ΠΕΜΠΤΑΚΙΑ ΤΩΡΑ!!!

Παλαιολιθική εποχή στην Θεσσαλία

Η έρευνα της προϊστορίας στη Θεσσαλία στηρίχτηκε ως τώρα σε ανασκαφές σε υπαίθριους νεολιθικούς οικισμούς (μαγούλες). Πρώτος ο Δ. Θεοχάρης αναφέρθηκε στο σπήλαιο της Θεόπετρας λόγω των εργαλείων της Μέσης Παλαιολιθικής εποχής που εντοπίστηκαν εκεί. Από ασβεστόλιθους της Ανώτερης Κρητιδικής περιόδου, η σπηλιά δεν έπαψε ποτέ να χρησιμοποιείται ακόμη και πρόσφατα ως καταφύγιο ή στάνη. Η τυπολογία των λίθινων εργαλείων πιστοποιεί την κατοίκηση του σπηλαίου κατά τη Μέση και την Ανώτερη Παλαιολιθική εποχή. Η τυπικά θεσσαλική κεραμική από την Αρχαιότερη, Μέση και Νεότερη Νεολιθική εποχή εμφανίζει δείγματα από τις τυπολογίες του Σέσκλου, Τσαγγλιού, Αράπη κ.ά., ενώ βρέθηκαν λίγα όστρακα των αρχών της Χαλκοκρατίας και λιγότερα ντόπιας μυκηναϊκής κεραμικής.
Πέτρινος τοίχος και άλλες ενδείξεις για την ύπαρξη κτισμάτων περιμένουν την ερμηνεία τους. Τα νεολιθικά ευρήματα περιλαμβάνουν σφονδύλια, οστέινες βελόνες του ραψίματος, οστέινο κουταλάκι, κοσμήματα από κοχύλια, λίθινα εργαλεία, μυλόλιθους. Από το οστεολογικό υλικό διαπιστώνεται ότι οι κάτοικοι ήταν κυνηγοί ελαφιών, αγριόχοιρων κ.ά. ζώων που τα κουβαλούσαν ολόκληρα στη σπηλιά, όπου τα τεμάχιζαν και τα έψηναν στη φωτιά, πριν τα φάνε – ενδεχομένως με την παρέα σαρκοβόρων.
Η ανασκαφή της Θεόπετρας προσφέρει για πρώτη φορά την απόδειξη συνεχούς κατοίκησης στο ίδιο σπήλαιο από την Παλαιολιθική ως το τέλος της Νεολιθικής εποχής. Πρόκειται για δύο εποχές που οι αρχαιολόγοι θεωρούν διαφορετικές καθώς καθεμιά τους είχε διαφορετικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες.

Νεολιθικη εποχη

Ως Παλαιολιθική περίοδος ορίζεται το πρωιμότερο τμήμα της Λίθινης Εποχής ή Εποχής του Λίθου, κατά τη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος χρησιμοποίησε λίθινα τέχνεργα και εκτείνεται σε μια μεγάλη περίοδο που ξεκίνησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια περίπου έως το 10.000 π.Χ., το τέλος δηλαδή της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων ή Παγετώδους. Διαιρείται στην Κατώτερη Παλαιολιθική, με τις πρώιμες μορφές ανθρωπιδών και την παρουσία λίθινων χειροπελέκεων, η οποία τελειώνει περίπου το 80.000 π.Χ. στην Μέση Παλαιολιθική ή Μουστέρια, την εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ που τελειώνει περίπου το 33.000 π.Χ. και την Ανώτερη Παλαιολιθική, περίοδο κατά την οποία έγινε και η ανάπτυξη του homo Sapiens, έως το 10.000 π.Χ., οπότε και ξεκινά η μεταβατική Μεσολιθική περίοδος. 

