιδευτική πράξη την αξία του διαλόγου ως μέσου συνεννόησης των ανθρώπων και επίλυσης των διαφορών τους. Δράσεις που συντείνουν έναν τέτοιο κλίμα είναι η ανάθεση ομαδικών εργασιών, η εθελοντική δράση, η διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων και οι εκπαιδευτικές εκδρομές στο εξωτερικό.
Τα ΜΜΕ είναι γνωστό ότι αντιπροσωπεύουν ένα ζωτικό στοιχείο της δημοκρατικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της κοινωνίας. Λειτουργούν όχι μόνο ως δίαυλοι πληροφόρησης και πηγή ψυχαγωγίας, αλλά και ως σημαντικοί φορείς απόψεων, προώθησης ιδεών, δημιουργίας προτύπων ή στερεοτύπων. Ο γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος οφείλει ως έμμεσος, αλλά ισχυρός φορέας παιδείας να αξιοποιήσει εποικοδομητικά τη δύναμή του, προβάλλοντας τους κινδύνους της αδιαφορίας σε αδιάλλακτες ομάδες και ιδεολογίες, καταδικάζοντας φαινόμενα καταστρατήγησης δικαιωμάτων, ξενοφοβίας, ρατσισμού και διαδίδοντας την αξία της ανοχής. Επιπλέον, τα μέσα ενημέρωσης έχουν ηθικό χρέος να διευκολύνουν και να προωθούν τον ελεύθερο και ανοιχτό διάλογο, αποφεύγοντας την αναπαραγωγή και την ενίσχυση προκαταλήψεων και ξενικών συμπεριφορών.
Τέλος, όλα τα παραπάνω είναι στο κενό αν η ίδια η πολιτεία δεν αποτελέσει φορέα προώθησης του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Απαιτείται η θέσπιση ενός δίκαιου και αμερόληπτου νομοθετικού πλαισίου, που θα κατοχυρώνει την ισότητα στη μεταχείριση και θα παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλες τις ομάδες και τα μέλη της κοινωνίας. Είναι απαραίτητη η προστασία των κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτων ομάδων που ζουν μέσα στα γεωγραφικά όρια του κράτους με τη θέσπιση μέτρων κοινωνικής προστασίας που θα ενισχύσουν την ενσωμάτωσή τους. Ταυτόχρονα, οι πολιτικές για τους μετανάστες θα μπορούσαν να βασιστούν: στη σταδιακή αποδοχή τους από τους κατοίκους της χώρας υποδοχής και τελικά στην ενσωμάτωση, στον σεβασμό των διαφορών (γλώσσα, έθιμα, τελετές), στον εθελοντισμό, κοινωνικές δράσεις. Το παρακάτω σχήμα αναδεικνύει τους φορείς που εμπλέκονται στην καλλιέργεια κλίματος σεβασμού και ανεκτικότητας.

4. Ημερομηνίες και γεγονότα-σταθμοί στην ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την υποστήριξη της ετερότητας
• 1789: Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη από τη Γαλλική Επανάσταση.
• 1807: Απαγόρευση του δουλεμπορίου των μαύρων στην Αγγλία.
• 1833: Διακήρυξη της γενικής χειραφέτησης των μαύρων στην Αγγλία.
• 1863: Κατάργηση της δουλείας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
• 1945: Δίκη της Νυρεμβέργης: οι γενοκτονίες θα τιμωρούνται ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
• 1948: Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: κείμενο το οποίο υιοθετεί η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και το υπογράφουν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες.
• 1950: Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη Διαφύλαξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, την οποία υπέγραψε η Ελλάδα το 1974.
• 1964: Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται στο μαύρο Αμερικανό πάστορα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
• 1991: Κατάργηση του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.
• 2000: Θεσμοθέτηση της πράσινης κάρτας για τους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα» (E.Vaillant, 2002:ΙΙΙ-εσώφυλλο).
• Με αφορμή τα 125 χρόνια από τη γέννηση του Μαχάτμα Γκάντι, το 1995 ανακηρύχθηκε ως “έτος ανεκτικότητας”. Ο Ο.Η.Ε. προσπάθησε με αυτό τον τρόπο να ενισχύσει την αποδοχή της διαφορετικότητας στις ανθρώπινες σχέσεις. Την επόμενη χρονιά, μάλιστα, θεμελίωσε την 16η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα Ανεκτικότητας, η οποία έκτοτε γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Νοεμβρίου.

