Όσο χρόνο είσαι πάνω στη γη, να θεωρείς τον εαυτό σου φιλοξενούμενο στο σπίτι του Χριστού. Εάν κάθεσαι στο τραπέζι, Αυτός είναι που σε τιμά. Εάν αναπνέεις τον αέρα, είναι ο αέρας Του που αναπνέεις. Εάν κολυμπάς, είναι στα νερά Του που κολυμπάς. Εάν ταξιδεύεις, στη δική Του γη ταξιδεύεις. Εάν συλλέγεις αγαθά, είναι τα δικά Του αγαθά που συλλέγεις. Εάν τα σπαταλάς, είναι τα δικά Του αγαθά αυτά που σπαταλάς. Εάν είσαι ισχυρός, είναι επειδή Εκείνος σου επιτρέπει να είσαι δυνατός. Εάν είσαι σε συντροφιά ανθρώπων, εσύ και εκείνοι είσαστε δικοί Του φιλοξενούμενοι. Εάν είσαι έξω στη φύση, στον δικό Του κήπο βρίσκεσαι. Εάν είσαι μόνος, Εκείνος είναι παρών. Εάν ξεκίνησες ή γυρίζεις από κάπου, Εκείνος σε βλέπει. Εάν κάνεις οτιδήποτε, Εκείνος το θυμάται.
Είναι ο πιο φιλόξενος Οικοδεσπότης που σε φιλοξένησε ποτέ. Να είσαι και εσύ προς Αυτόν φιλόξενος. Σε ένα καλό νοικοκυριό, ο φιλοξενούμενος πρέπει να συμπεριφερθεί σωστά.
Όλα αυτά είναι λόγια απλά, αλλά σου μεταφέρουν μια μεγάλη αλήθεια. Όλοι οι άγιοι γνώριζαν αυτήν την αλήθεια και κυβερνούσαν τη ζωή τους σύμφωνα με αυτήν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Αιώνιος Οικοδεσπότης τους αντάμειψε με αιώνια ζωή στον ουρανό και δόξα στη γη.
“Σῶσόν με ἀπὸ πηλοῦ, ἵνα μὴ ἐμπαγῶ» δηλ. τράβηξέ με απ’ το βούρκο ώστε να μη βουλιάξω (Ψαλ. 68,15).
Αδελφοί, οι ψυχές μας είναι ντυμένες με πηλο και τα πήλινα, χοϊκά σώματά μας έχουν δοθεί για την υπηρεσία της ψυχής μας. Είθε οι ψυχές μας να μη βουλιάξουν μέσα στο χώμα! Είθε οι ψυχές μας να μη σκλαβωθούν στο πήλινο σαρκίο! Είθε η ζωντανή φλόγα να μη σβηστεί μέσα στο χοϊκό τάφο!
Είναι απέραντη και αχανής η χοϊκή γη που μας έλκει προς τον εαυτό της, αλλά απείρως πλατύτερο είναι το απροσμέτρητο βασίλειο του Πνεύματος που καλεί την ψυχή μας, ως δικιά του.
Πράγματι συνδεόμαστε με τη γη με το χοϊκό σώμα, αλλά συνδεόμαστε και με τον ουρανό με την ψυχή. Είμαστε ένοικοι σε προσωρινές καλύβες, είμαστε στρατιώτες που καταλύσαμε σε προσωρινές σκηνές.
Ω Κύριε, «σώσόν με από πηλού ίνα μη εμπαγώ» Έτσι προσευχόταν ο μετανοημένος βασιλιάς Δαβίδ που είχε αρχικώς παραδοθεί στον πηλό, στο χώμα, μέχρι που είδε πως το πήλινο σαρκίο μας έλκει μέσα στην άβυσσο της καταστροφής.
Πηλός είναι το σώμα του ανθρώπου, με όλες τις φαντασιώσεις του, πηλός είναι επίσης όλοι οι πονηροί άνθρωποι που πολεμούν τους δικαίους, πηλός είναι οι δαίμονες με τον τρόμο που σκορπούν.
Είθε ο Κύριος να μας σώσει απ’ όλη αυτή τη χοϊκότητα, διότι Εκείνος μόνον είναι ικανός να το κάνει. Θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε πρώτα απ’ όλα για να δούμε τον εχθρό μέσα μας, τον εχθρό ο οποίος προσελκύει τους άλλους εχθρούς.
Η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του!
Απεναντίας, ο δίκαιος άνθρωπος έχει ριζωμένη στον Θεό και στη βασιλεία του Θεού τη δύναμη της ψυχής του και γι’ αυτό δεν φοβάται. Δεν φοβάται τον εαυτό του κι επομένως δεν φοβάται και τους άλλους εχθρούς του.
Δεν φοβάται, διότι δεν είναι σύμμαχος ούτε συνεργός των εχθρών της ψυχής του. Κατά συνέπεια, ούτε άνθρωποι ούτε δαίμονες μπορούν να τον βλάψουν.
Ο Θεός είναι σύμμαχός του και οι άγγελοι του Θεού είναι προστάτες του. Τί μπορεί τότε να του κάνει ένας άνθρωπος; Τί μπορούν να του κάνουν οι δαίμονες; Τί μπορεί να του κάνει ο πηλός;
Ω Κύριε και Θεέ, Τριάς Ομοούσιε, Συ ο Δημιουργός που ενεφύσησες ζώσες ψυχές στα πήλινα σώματά μας, σώσε μας κατά το μέγα Σου έλεος!