Παλαιολιθική εποχή στη Θεσσαλία

Η Θεσσαλία είναι  χώρος πολιτισμού από την παλαιολιθική εποχή ακόμη, έχουν βρεθεί παλαιολιθικά ευρήματα, στις όχθες του Πηνειού ποταμού, στο σπήλαιο της Θεόπετρας, στις όχθες της λίμνης Πλαστήρα. Ευρήματα εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο της Καρδίτσας, στο αρχαιολογικό μουσείο του Βόλου και στο Διαχρονικό μουσείο της Λάρισας,  όπως είναι διάφορα εργαλεία από πυριτόλιθο και χαλαζία της Ανώτερης και Μέσης Παλαιολιθικής περιόδου. Τα εργαλεία αυτά βρέθηκαν σε επιφανειακές έρευνες στις όχθες του Πηνειού ποταμού, ενώ στην ίδια συλλογή με τα εργαλεία μπορεί κανείς να δει και ορισμένα απολιθωμένα οστά ζώων πριν 30-45 χιλιάδες χρόνια.

Αξίζει να σημειωθεί πως οι άνθρωποι εκείνης της περιόδου ήταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες και ζούσαν σε ολιγομελείς ομάδες που μετακινούνταν κυρίως για την εξεύρεση τροφής.Η έκταση των προϊστορικών οικισμών ήταν περιορισμένη, κλιμακωτή, άλλη μεγαλύτερη και άλλη μικρότερη. Οι οικίες ήταν μικρές, στην αρχή υπόσκαφες, μετά με πλιθιά, και καλαμωτές.

Η Παλαιολιθική περίοδος στην Θεσσαλία

Οι άνθρωποι της Παλαιολιθικής περιόδου στην Θεσσαλία είχαν απόλυτη εξάρτηση από το φυσικό περιβάλλον, δεν παρήγαν, αλλά κυνηγούσαν και συλλέγανε καρπούς, ενώ ζούσαν σε σπήλαια ή στο ύπαιθρο, κοντά σε περάσματα ζώων και βρίσκονταν σε άμεση συνάφεια με το νερό.

"Οι παλαιότερες ανθρώπινες δραστηριότητες στο νομό Καρδίτσας εντοπίζονται στην περιοχή της σημερινής λίμνης Ν. Πλαστήρα. Η τεχνητή λίμνη δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1950 στην περιοχή που πρότερα υπήρχε το εύφορο και τερπνότατο οροπέδιο της Νεβρόπολης, στις ανατολικές υπώρειες των Αγράφων, που το διέρρεε ο Μέγδοβας ή Ταυρωπός ποταμός και βρίσκονταν πάνω στις αρχαίες διαβάσεις που ένωναν τη Θεσσαλία με τον ορεινό όγκο της Πίνδου και την Ήπειρο", σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Λεωνίδα Π. Χατζηαγγελάκη.

Τα παλαιότερα επιφανειακά ευρήματα, που χρονολογούνται στη Μέση Παλαιολιθική εποχή, προέρχονται, σύμφωνα με τον ίδιο, από τη νότια όχθη από τον Μπελοκομίτη και από τη θέση «Χαλικάκι» της κτηματικής περιφέρειας Λαμπερού στην ανατολική όχθη της λίμνης.

Πρόκειται, διευκρινίζει, για δυο αμφιπρόσωπες φυλλόσχημες αιχμές από σοκολατί πυριτόλιθο, φολίδες λεπιδόσχημες και ορισμένα ακόμη λίθινα εργαλεία. Επίσης, επιφανειακά παλαιολιθικά ευρήματα προέρχονται από τη δυτική ακτή της λίμνης Ν. Πλαστήρα, από την περιοχή του «Βοτανικού Κήπου» της Νεβρόπολης, αλλά και από την περιοχή της δυτικής Αργιθέας, όπου έχουν εντοπιστεί πετρώματα – κόνδυλοι πυριτολίθου, η πρώτη ύλη για εργαλεία. Τα ευρήματα προσδιορίζονται στη Μουστέρια πολιτισμική φάση, στη Μέση Παλαιολιθική εποχή, 50000 ως 30000 χρόνια πριν από το παρόν. Η παρουσία τους στη Θεσσαλία είναι βεβαιωμένη τόσο στον Πηνειό ποταμό στην περιοχή της Λάρισας από επιφανειακά ευρήματα, όσο και στο σπήλαιο της Θεόπετρας των Τρικάλων από ανασκαφικά δεδομένα.