Συμπεράσματα
Ο σεβασμός του «άλλου» και η ανεκτικότητα αποτελούν αξίες και στάση ζωής. Η αλληλεπίδραση με άλλες κουλτούρες όπως και με ποικίλες πληθυσμιακές ομάδες με ξεχωριστά και μοναδικά χαρακτηριστικά και η επαφή με διάφορες παραδόσεις, συνήθειες, πεποιθήσεις, κλπ. μπορεί να είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα και πλούσια εμπειρία. Οφείλουμε, ο καθένας μόνος του αλλά και με συλλογική ευθύνη, να εντοπίζουμε την αδικία στον περίγυρο μας, να την καταπολεμούμε και να την καταδεικνύουμε χωρίς φόβο και δισταγμό. Τα στερεότυπα που «δε θέλουν» γυναίκες σε τεχνικά επαγγέλματα, νέους ή νέες σε διοικητικές θέσεις, αλλόθρησκους ή άθρησκους σε κοινωνικά λειτουργήματα, ομοφυλόφιλους σε επιφανείς καριέρες, δεν είναι παρά πεποιθήσεις που προσβάλλουν τη σκέψη και μόνο με αλληλεγγύη και αποφασιστικότητα μπορούν να απαλειφθούν από το κοινωνικό σώμα.

«Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και δε γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα
και δε γίνεται μ’ Αυτούς χωρίς, Εσύ
Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι
και ανάγκη πάσα να τους αντικρίσεις
η μορφή σου αν θέλεις ανεξάλειπτη να’ ναι
και να μείνει αυτή».

Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί

Αφήστε ένα σχόλιο

Ενημερώθηκε στις 23 Ιουνίου, 2024

Μετανάστευση- Δημοκρατικές αρχές για την κοινωνική συμβίωση- Σεβασμός του «Άλλου» και ανεκτικότητα(μεταφρ. Иммиграция – Демократические принципы социального сосуществования – Уважение к «другим» и толерантность

με

Иммиграция - Демократические принципы социального сосуществования - Уважение к «другим» и толерантность 12.1 Иммиграция

12.1.1 Категории и причины иммиграции Вопрос 1: С каких это пор существует иммиграция и по каким причинам она происходит? Ответ 1: Миграция – перемещение людей индивидуально или группами – явление древнее. Не существует исторического периода без явления миграции по разным причинам. Люди переезжали и переезжают по экономическим причинам (работа, торговля), по образовательным (учеба), по социальным (больше возможностей для лучшей жизни). Не может быть мира без иммиграции. Вопрос 1: Какие виды иммиграции существуют: Ответ 1: Существуют разные типы миграции:  а) Внешняя миграция — это перемещение отдельных лиц или групп в другую страну. Например, кто-то из Албании иммигрирует в Грецию или кто-то из Греции иммигрирует в другую страну. Страна, из которой иммигрирует человек, называется страной происхождения. Страна, в которую он иммигрирует, называется принимающей страной. Если внешняя миграция происходит в страны одного и того же континента (например, из Греции в Германию), ее называют континентальной. Если внешняя миграция имеет место в страны другого континента (например, из Греции в США), ее называют заграничной. б) Внутренняя миграция – это миграция из одного региона страны в другой. Существуют также другие категории миграции, такие как добровольная (человек иммигрирует по своей воле), вынужденная (без его воли в эту категорию попадают беженцы), экологическая (по экологическим причинам, таким как засуха или недостаток воды) и т. д. 12.2 Беженцы и Шенгенское соглашение Вопрос 1: В чем основная разница между беженцем и иммигрантом? Ответ 1: Беженца часто путают с иммигрантом. Их отличие состоит в том, что: а) Беженец покидает свою страну без его воли, чтобы избежать преследования по политическим, этническим, религиозным и т.п. мотивам. Напротив, иммигрант покидает свою страну по собственному желанию. б) Беженцу может быть предоставлено политическое убежище – форма защиты, предоставляемая принимающей страной. Вместо этого иммигрант может получить вид на жительство. Вопрос 2: Были ли греки когда-либо беженцами? Ответ 2: Греческая история знала беженцев. Тысячи греков стали беженцами из-за Малоазиатской катастрофы (1922 г.). Позже несколько греков стали политическими беженцами, в основном в странах народной демократии Восточной Европы, из-за гражданской войны (1946-1949). Также тысячи киприотов покинули свои деревни и города из-за турецкого вторжения (1974 г.). 12.4 Демократические принципы социального сосуществования 12.4.1 Солидарность и справедливость Вопрос 1: Что такое верховенство права? Ответ 1: Верховенство права – это не «справедливое государство». Это государство, в котором отношения граждан поддерживаются и регулируются Конституцией и законами. Верховенство закона – это рождение Французской революции. До установления верховенства закона люди были пешками королей и знати, которые издавали законы и судили в соответствии со своими интересами и волей. Верховенство закона в первую очередь защищает слабых. По мере и везде, где верховенство закона отступает, это затрагивает самые бедные и слабые социальные слои. Верховенство права в современных обществах представляет собой механизм, ограничивающий эгоизм и эгоизм людей при отстаивании своих интересов во благо общего блага. 12.4.2 Уважение к «Другим» и толерантность Вопрос 1: Что такое уважение к «Другому», почему оно важно и как оно достигается? Ответ 1: В современных обществах сосуществуют люди с разными ценностями, культурами, представлениями и убеждениями. Беспрепятственное и гармоничное сосуществование всех этих людей не может быть возможным без уважения к «Другим» и без терпимости к разнообразию. «Другой» — это другой человек в обществе, который может принять другую религиозную доктрину, другое восприятие жизни, другую идеологию. Сосуществование и сотрудничество являются предпосылкой нашего собственного прогресса и развития общества в целом. Логика разногласий внутри общества в прошлом приводила к катастрофическим результатам. Уважение к «Другому», который отличается от других, на практике гарантируется посредством его равного участия в жизни общества, его равного доступа к образованию и здравоохранению, его способности осуществлять все права, вытекающие из Конституции и законов.

