Ο ΛΥΚΟΣ
Ο «κακός λύκος» των παραμυθιών δεν είναι παρά ένα τρωτό είδος που χρειάζεται προστασία. Υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας,καθώς κάλυπτε όλο σχεδόν το βόρειο ημισφαίριο. Σήμερα, εξαιτίας των συστηματικών προσπαθειών εξόντωσης έχει χάσει μεγάλο μέρος της ιστορικής του επικράτειας. Στην Ευρώπη, εκτός από την Ελλάδα, λύκους συναντά κανείς σε μικρούς πληθυσμούς στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, στις σκανδιναβικές χώρες και σε μεγαλύτερους πληθυσμούς στα ανατολικά της Ευρώπης ενώ πρόσφατα επανεμφανίστηκε στη Γαλλία, στην Ελβετία και στη Γερμανία. Στην Ελλάδα η εξάπλωσή του εκτείνεται σε όλο σχεδόν το ηπειρωτικό ανάγλυφο της χώρας, βόρεια της Βοιωτίας.
Επικοινωνία
Καθώς οι λύκοι δεν είναι μοναχικά ζώα, αλλά ζουν σε ομάδες, η μεταξύ τους επικοινωνία είναι απαραίτητη.
Οι λύκοι επικοινωνούν με χαρακτηριστικές εκφράσεις του προσώπου, στάσεις του σώματος και ποικιλία ήχων.
Η στάση του σώματος προδίδει τις προθέσεις, τα συναισθήματα ακόμα και την κοινωνική θέση του λύκου στην αγέλη. Με τα ουρλιαχτά προειδοποιούν ξένες αγέλες για την παρουσία τους στην περιοχή και επίσης επικοινωνούν μεταξύ τους σε μεγάλες αποστάσεις.
Στη νεαρή ηλικία ακόμη και τα λυκάκια μαθαίνουννα ουρλιάζουν και να αναγνωρίζουν την ποικιλία των ήχων.
Το ουρλιαχτό του λύκου διαφοροποιείται ανάλογα με την κοινωνική του θέση στην αγέλη.
Οι νεαροί λύκοι ή οι λύκοι που βρίσκονται χαμηλά στην ιεραρχία ουρλιάζουν με διακεκομμένα ουρλιαχτά και φωνές που θυμίζουν γάβγισμα σκύλου ή ουρλιαχτό τσακαλιού.
Ο λύκος-αρχηγός της αγέλης ουρλιάζει με συνεχόμενο και πιο σταθερό ουρλιαχτό.
