ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Τη Μ. Δευτέρα η υμνολογία της Εκκλησίας μας προβάλλει δύο διδακτικά  γεγονότα: το πρώτο είναι το παράδειγμα της σωφροσύνης του Ιωσήφ[1] (υιού του Πατριάρχη Ιακώβ), που δεν υπέκυψε στις παρενοχλήσεις της Αιγύπτιας κυρίας του και στη συνέχεια διαχειρίστηκε με σύνεση την κρίση σιτοδείας που αντιμετώπισε. Ο Ιωσήφ θεωρείται από τους  Πατέρες  της Εκκλησίας  τύπος και προεικόνιση του Κυρίου. Όπως ο Ιωσήφ έτσι και ο Κύριος φθονήθηκε  από τους ομοφύλους του Ιουδαίους, πουλήθηκε από το μαθητή Του,  βασανίστηκε και παραδόθηκε στο σταυρό. Το δεύτερο γεγονός που προβάλλεται την ίδια ημέρα είναι η ξήρανση της  άκαρπης συκιάς[2]. Η συκιά αυτή της ευαγγελικής διήγησης συμβολίζει σε πρώτο επίπεδο την ιουδαϊκή συναγωγή  που, αν και τηρούσε τον τύπο, τις τυπικές δηλαδή υποχρεώσεις της απέναντι στο Νόμο, δεν είχε πνευματικούς καρπούς και γι΄ αυτό καταδικάστηκε  από τον Κύριο. Συμβολίζει όμως  και κάθε άνθρωπο που στερείται πνευματικών αρετών. Η Εκκλησία μας, φέρνοντας ενώπιόν μας το παράδειγμα της συκιάς, θέλει να μας προτρέψει σε αγώνες πνευματικούς για την απόκτηση  αρετών.

 

[1] Γεν. 37.

[2] Μτθ. 21, 18-22.