Επίσης, στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας εκθέτονται εργαλεία από πυριτόλιθο και χαλαζία της Ανώτερης και Μέσης Παλαιολιθικής περιόδου (από την εμφάνιση του ανθρώπου έως το 10000π.Χ.), τα οποία βρέθηκαν σε επιφανειακές έρευνες στις όχθες του Πηνειού ποταμού. Μαζί με τα εργαλεία εκθέτονται κάποια απολιθωμένα οστά ζώων χαρακτηριστικών για την πανίδα της περιοχής αυτής πριν 30-45 χιλιάδες χρόνια.

Ινδιάνοι

Η ονομασία Ινδιάνοι που προέρχεται από την πεποίθηση του Κολόμβου ότι έφτασε στην Ινδία, αντί της Αμερικής και ότι οι κάτοικοι που συνάντησε είναι Ινδοί^[1].

Μετά την εξάπλωση των Ευρωπαίων, οι Ινδιάνοι εξαφανίστηκαν οριστικά από το μεγαλύτερο κομμάτι της αμερικάνικης ηπείρου. Άλλες φορές με τις μάχες και τις σφαγές, και άλλες φορές με επιδημίες, όπως η ευλογιά, ο τύφος, η ιλαρά κι η διφθερίτιδα, οι θάνατοι των Ινδιάνων ήταν μαζικοί.

Ακόμα, οι επιμειξίες Ινδιάνων με λευκούς και μαύρους, είτε με είτε χωρίς τη θέληση των Ινδιάνων, είχαν ως αποτέλεσμα την περαιτέρω μείωση των καθαρόαιμων Ινδιάνων. Ο σημερινός αριθμός των καθαρόαιμων Ινδιάνων, ο οποίος παραμένει άγνωστος, θα πρέπει να είναι χαμηλός. Υπάρχουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως Ινδιάνοι, αλλά οι οποίοι είναι συχνά μιγάδες στην καταγωγή- μερικές φορές μπορεί να έχουν πολύ χαμηλό ποσοστό ινδιάνικου DNA.

Σήμερα, οι καθαρόαιμοι Ινδιάνοι δεν αποτελούν την πλειοψηφία σε καμία χώρα της αμερικάνικης ηπείρου. Στη Βόρεια Αμερική (Καναδά και Η.Π.Α.) πλειοψηφούν οι λευκοί, ενώ στην Κεντρική και στη Νότια οι μιγάδες, με εξαιρέσεις κάποια μέρη όπως η Τζαμάικα, όπου πλειοψηφούν οι μαύροι και η Ουρουγουάη, όπου πλειοψηφούν οι λευκοί.

ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Η ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΗ ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΕΠΟΧΗ: Οι οικισμοί της Αρχαιότερης Νεολιθικής (6000-5000 π.Χ.) που έρχονται στο φως είναι : το Σέσκλο, η Άργισσα (Δέντρα Λάρισας), η Οτζάκι Μαγούλα (Δέντρα), η Νεσσωνίς, η Πύρασος, η Μαγουλίτσα (Καρδίτσας), το Κεφαλόβρυσο (Τρικάλων), η Μεγάλη Βρύση Τυρνάβου, κ.ά. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους οικισμούς, κυρίως του νομού της Λάρισας, είναι κτισμένοι με πλίνθους (πηλό), πολλές φορές ωμό ή με κλαδιά ή καλάμια. Η πλειοψηφία των οικισμών βρίσκονται σε χαμηλό υψόμετρο, κοντά σε ποτάμι ή λίμνη ή στην πεδιάδα και πολύ πιο λίγοι σε μέτρια υψώματα ή σε κοιλάδες (ρέματα). Οι κάτοικοι της εποχής, όπως φαίνεται από τα ευρήματα, είχαν ήδη εξημερώσει βόδια, πρόβατα και γουρούνια, και ασχολούνταν με τη γεωργία. Τα πέτρινα εργαλεία που ήρθαν στο φως είναι κυρίως μαχαίρια, αξίνες, βάσεις για σφεντόνες, υφαντικά σφοντύλια, κ.ά., ενώ βρέθηκαν και οστέινες βελόνες. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής γίνονται και οι πρώτες προσπάθειες κατασκευής πήλινων αγγείων. Στην περιοχή του κάμπου της Λάρισας βρέθηκαν τέτοια χοντροφτιαγμένα αγγεία με διακόσμηση από χαραματιές ή νυχιές. Όμως πραγματικά αριστουργήματα, για τα δεδομένα εκείνης της μακρινής εποχής, είναι τα ειδώλια, με πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτό που βρέθηκε στην Οτζάκι Μαγούλα. Αυτά τα ειδώλια δεν χρησιμοποιούνταν για ταφικά κτερίσματα, όπως στη ΝΝ Εποχή και έπειτα, διότι δεν βρέθηκε κανένα σε τάφο. Όλα έχουν βρεθεί σε ερείπια κατοικιών και, κατά συνέπεια, φαίνεται ότι εξυπηρετούσαν λατρευτικό ή αποτρεπτικό σκοπό ή ακόμα απλώς διακοσμητικό ρόλο. Ο μεγάλος αρχαιολόγος Χρ. Τσούντας (1902) και ο νεότερος Δ. Θεοχάρης (1956-1968), ανέσκαψαν τον αρχαιολογικό χώρο του Σέσκλου που θεωρήθηκε ο χαρακτηριστικότερος οικισμός-δείγμα της Μέσης Νεολιθικής Εποχής (ΜΝ 5000-4000 π.Χ.). Άλλες χαρακτηριστικές θέσεις-κλειδιά της ίδιας εποχής είναι οι οικισμοί στη Τζάνη Μαγούλα των Σοφάδων και στο Τσαγγλί της Ερέτριας Φαρσάλων. Οι οχυρώσεις των περισσότερων πολισμάτων της περιόδου και τα μέγαρα των ακροπόλεών τους μαρτυρούν τον υψηλό βαθμό του πολιτισμού της Θεσσαλίας εκείνη την πανάρχαια εποχή. Μετά τα μέσα αυτής της ιστορικής περιόδου, περίπου το 4400-4300 π.Χ., μεγάλες καταστροφές σημειώθηκαν από φωτιά, άγνωστο για ποιο λόγο, και η σκαπάνη των αρχαιολόγων το επιβεβαίωσε και στο Σέσκλο και στο Τσαγγλί. Συνηθισμένα ευρήματα γι’ αυτή την εποχή είναι ειδώλια, γυναικείας κυρίως μορφής, συνήθως με βρέφος στην αγκαλιά και σπανιότερα ανδρικές μορφές καθισμένες σε θρόνο ή μορφές ζώων. Άλλα ευρήματα είναι οι πολλές λίθινες σφραγίδες με σταυροειδή ή μαιανδρικά σχήματα. Η κεραμική στη Θεσσαλία αρχίζει να γνωρίζει άνθιση και προϊόντα της βρίσκονται σε όλη την έκταση της θεσσαλικής λεκάνης.

Παλαιολιθική Εποχή

Η μεγάλη σε χρονική διάρκεια παλαιολιθική εποχή καλύπτει τη γεωλογική περίοδο του Πλειστοκαίνου. Η ταραγμένη αυτή γεωλογική περίοδος συνοδεύτηκε από μεγάλες κλιματικές και οικολογικές μεταβολές, όπως εναλλαγή μεταξύ εποχών των παγετώνων και θερμών ή υγρών ενδιάμεσων σταδίων, αλλαγές στη στάθμη της θάλασσας, στη χλωρίδα και την πανίδα. Είναι προφανές ότι όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο τον άνθρωπο και την πορεία του.

Αν και είναι γνωστό ότι οι πολιτιστικές κατακτήσεις και η πρόοδος στις τεχνικές κατασκευής των εργαλείων κατά την παλαιολιθική περίοδο έγιναν με πολύ αργούς ρυθμούς, με την πάροδο ουσιαστικά ολόκληρων χιλιετιών, είναι καθιερωμένο να χωρίζεται γενικά η παλαιολιθική περίοδος σε τρεις φάσεις, την αρχαιότερη παλαιολιθική, τη μέση παλαιολιθική και τη νεώτερη παλαιολιθική. Αυτό έχει ακολουθηθεί και στη χρονολόγηση της ελληνικής παλαιολιθικής περιόδου.

Η χρονολόγηση των ευρημάτων της παλαιολιθικής περιόδου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και καθορίζεται με ραδιοχρονολογήσεις, όπου αυτό είναι δυνατό, ή έμμεσα με τη χρονολόγηση των γεωλογικών στρωμάτων μέσα στα οποία βρέθηκαν τα ευρήματα.

