Όλα άρχισαν όταν τέλειωσα το Λύκειο, αρχές δεκαετίας του 1980. Τότε που ο πατέρας μου, μου αγόρασε ένα ... προγραμματιζόμενο κομπιουτεράκι ... το CASIO FX-3600P:
και μια από τις σελίδες του που αναφέρεται στον προγραμματισμό του:
Προσπάθησα λοιπόν να καταλάβω τη λογική του. Άρχισα να ψάχνω τρόπο να γράψω με λίγα βήματα (38 στο σύνολο με 2 περιοχές προγραμμάτων P1, P2) τη λύση σε μικρά μαθηματικά προβλήματα. Πχ τις λύσεις μιας δευτεροβάθμιας εξίσωσης. Και διάφορα άλλα μικρά, παρόμοια προβλήματα. Επίσης το συγκεκριμένο calculator υπολόγιζε και ολοκληρώματα, κάτι που με βοήθησε στη φυσική.
Όπως και νά'χει με τα δεδομένα της τότε εποχής (και με τις ανύπαρκτες γνώσεις μου σχετικά με τον προγραμματισμό) μου φάνηκε δύσκολο. Τα 38 βήματα προγραμματισμού πάλι ήταν πολύ λίγα για να λύσω πιο πολύπλοκα προβλήματα.
Για όποιον θέλει μπορεί εδώ να βρει emulator (το site είναι στα Γερμανικά) και να χρησιμοποιήσει το κομπιουτεράκι αυτό (έχει κι άλλα) μέσα από τον υπολογιστή του (εννοείται ότι το έχω κάνει ήδη)
Ασχολήθηκα πολλές ώρες μαζί του (!) Στο πανεπιστήμιο αρχίσαμε να κάνουμε προγραμματισμό (FORTRAN σε UNIVAC ... τη χρονιά εκείνη είχαν αρχίσει να αποσύρουν τις διατρητικές μηχανές καρτών και πρόλαβα να τις δω ... μόνο). Επειδή το σύστημα (αλλά και η FORTRAN) ήταν πολύ δύσχρηστα, δεν σας κρύβω ότι μίσησα τους υπολογιστές. Ήταν και το "στυλ" του καθηγητή και οι πολλές ώρες που προσπαθούσαμε να βρούμε κενό υπολογιστή για να κάνουμε τις εργασίες. Κινδύνεψα να χάσω το εξάμηνο, μιας και πολλές φορές περιμέναμε από τις 10 το πρωί μέχρι και τις 6 το απόγευμα για να τελειώσουμε. Είτε από τα πολλά λάθη στα προγράμματα, είτε γιατί κάποιοι φοιτητές της πολυτεχνικής μας "κλείδωναν" και ... περιμέναμε μέχρι να μας "ξεκλειδώσουν" (παίρναμε το μήνυμα: System busy ... please wait). Κάποια στιγμή όμως ένας "δικός μας" (του μαθηματικού δηλαδή) κατάφερε και βρήκε κάποιες από τις εντολές του συστήματος (όπως εντολές που στέλνουν μηνύματα σε τερματικά) και καταφέραμε να τους εμποδίσουμε να μας κάνουν "πλάκα".
Αυτά συνέβηκαν στο 1ο έτος. Μετά, μέχρι το 3ο έτος, δεν ξανασχολήθηκα με τους υπολογιστές.
Και κάποια μέρα συνέβη το "μοιραίο" χτύπημα!