Αφήστε ένα σχόλιο

Ενημερώθηκε στις 23 Ιουνίου, 2024

Μετανάστευση- Δημοκρατικές αρχές για την κοινωνική συμβίωση- Σεβασμός του «Άλλου» και ανεκτικότητα (Emigracioni – Parimet demokratike për bashkëjetesën sociale – Respekti për “Tjetrin” dhe toleranca μετάφρ. αλβανικά)

με

Emigracioni - Parimet demokratike për bashkëjetesën sociale - Respekti për "Tjetrin" dhe toleranca

12.1 Emigracioni 12.1.1 Kategoritë dhe shkaqet e imigrimit Pyetja 1: Që kur ka ekzistuar imigrimi dhe për çfarë arsye ndodh? Përgjigja 1: Migrimi, lëvizja e njerëzve individualisht ose në grup, është një fenomen i lashtë. Nuk ka periudhë historike pa fenomenin e migrimit për arsye të ndryshme. Njerëzit lëvizën dhe lëvizin për arsye ekonomike (punë, tregti), për arsye arsimore (studime), për arsye sociale (më shumë mundësi për një jetë më të mirë). Nuk mund të ketë një botë pa emigracion. Pyetja 1: Cilat lloje të imigrimit ekzistojnë: Përgjigja 1: Ka lloje të ndryshme migrimi:  a) Migrimi i jashtëm është lëvizja e individëve ose grupeve në një vend tjetër. Për shembull, dikush nga Shqipëria për të emigruar në Greqi ose dikush nga Greqia për të emigruar në një vend tjetër. Vendi nga i cili emigron quhet vendi i origjinës. Vendi në të cilin ai imigron quhet vendi pritës. Nëse migrimi i jashtëm ndodh në vendet e të njëjtit kontinent (p.sh. nga Greqia në Gjermani) quhet kontinental. Nëse migrimi i jashtëm ndodh në vende të një kontinenti tjetër (p.sh. nga Greqia në SHBA) quhet jashtë shtetit. b) Migrimi i brendshëm është migrimi nga një rajon i vendit në tjetrin Ka edhe kategori të tjera migrimi si vullnetar (personi emigron me vullnetin e tij), i pavullnetshëm (pa vullnetin e tij refugjatët hyjnë në këtë kategori), ekologjik (për arsye mjedisore, si thatësira ose mungesa e ujit) etj. 12.2 Refugjatët dhe Marrëveshja e Shengenit Pyetja 1: Cili është ndryshimi kryesor midis një refugjati dhe një emigranti? Përgjigja 1: Refugjati shpesh ngatërrohet me emigrantin. Dallimi i tyre qëndron në faktin se: a) Refugjati largohet nga vendi i tij, pa vullnetin e tij, për të shmangur persekutimin për arsye politike, etnike, fetare etj. Në të kundërt, emigranti largohet nga vendi i tij me vullnetin e tij të lirë. b) Refugjatit mund t'i jepet azil politik, një formë mbrojtjeje e ofruar nga vendi pritës. Në vend të kësaj, emigranti mund të marrë një leje qëndrimi. Pyetja 2: A kanë qenë ndonjëherë grekët refugjatë? Përgjigja 2: Historia greke e ka njohur refugjatin. Mijëra grekë u bënë refugjatë për shkak të fatkeqësisë së Azisë së Vogël (1922). Më vonë, disa grekë u bënë refugjatë politikë, kryesisht në Demokracitë Popullore të Evropës Lindore, për shkak të luftës civile (1946-1949). Gjithashtu, mijëra qipriotë u larguan nga fshatrat dhe qytetet e tyre për shkak të pushtimit turk (1974). 