Οι λιγοστές ανασκαφές αυτής της περιόδου, μια και η έρευνά της βρίσκεται στα πρώτα βήματα, έχουν ως αποτέλεσμα να μην είναι σχεδόν τίποτα γνωστό για τους παλαιολιθικούς κατοίκους της χώρας, πέρα από το ότι ήταν κυνηγοί και τροφοσυλλέκτες. Η τροφή τους, όπως φαίνεται από τα υπολείμματα, περιελάμβανε άγρια δημητριακά (κριθάρι, βρώμη), όσπρια (αρακάς, φακές), καρπούς (φυστίκια, αμύγδαλα), διάφορα ζώα της πλούσιας πανίδας (ελαφοειδή, λαγοί, αίγαγροι κ.α.), πουλιά, ψάρια και όστρακα. Ίσως δεν είναι νομάδες, αλλά, τουλάχιστον στην τελική περίοδο, δείχνουν να έχουν εποχιακή μετακίνηση και, εκτός από τη χρήση σπηλαίων για προσωρινή κατοικία, δημιουργούν και υπαίθριους καταυλισμούς προσωρινού χαρακτήρα. Μοναδική είναι η κτερισμένη ταφή γυναίκας από το σπήλαιο Απήδημα της Μάνης, αλλά δεν είναι αρκετή για να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.

Νεολιθική Εποχή(Έκτορας)

Κατά τη νεολιθική εποχή (περ. 6700 - 3300 π.Χ.), οι οικισμοί περιβάλλονταν συχνά από περίβολους ή τάφρους που προστάτευαν τα νοικοκυριά των νεολιθικών γεωργοκτηνοτρόφων. Τα σπίτια ήταν κατά κανόνα μικρά και αποτελούνταν από ένα δωμάτιο ή καλύβες με ελαφρώς εμβαθυμένο δάπεδο. Οι τοίχοι κατασκευάζονταν κυρίως από πλιθιά ξεραμένα στον ήλιο, μερικές φορές πάνω σε χαμηλή θεμελίωση από πέτρες, αλλά και με ξύλινο σκελετό από πασσάλους και επάλειψη πηλού, ενώ η στέγη επιχρίονταν με παχύ στρώμα πηλού ή ήταν χορτάρινη. Η οικοσκευή των νεολιθικών σπιτιών αποτελούνταν από κατασκευές για την αποθήκευση και Παρασκευή της τροφής (εστίες, φούρνοι), αγγεία, εργαλεία από πέτρα ή κόκκαλο ζώων, αντικείμενα σχετικά με την υφαντική (σφοντύλια) αλλά και ειδώλια ή προσωπικά αντικείμενα των ενοίκων τους π.χ. κοσμήματα.

Η Θεσσαλία είναι γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας. Προσαρτήθηκε στο ανεξάρτητο κράτος της Ελλάδας το 1881, συμπεριλαμβάνοντας τότε και τη σημερινή Φθιώτιδα. Αποτελείται από τις περιφερειακές ενότητες (νομούς) Λαρίσης, Μαγνησίας, Τρικάλων, Καρδίτσας και Σποράδων.

Στο έπος του Ομήρου Οδύσσεια ο ήρωας Οδυσσέας έκανε επίσκεψη στο Βασίλειο του Αιόλου που ταυτίζεται με την Θεσσαλία. Ο Θεσσαλικός κάμπος βρίσκεται ανάμεσα στα βουνά Οίτη και Όλυμπο, στην περιοχή έγινε η Τιτανομαχία ανάμεσα στους Τιτάνες και τους Δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες εξέπλευσαν σύμφωνα με τον θρύλο από την πεδιάδα της Μαγνησίας για να αναζητήσουν το Χρυσόμαλλο δέρας. Η Θεσσαλία ήταν πυκνοκατοικημένη την Νεολιθική και την Χαλκολιθική εποχή (6.000 - 2.500 π.χ.) ενώ ήταν αναπτυγμένη έντονα η Καρυδική κεραμική. Την Μυκηναϊκή εποχή βρέθηκαν ισχυροί οικισμοί όπως : η Ιωλκός, το Διμήνι και το Σέσκλο κοντά στον Βόλο.

