Το φυτό της μαστίχας, ο σχίνος, (επιστημονικά Pistacia lentiscus) είναι αειθαλής πυκνόφυλλος θάμνος, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια της τερεβίνθου (Terebinthus lentisca Chia). Mπορεί να φτάσει και το ύψος των τριών μέτρων. Έχει απλωμένα κλαδιά και ανοιχτό ή σκούρο σταχτί κορμό, ανάλογα με την ηλικία του. Η επιφάνεια του κορμού του έχει ακανόνιστες πλάκες, σαν ρυτίδες, όπως το πεύκο. Ευδοκιμεί στο νησί της Χίου και μόνο στα νότια χωριά της, τα λεγόμενα Μαστιχοχώρια, ευδοκιμεί και καλλιεργείται μία ιδιαίτερη ποικιλία σχίνου, ο μαστιχοφόρος σχίνος (Pistacia lentiscus var. Chia), από τον οποίο εξάγεται η φυσική ρητίνη ή μαστίχα, το σπουδαιότερο προϊόν του νησιού, το οποίο στηρίζει και την τοπική οικονομία. Το όνομα προέρχεται από την λέξη masticare (μασώ).[2] Πολλές φορές έχουν γίνει προσπάθειες να παραχθεί μαστίχα από το φυτό αυτό σε άλλα μέρη του πλανήτη, αλλά το μόνο εκτός Χίου μέρος που καλλιεργεί επιτυχώς μαστίχα (Αν και σε μικρές ποσότητες), είναι η χερσόνησος του Τσεσμέ. Κατά την παράδοση της Χίου, οι σκίνοι άρχισαν να δακρύζουν όταν μαρτύρησε ο Άγιος Ισίδωρος από τους Ρωμαίους, περί το 250 μ.Χ.. Οι Ρωμαίοι κυνήγησαν τον Άγιο Ισίδωρο επειδή ήταν Χριστιανός. Ο Άγιος για να ξεφύγει, τράπηκε σε φυγή κοντά στα Μεστά. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ένας άσπρος ίππος με τον οποίο έφτασε ως τα Νότια χωριά της Χίου επειδή δεν άντεχε άλλο αφού είχε τραυματιστεί σοβαρά. Τότε έκατσε κάτω από ένα σκίνο. Ο σκίνος τον λυπήθηκε για τα βασανιστήρια του και δάκρυσε. Τα δάκρυα του ευωδίασαν και τότε δημιουργήθηκε το δάκρυ του Αγίου Ισιδώρου που μέχρι σήμερα το ονομάζουμε μαστίχα.
Για να επιτευχθεί η παραπάνω διαδικασία απαιτούνται και τα απαραίτητα εργαλεία. Συγκεκριμένα για το καθάρισμα της βάσης των σκίνων, δηλ. των τραπεζιών , χρησιμοποιούνται μυστριά, τσάπες και αξίνες. Για το κέντημα απαιτούνται τα παραδοσιακά εργαλεία κεντητήρι, τραβηχτήρι και σφυράκι. Για το μάζεμα είναι απαραίτητα τα τιμητήρια και τα πανέρια. Τέλος για το καθάρισμα της μαστίχας πρέπει να υπάρχουν ιδανικά μυτερά μαχαιράκια, σινιά (μεγάλα χάλκινα ταψιά) και ένα κόσκινο.
ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ!
Ωραίο θέμα! Και το βίντεο που έβαλες είναι πολύ καλό!
Μπράβο Μαρκέλλα…μακάρι να πάμε στο νησί της μαμάς σου να το δούμε από κοντά!!!
Είναι τέλειο και μάλιστα μου θυμίζει την σοκολάτα με μαστίχα Χίου [Στην Αθήνα]. Μπράβο!!!
Δίκιο έχεις Διώνη!!!!!!!
Μαρκέλλα δεν ήξερα ότι έχεις καταγωγή από την Χίο. Θα πρέπει να είναι πολύ ωραίο νησί. Θέλεις να συμπληρώσεις στο άρθρο σου μερικά λόγια για το νησί;
Χίος
Η Χίος έχει περίπου 50.000 κατοίκους, πολλά χωριά και ξεχωριστές παραλίες όπως τα Μαύρα Βόλια. Η παραλία ονομάζεται έτσι διότι αποτελείτε μόνο από μαύρα βότσαλα που δημιουργήθηκαν από μία έκρηξη ηφαιστείου πριν από πάρα πολλά χρόνια. Ένα από τα πιο μικρά χωριά της Χίου είναι ο Ζυφιάς με περίπου 90 κατοίκους που τυγχάνει να είναι και το χωριό μου. Είναι ένα μικρό παραδοσιακό χωριό με την κεντρική πλατεία του χωριού ή όπως την λέμε και εμείς τα παιδιά “λιβάδι” στην οποία βρίσκεται η εκκλησία του χωριού η Αγία Παρασκευή. Τα βράδια μαζευόμαστε όλα τα παιδιά στο παλιό σχολείο του χωριού που τώρα έχει γίνει ένας σύλλογος ,με διάφορες εκδηλώσεις. Στις 26 Ιουλίου γιορτάζουμε την Αγιά Παρασκευή όπου γίνεται και ένα πανηγύρι στο παλιό σχολείο. Η προετοιμασία του πανηγυριού γίνεται από τα παιδιά και μερικούς μεγάλους. Εκείνο το βράδυ μαζευόμαστε όλοι οι κάτοικοι του χωριού ,τρώμε, χορεύουμε και γλεντάμε μέχρι το πρωί.
Αυτό και άλλα πολλά είναι το νησί μου η Χίος!!
ναι εννοείτε κυρια!!!