12.4 Parimet demokratike për bashkëjetesën sociale 12.4.1 Solidariteti dhe drejtësia Pyetja 1: Çfarë është shteti ligjor? Përgjigja 1: Shteti i së drejtës nuk është "shteti i drejtë". Është shteti në të cilin marrëdhëniet e qytetarëve mbështeten dhe rregullohen me Kushtetutë dhe me ligje. Shteti i së drejtës është lindja e Revolucionit Francez. Para vendosjes së shtetit ligjor, populli ishte peng i mbretërve dhe fisnikëve, të cilët ligjëronin dhe gjykonin sipas interesave dhe vullnetit të tyre. Sundimi i ligjit në radhë të parë mbron të dobëtit. Ndërsa dhe kudo që tërhiqet sundimi i ligjit, preken shtresat më të varfra dhe më të dobëta sociale. Shteti i së drejtës, në shoqëritë moderne, është një mekanizëm që kufizon egoizmin dhe egoizmin e njerëzve kur pohojnë interesat e tyre për të mirën e përbashkët. 12.4.2 Respekti për "Tjetrin" dhe toleranca Pyetja 1: Çfarë është respekti për “Tjetrin”, pse është i rëndësishëm dhe si arrihet? Përgjigja 1: Në shoqëritë moderne bashkëjetojnë njerëz me vlera, kultura, perceptime dhe besime të ndryshme Bashkëjetesa e qetë dhe harmonike e të gjithë këtyre njerëzve nuk mund të bëhet e mundur, pa respekt për "Tjetrin" dhe pa tolerancë për diversitetin. “Tjetri” është shoku ynë i ndryshëm në shoqëri, i cili mund të përqafojë një doktrinë tjetër fetare, perceptime të ndryshme të jetës, ideologji të ndryshme. Bashkëjetesa dhe bashkëpunimi janë parakusht për progresin tonë dhe zhvillimin e shoqërisë në tërësi. Logjikat përçarëse brenda një shoqërie, në të kaluarën, kanë sjellë rezultate katastrofike. Respekti për “Tjetrin”, i cili është i ndryshëm, garantohet në praktikë nëpërmjet pjesëmarrjes së tij të barabartë në shoqëri, aksesit të tij të barabartë në arsim dhe shëndetësi, aftësisë për të ushtruar çdo të drejtë, siç rrjedh nga Kushtetuta dhe ligjet.

Αφήστε ένα σχόλιο

Δημοσιεύτηκε στις 23 Ιουνίου, 2024

Μετανάστευση- Δημοκρατικές αρχές για την κοινωνική συμβίωση- Σεβασμός του «Άλλου» και ανεκτικότητα

με

12.1 Η μετανάστευση

12.1.1 Κατηγορίες και αίτια της μετανάστευσης

Ερώτηση 1: Από πότε υπάρχει η μετανάστευση και για ποιους λόγους συμβαίνει.

