«Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο», είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο για εφήβους από τον Δημήτρη Σπύρου, που, όμως, αξίζει να το διαβάσουν οι βιβλιόφιλοι κάθε ηλικίας.
Η ιστορία κινείται σε δύο άξονες. Από τη μια, αναπαριστά τη ζωή στην επαρχία του ’60 σε ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου και όσα απασχολούν τους κατοίκους και τις οικογένειές τους. Από την άλλη, παρουσιάζει γλαφυρά το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία, μια περίοδο που, αν και περίπλοκη, επηρεάζει καθοριστικά τη διαμόρφωση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου. Στους δύο αυτούς άξονες, που κινούνται παράλληλα, καταλυτικά επιδρά η επιβολή της δικτατορίας του 1967 και ο ερχομός στο χωριό ενός διάσημου μουσικοσυνθέτη που το στρατιωτικό καθεστώς τον μεταφέρει εκεί ως εξόριστο.
Παρακολουθούμε μέσα από τη ζωή των εφήβων πρωταγωνιστών αλλά και όλων αυτών που τους πλαισιώνουν –συνομηλίκων ή μεγαλυτέρων τους- τον τρόπο ζωής και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου σε έναν τόπο με συγκεκριμένα μορφολογικά χαρακτηριστικά. Αφουγκραζόμαστε τις αγωνίες τους, τις ανάγκες και τους καημούς τους, συμμεριζόμαστε την ελπίδα τους για μια καλύτερη ζωή, απογοητευόμαστε μαζί τους, όταν οι επιλογές τους τούς πληγώνουν, χαιρόμαστε, αντίθετα, όπως είναι φυσικό, όταν δικαιώνονται και τραβούν μπροστά με θάρρος και διάθεση για αγώνα.
Βλέπουμε να αναδεικνύονται αξίες όπως η φιλία, η εργατικότητα, η ειλικρίνεια, η συλλογικότητα, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ισότητα, η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη αλλά και η πάλη για την εξασφάλιση ή τη διατήρηση όλων των παραπάνω. Αναδεικνύεται και η σπουδαιότητα των τεχνών, όπως ο κινηματογράφος, η γλυπτική και, βέβαια, η μουσική, οι οποίες, μέσα από τις εικόνες που δημιουργούν ή ανακαλούν, παράγουν συναισθήματα και βοηθούν τον άνθρωπο να εξελιχθεί. Κυρίως, όμως, προβάλλεται η δύναμη του ίδιου του ανθρώπου που με γενναιότητα ψυχής, πνεύμα ανήσυχο και φρόνημα αγωνιστικό διδάσκει το ήθος, την περηφάνια και την παλληκαριά. Κι όταν αυτά τα γνωρίσματα τα συγκεντρώνει ο διάσημος εξόριστος, που πολύ γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ο σπουδαίος Μίκης Θεοδωράκης, δε μας προκαλεί έκπληξη ότι με τη στάση του και το υψηλό του ανάστημα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τους σαγηνεύει όλους, μικρούς και μεγάλους, τους καθηλώνει και τους εμπνέει.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η γλώσσα με την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό που τη χαρακτηρίζει μας βοηθά να κατανοήσουμε απόλυτα την ατμόσφαιρα της εποχής. Το ίδιο και οι υποσημειώσεις με τις επιπλέον πληροφορίες, απαραίτητες για τους νεότερους αναγνώστες, που δεν έχουν βιώσει ούτε τα ιστορικά γεγονότα που καταγράφονται ούτε τα χαρακτηριστικά της εποχής μέσα στην οποία τα γεγονότα αυτά εξελίσσονται.
Δείτε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον συγγραφέα Δημήτρη Σπύρου εδώ.