Στην Αρχαϊκή εποχή και στην Κλασική αρχαιότητα η Θεσσαλινή πεδιάδα έγινε ο τόπος καταγωγής μεγάλων οικογενειών όπως οι Αλευάδαι στην Λάρισα, οι Αντιοχίδες ή Εχεκρατίδες στα Φάρσαλα με γενάρχη τον ταγό Αντίοχο Εχεκρατίδα, και οι Σκοπάδες που ήταν κλάδος των Αλευάδων στην Κραννώνα, με πρώτο άρχοντα τον Σκόπα του Κρέοντα. Ο πρώτος σπουδαίος Θεσσαλός που ένωσε όλες τις φυλές σε ένα βασίλειο ήταν ο Αλεύας ο Πυρρός (7ος αι. π.Χ.), δημιούργησε την "Θεσσαλική τετραρχία" που συνδέθηκε με "κλήρους γης", κάθε κλήρος απασχολούσε 40 ιππείς και 80 πεζούς.^[1] Το αξίωμα "Ταγός" σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη ήταν το ανώτερο στην Θεσσαλική αριστοκρατία και ισοδυναμούσε με αυτό του βασιλιά αλλά οι πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι στην κορυφή βρισκόταν ο "Τετράρχης".^[2]

Η Αχαιμενιδική Αυτοκρατορία έκανε το καλοκαίρι του 480 π.χ. την Δεύτερη περσική εισβολή στην Ελλάδα και επιτέθηκε στην Θεσσαλία. Ο ελληνικός στρατός που βρισκόταν στην Κοιλάδα των Τεμπών δραπέτευσε και ολόκληρη η πεδιάδα υποτάχθηκε εύκολα στους Πέρσες.^[3] Η μεγάλη Θεσσαλική οικογένεια των Αλευάδων έγιναν υποτελείς των Περσών. Όταν τελείωσαν οι Περσικοί Πόλεμοι τον 4ο αιώνα π.χ. ο Ιάσων ο Φεραίος έκανε την Θεσσαλία μεγάλη στρατιωτική δύναμη. Όταν ξέσπασε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος οι Θεσσαλοί υποστήριξαν την Αθήνα, σπάνια επέτρεπαν στους Σπαρτιάτες να περάσουν από τα εδάφη τους, μοναδική εξαίρεση ο στρατηγός Βρασίδας. Ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας διορίστηκε "Άρχοντας της Θεσσαλίας", τους επόμενους αιώνες η περιοχή συσχετίστηκε με το βασίλειο των Μακεδόνων. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατέλαβε στην συνέχεια την Θεσσαλία που έγινε τμήμα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας, χωρίστηκε σε δυο επαρχίες : την "Θεσσαλία Πρίμα" και την "Θεσσαλία Σεκούντα".

ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΡΗ (ΜΑΡΙΛΕΝΙΑ)

Οι ήρωες της ιστορίας είναι , η Μαγδαλένα και η Μαριλένια οι επιστήμονες , ο τραγουδιστής Γιάννης Τ. ο Μηχανικός Μήτσος και ο ηλεκτρολόγος Γιάννης Μπ.Στα τέλη Αυγούστου μας κάλεσε η NASA να πάμε ταξίδι στον Αρη.Μετά απο πολλή σκέψη αποφασίσαμε να πάμε αν και η επιβίωση είναι δυσκολη.

Τελικά σκεφτήκαμε για το νερό να πάρουμε παγάκια από την Γη να λιώσουν και να πάρουμε υλικά να φτιάξουμε μια βρύση                                                                                                                                                                                                                      Για την ζέστη θα πάρουμε στολές που την απορροφούν και υλικά από τη Γη για να φτιάξουμε ανεμογεννήτριες                        Για την τροφή θα κάνουμε ένα θερμοκήπιο και θα βάλουμε σπόρους για λαχανικά και φρούτα και θα κάνουμε ένα ενυδρείο με ψάρια                                                                                                                                                                                                                   Για το οξυγόνο θα φυτέψουμε δέντρα και φυτά και έτσι θα μπορούμε να επιβιώσουμε.

Ευχαριστούμε πολύ την NASA για το υπέροχο ταξίδι που μας χάρισε στον Αρη.Ηταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.