Απάντηση 1: H μετανάστευση, η μετακίνηση ανθρώπων είτε μεμονωμένα είτε κατά ομάδες είναι πανάρχαιο φαινόμενο. Δεν υπάρχει ιστορική περίοδος που να μην υπάρχει το φαινόμενο της μετανάστευσης για διάφορους λόγους. Οι άνθρωποι μετακινούνταν και μετακινούνται για λόγους οικονομικούς (εργασία, εμπόριο), για λόγους εκπαιδευτικούς (σπουδές), για λόγους κοινωνικούς (περισσότερες ευκαιρίες για καλύτερη ζωή). Δεν μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος χωρίς μετανάστευση.

 Ερώτηση 1: Ποια είδη μετανάστευσης υπάρχουν:

Απάντηση 1: Υπάρχουν διάφορα είδη μετανάστευσης:  α) Εξωτερική μετανάστευση είναι η μετακίνηση ατόμων ή ομάδων σε άλλη χώρα. Παράδειγμα, κάποιος από την Αλβανία να μεταναστεύσει στην Ελλάδα ή κάποιος από την Ελλάδα να μεταναστεύσει σε άλλη χώρα. Η χώρα από την οποία μεταναστεύει κάποιος λέγεται χώρα προέλευσης. Η χώρα προς την οποία μεταναστεύει λέγεται χώρα υποδοχής. Αν η εξωτερική μετανάστευση γίνεται προς χώρες της ίδιας ηπείρου (π.χ. από την Ελλάδα προς τη Γερμανία) ονομάζεται ηπειρωτική. Αν η εξωτερική μετανάστευση γίνεται προς χώρες άλλης ηπείρου (π.χ. από την Ελλάδα προς τις Η.Π.Α.) ονομάζεται υπερπόντια. β) Εσωτερική μετανάστευση είναι η μετανάστευση από μια περιοχή της χώρας σε άλλη

Επίσης υπάρχουν και άλλες κατηγορίες μετανάστευσης όπως η εκούσια (το άτομο μεταναστεύει με τη θέλησή του), η ακούσια (χωρίς τη θέλησή του, σε αυτήν την κατηγορία υπάγονται οι πρόσφυγες), η οικολογική (οφείλεται σε περιβαλλοντικούς λόγους, όπως η ξηρασία ή η έλλειψη νερού) κτλ.

12.2 Οι πρόσφυγες και η συμφωνία Σένγκεν

Ερώτηση 1: Ποια η βασική διαφορά μεταξύ πρόσφυγα και μετανάστη;

Απάντηση 1: Ο πρόσφυγας συγχέεται, συχνά, με τον μετανάστη. Η διαφορά τους βρίσκεται στο ότι: α) Ο πρόσφυγας εγκαταλείπει τη χώρα του, χωρίς τη θέλησή του, για να αποφύγει δίωξη για πολιτικούς, εθνικούς, θρησκευτικούς κτλ. λόγους. Αντίθετα, ο μετανάστης φεύγει από τη χώρα του με τη θέλησή του. β) Στον πρόσφυγα μπορεί να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο, μια μορφή προστασίας που παρέχει η χώρα που τον φιλοξενεί. Αντίθετα, ο μετανάστης μπορεί να λάβει άδεια παραμονής.

Ερώτηση 2: Οι Έλληνες έχουν υπάρξει ποτέ πρόσφυγες;

Απάντηση 2: Η ελληνική ιστορία έχει γνωρίσει την προσφυγιά. Χιλιάδες Έλληνες έγιναν πρόσφυγες λόγω της μικρασιατικής καταστροφής (1922). Αργότερα, αρκετοί Έλληνες έγιναν πολιτικοί πρόσφυγες, κυρίως στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου (1946-1949). Επίσης, χιλιάδες Κύπριοι εγκατέλειψαν τα χωριά και τις πόλεις τους λόγω της τουρκικής εισβολής (1974).

