Βόρειο Σέλας

Εκείνη την εποχή ένας φυσικός, ο Eugene Parker, του τμήματος της Αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου επεξεργάστηκε μια καινοφανή θεωρία για τον Ήλιο. Με τη βοήθεια ενός μαθηματικού μοντέλου οδηγήθηκε στη θεώρηση ότι η ενέργεια που εκλύεται από τις πυρηνικές εκρήξεις στον Ήλιο δεν συσσωρεύεται απλά στην επιφάνειά του, αλλά ξεφεύγει από το ηλιακό πεδίο βαρύτητας και εκτοξεύεται συνεχώς στο Διάστημα υπό μορφή πλάσματος (καυτού, ιονισμένου αερίου) με ταχύτητα 400.000 km/h.

Κατά τους υπολογισμούς του Parker, αυτός ο ηλιακός άνεμος - όπως τον ονόμασε - ξετυλίγεται με το σχήμα μιας έλικας του Αρχιμήδη προς όλες τις κατευθύνσεις. Φθάνοντας στη Γη συναντά το εξώτερο στρώμα της ατμόσφαιράς της, την ιονόσφαιρα, και την βομβαρδίζει. Το μαγνητικό πεδίο της Γης κατορθώνει να απωθήσει μόνο τα μισά ιόντα αυτού του ανέμου.

Από τον συνεχή βομβαρδισμό δημιουργούνται τεράστια ηλεκτρικά φορτία, που αφενός συμβάλλουν στη δημιουργία νεφών και αφετέρου θερμαίνουν την ιονόσφαιρα και την αναγκάζουν να απελευθερώσει ιόντα οξυγόνου.

Τα ιόντα αυτά δεν κατορθώνουν να ξεφύγουν από το μαγνητικό πεδίο της Γης και σχηματίζουν ένα τεράστιο μπαλόνι ιόντων γύρω από τον πλανήτη. Το γήινο μαγνητικό πεδίο όμως δεν καλύπτει ισομερώς όλη τη Γη. Παρουσιάζει τρύπα στους πόλους ενώ καλύπτει ικανοποιητικά τον ισημερινό. Άρα ο ηλιακός άνεμος δεν συναντάει μεγάλα εμπόδια στα ασθενή σημεία του μαγνητικού πεδίου της Γης κι έτσι εκεί γίνεται ορατή η τριβή του νέφους των ιόντων με την ατμόσφαιρα.