12.4 Δημοκρατικές αρχές για την κοινωνική συμβίωση

12.4.1 Αλληλεγγύη και δικαιοσύνη

Ερώτηση 1 : Τι είναι το κράτος δικαίου;

Απάντηση 1: Κράτος δικαίου δεν είναι το «δίκαιο κράτος». Είναι το κράτος στο οποίο οι σχέσεις των πολιτών στηρίζονται και ρυθμίζονται από το Σύνταγμα και τους νόμους. Το κράτος δικαίου είναι γέννημα της Γαλλικής Επανάστασης. Πριν από τη συγκρότηση του κράτους δικαίου, οι άνθρωποι ήταν έρμαια των βασιλιάδων και των ευγενών, οι οποίοι νομοθετούσαν και δίκαζαν ανάλογα με τα συμφέροντα και τη βούλησή τους. Το κράτος δικαίου προστατεύει πρωταρχικά τον αδύναμο. Όσο και όπου υποχωρεί το κράτος δικαίου, τόσο θίγονται τα πιο φτωχά και αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Το κράτος δικαίου, στις σύγχρονες κοινωνίεςείναι ένας μηχανισμός που περιορίζει τον εγωισμό και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων κατά τη διεκδίκηση των συμφερόντων τους προς όφελος του κοινού καλού.

12.4.2 Σεβασμός του «Άλλου» και ανεκτικότητα

Ερώτηση 1: Τι είναι ο σεβασμός στον «Άλλο», γιατί είναι σημαντικός  και πως επιτυγχάνεται;

Απάντηση 1: Στις σύγχρονες κοινωνίες συμβιώνουν άνθρωποι με διαφορετικές αξίες, κουλτούρες, αντιλήψεις και πεποιθήσεις.. Η ομαλή και αρμονική συμβίωση όλων αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να καταστεί δυνατή, χωρίς τον σεβασμό στον «Άλλο» και χωρίς την ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα. Ο «Άλλος» είναι ο διαφορετικός συνάνθρωπός μας στην κοινωνία, ο οποίος μπορεί να ασπάζεται διαφορετικό θρησκευτικό δόγμα, διαφορετικές αντιλήψεις για τη ζωή, διαφορετική ιδεολογία. Η συνύπαρξη και η συνεργασία είναι προϋπόθεση για τη δική μας πρόοδο και την ανάπτυξη της κοινωνίας ως σύνολο. Οι διαιρετικές λογικές μέσα σε μια κοινωνία έχουν φέρει, στο παρελθόν, ολέθρια αποτελέσματα. Ο σεβασμός στον «Άλλο», που είναι διαφορετικός, κατοχυρώνεται έμπρακτα μέσα από την ισότιμη συμμετοχή του στα κοινά, την ισότιμη πρόσβασή του στην εκπαίδευση και την υγεία, την δυνατότητά του να ασκήσει κάθε δικαίωμά του, όπως προκύπτει από το Σύνταγμα και τους νόμους.

Αφήστε ένα σχόλιο

Δημοσιεύτηκε στις 23 Ιουνίου, 2024

Το επιχειρείν: ο επιχειρηματίας και η επιχείρηση

με

Τι είναι η επιχείρηση; (ορισμός)

Επιχείρηση είναι μια παραγωγική μονάδα, η οποία συνδυάζει τους συντελεστές παραγωγής (έδαφος, εργατική δύναμη, κεφάλαιο) προκειμένου να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες με σκοπό το κέρδος.

Ποιες είναι οι σημαντικότερες λειτουργίες μιας μεγάλης ή μεσαίας επιχείρησης;

α) Παραγωγική λειτουργία . Είναι η σημαντικότερη και αναφέρεται σε όλες τις δραστηριότητες που αφορούν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών.

β) Εμπορική λειτουργία: Περιλαμβάνει όλες τις ενέργειες μέχρι να φθάσουν τα προϊόντα στον τελικό καταναλωτή.

γ) Οικονομική λειτουργία: Αναφέρεται σε όλες τις δραστηριότητες σχετικά με τα οικονομικά θέματα και τις οικονομικές συναλλαγές (τιμολόγια, αποδείξεις, ΦΠΑ, επιταγές, υπολογισμός κέρδους/ζημίας κ.α.).

δ) Λειτουργία προσωπικού: Περιλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες που αφορούν τη διεύθυνση του προσωπικού (προσλήψεις, τοποθετήσεις σε θέσεις, προαγωγές κτλ.).

Οι επιχειρήσεις μπορούν, επίσης, να διακριθούν ως εξής:

α) Επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας και β) Επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου

α) Επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας: χρησιμοποιούν πολλούς εργαζόμενους. Η εργασία είναι φθηνή, και αυτό συμφέρει τον επιχειρηματία.

Τέτοιες επιχειρήσεις είναι οι κλωστοϋφαντουργικές.

β) Επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου: χρησιμοποιούν σημαντικό κεφάλαιο. Στις περιπτώσεις αυτές υπάρχουν περισσότερα ή και καλύτερα μηχανήματα και λιγότεροι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι. Τέτοιες επιχειρήσεις είναι π.χ. οι χημικές βιομηχανίες και οι επιχειρήσεις νέων τεχνολογιών.
Το επιχειρείν εμπεριέχει την επιτυχία και την αποτυχία. Όποιος ιδρύει μια επιχείρηση αναλαμβάνει και τα οφέλη και τις ζημιές της επιχείρησης. Αμέσως, με την ίδρυσή της η επιχείρηση αναλαμβάνει υποχρεώσεις έναντι των εργαζομένων, των προμηθευτών, των πελατών, του κράτους, του κοινωνικού συνόλου.

Αν η επιχείρηση επιτύχει, θα έχει κέρδη και ο επιχειρηματίας θα δρέψει τα κέρδη του. Αντίθετα, αν αποτύχει θα υποστεί τις ζημιές.

Ο επιχειρηματικός κίνδυνος είναι πανταχού παρών από τη στιγμή της ίδρυσης της επιχείρησης. Αντισταθμίζεται με την ελπίδα του κέρδους.

Ο επιχειρηματίας, με κριτήριο την οικονομική του δραστηριότητα, είναι μια δημιουργική προσωπικότητα

Αφήστε ένα σχόλιο

Δημοσιεύτηκε στις 23 Ιουνίου, 2024

Το κύριο οικονομικό πρόβλημα-ανάγκες

με

4.1.1 Οι ανάγκες

1- Κύριο οικονομικό πρόβλημα → οι ανάγκες των ανθρώπων είναι απεριόριστες και τα μέσα για την ικανοποίησή τους περιορισμένα (από αυτό απορρέουν όλα τα υπόλοιπα οικονομικά προβλήματα)

2- Ανάγκη → η πραγματική έλλειψη ή η αίσθηση της έλλειψης, που εκφράζεται με την επιθυμία ικανοποίησής της. 

3- Αγαθά (υλικά ή άυλα) → Τα μέσα που ικανοποιούν τις ανάγκες. 

4- Αποφάσεις που παίρνονται από τα νοικοκυριά / κοινωνίες σχετικά με τις ανάγκες → Πρώτον, ποιες ανάγκες θα ικανοποιηθούν. Γίνεται ιεράρχηση αναγκών. Όλες οι ανάγκες δεν έχουν την ίδια σπουδαιότητα π.χ. τροφή και διακόσμηση σπιτιού

→Δεύτερον, πώς θα αυξήθουν τα μέσα (δηλ. τα αγαθά) ώστε να ικανοποιηθούν περισσότερες ανάγκες

5- Τρόποι αύξησης των αγαθών → 

α) κατάλληλη μίξη των συντελεστών παραγωγής,

β) εφαρμογή νέων μεθόδων παραγωγής, πχ νέα τεχνολογία κτλ.

6- Ιδιότητες των αναγκών →

α) Είναι απεριόριστες. Δηλαδή δημιουργούνται διαρκώς νέες ανάγκες και οι υπάρχουσες εξελίσσονται. 

β) Υπόκεινται σε προσωρινό κορεσμό. Κάθε ανάγκη όταν ικανοποιηθεί παύει να υπάρχει προσωρινά, αργά ή γρήγορα επανεμφανίζεται. 

7 -Τρόποι αύξησης των αναγκών →

πρώτον, μίμησης, οι άνθρωποι έχουν την τάση ο ένας να μιμείται τον άλλον. 

δεύτερον, διαφήμιση, δημιουργεί νέες ανάγκες, πολλές δεν είναι πραγματικές αλλά πλασματικές.

Ερώτηση: Ποιο είναι το κύριο οικονομικό πρόβλημα (Κ.Ο.Π.) ;

Το Κ.Ο.Π. είναι ότι οι ανάγκες των ανθρώπων είναι απεριόριστες και τα μέσα για την ικανοποίησή τους περιορισμένα. Αλλιώς: πώς με περιορισμένους πόρους θα ικανοποιηθούν οι απεριόριστες ανάγκες; Το Κ.Ο.Π. έχει παγκόσμια ισχύ και από αυτό απορρέουν όλα τα υπόλοιπα οικονομικά προβλήματα.

Ερώτηση: Τι εννοούμε με τον όρο ανάγκη;

Ανάγκη είναι η έλλειψη ή η αίσθηση της έλλειψης, που εκφράζεται με την επιθυμία ικανοποίησής της. Ανεξάρτητα από το αν η ανάγκη είναι πραγματική ή όχι, τόσο η έλλειψη όσο και η αίσθηση της έλλειψης, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή το κενό.

Ερώτηση: Τι είναι τα (υλικά ή άυλα) αγαθά;

Τα μέσα που ικανοποιούν τις ανάγκες ονομάζονται αγαθά. 

Ερώτηση: Ποιες αποφάσεις παίρνονται από τα νοικοκυριά και τις κοινωνίες σε σχέση με τον τρόπο ικανοποίησης των αναγκών;

Πρώτον, ποιες ανάγκες θα ικανοποιηθούν; Αυτό σημαίνει πως, τόσο τα άτομα όσο και το σύνολο, απαιτείται να κάνουν μια ιεράρχηση αναγκών. Όλες οι ανάγκες δεν έχουν την ίδια σπουδαιότητα. Υπάρχουν ανάγκες βασικές (π.χ. τροφή, κατοικία) και ανάγκες δευτερεύουσες (π.χ. διακόσμηση σπιτιού).

Δεύτερον, πώς θα αυξήθουν τα μέσα, ώστε να ικανοποιηθούν περισσότερες ανάγκες;

Ερώτηση: Με ποιους τρόπους πετυχαίνεται η αύξηση των αγαθών;

Τρόποι προκειμένου να αυξηθούν τα μέσα (ή αγαθά) είναι οι εξής:

α) κατάλληλη μείξη των συντελεστών παραγωγής,

β) εφαρμογή νέων μεθόδων παραγωγής, με εφαρμογή νέας τεχνολογίας κτλ.

Ερώτηση: Ποιες είναι οι χαρακτηριστικές ιδιότητες των αναγκών;

α) Είναι απεριόριστες. Δηλαδή δημιουργούνται διαρκώς νέες ανάγκες και οι υπάρχουσες εξελίσσονται. Μάλιστα, όσο εκσυγχρονίζεται μια κοινωνία τόσο περισσότερες ανάγκες έχουν οι άνθρωποι. Συνήθως, η ικανοποίηση μιας ανάγκης συνεπάγεται τη δημιουργία άλλων αναγκών. Παράδειγμα: η αγορά κατοικίας δημιουργεί την ανάγκη για έπιπλα, για διακόσμηση κτλ.

β) Υπόκεινται σε προσωρινό κορεσμό. Κάθε ανάγκη όταν ικα- νοποιηθεί παύει να υπάρχει. Αλλά αυτό ισχύει προσωρινά, γιατί γρήγορα ή αργά επανεμφανίζεται. Παράδειγμα: με ένα δυο πιάτα φαγητό παύουμε να πεινάμε, όμως, την επόμενη μέρα υπάρχει πάλι η ανάγκη για φαγητό. Η αγορά σπιτιού κάλυψε την ανάγκη για στέγαση και πιθανώς να μην χρειαστεί ένα νέο σπίτι. Όμως, υπάρχουν και ανάγκες που ο κορεσμός τους δεν είναι εύκολος. Αυτό ισχύει κυρίως για τις ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες.

Ερώτηση: Σε ποιους λόγους οφείλεται κυρίως η αύξηση των αναγκών;

Η αύξηση των αναγκών γίνεται, κυρίως, για δύο λόγους: πρώτον, λόγω μίμησης, αφού οι άνθρωποι έχουν την τάση ο ένας να μιμείται τον άλλον. Δεύτερον, λόγω διαφήμισης, αφού η διαφήμιση, συνήθως, δημιουργεί νέες ανάγκες. Πολλές ανάγκες μας δεν είναι πραγματικές αλλά πλα- σματικές. Μεγάλο ρόλο στη δημιουργία πλασματικών αναγκών παίζει η διαφήμιση.

earchavli