LOG45Λογοτεχνία

Ακριτικά τραγούδια

Ακριτικά τραγούδια

Είναι δημοτικά τραγούδια που αναφέρονται στο δημόσιο βίο. Είναι τραγούδια με ηρωικό πνεύμα και χαρακτήρα. Τα τραγούδια αυτά υμνούν τους αγώνες των Ελλήνων ακριτών, δηλαδή των στρατιωτών του Βυζαντίου, οι οποίοι φυλούσαν τα σύνορα του κράτους από τις αραβικές επιδρομές. Οι αγώνες τους ήταν πολύ μεγάλοι και για αυτό ενέπνευσαν τους λαϊκούς συνθέτες της εποχής που ύμνησαν ατ κατορθώματα τους. Συνήθως έχουν ως ήρωα τους το Βασίλειο Διγενή Ακρίτα, που είναι το σύμβολο όλων των ηρωικών ακριτών.

 

Τα ακριτικά τραγούδια εμφανίζουν όλα τα βασικά γνωρίσματα των δημοτικών τραγουδιών: στίχος ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος που χωρίζεται σε δύο

ημιστίχια, γλώσσα λαϊκή, ζωντανή και παραστατική στην οποία κυριαρχεί το ρήμα, υπερφυσικό στοιχείο, προσωποποίηση των στοιχείων της φύσης, εκφραστική λιτότητα, επαναλήψεις, άστοχα ερωτήματα.

Το συγκεκριμένο ακριτικό τραγούδι έχει ως θέμα το θάνατο του Διγενή.

 

Ενότητα 1^η: Η στιγμή του θανάτου του Διγενή και οι αντιδράσεις της φύσης

(Ο διγενής……..σκεπάσει)

Έξι ρήματα σε χρόνο Ενεστώτα δίνουν το γεγονός του θανάτου του Διγενή και κάνουν τον ακροατή να ζήσει άμεσα την τρομακτική αυτή εικόνα. Στο θάνατο του Διγενή αντιδρά η φύση και τα άψυχα στοιχεία. Η γη ταράζεται (προσωποποίηση και υπερβολή) και τρομάζει βλέποντας το Διγενή να πεθαίνει και αυτό γιατί ένας μεγάλος ήρωας που πάλεψε με σημαντικούς εχθρούς και έμοιαζε ανίκητος, αυτή τη στιγμή χαροπαλεύει. Και η ταφόπλακα (προσωποποίηση και υπερβολή) που προορίζεται να τον σκεπάσει, ανατριχιάζει. Η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική και οι αναγνώστες συμμετέχουν συναισθηματικά στον επικείμενο θάνατο του Διγενή.

 

Ενότητα 2^η: Η τελευταία επιθυμία του Διγενή(Κι……….αμάλαγο χρυσάφι)

Ο Διγενής εύχεται να είχε σκαλοπάτια η γη, για να μπορούσε να ανέβαινε μέχρι τον ουρανό και να πιανόταν εκεί από γάντζους. Φτάνοντας στον ουρανό θα ήθελε να τον ταρακουνήσει για να βγουν μαύρα σύννεφα από τα οποία θα έπεφταν χιόνια, νερά και χρυσάφι. (επαναλήψεις και υπερβολή, οπτική και ακουστική εικόνα). Ο ήρωας θέλει να πάρει στα χέρια του τον έλεγχο των φυσικών στοιχείων, να δείξει ότι είναι ένας ήρωας υπεράνθρωπος που προκαλεί υπερφυσικά φαινόμενα και μπορεί να επιβάλει τη δική τάξη στον κόσμο που είναι η κατάλυση του θανάτου και η εξασφάλιση της αθανασίας.

Στιχουργική

Ο  στίχος είναι ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος και υπάρχουν κάποιες διάσπαρτες ομοιοκαταληξίες.

 

Γλώσσα

Λαϊκή, απλή, σύντομη, κοντά στον προφορικό λόγο με αρκετούς ιδιωματισμούς (ανατριχιά, εκειά ,κερκέλια, πάτιουν, δώκω) Κυριαρχούν οι ρηματικοί τύποι.

 

Ύφος

Απλό, φυσικό, ζωντανό, παραστατικό (χάρη στη χρήση του Ενεστώτα), γρήγορο, ζωηρό.

 

 

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

Το έξοχο αυτό επίγραμμα του Διονύσιου Σολωμού είναι κατάλληλο για να παρουσιαστούν κωδικοποιημένα τα βασικά γνωρίσματα της Παραδοσιακής Ποίησης. Ο Σολωμός το έγραψε το 1825, τον επόμενο χρόνο από την καταστροφή των Ψαρών (21 Ιουνίου 1824). Θέμα του ποιήματος είναι η εξύμνηση των ηρώων που έπεσαν στα Ψαρά, και το περιεχόμενό του είναι υμνητικό και ηρωικό.

• Το ποίημα ξεκινά από μια «ιδέα» που γίνεται «μύθος ή ιστορία», κατοχυρώνεται από ένα «λεξιλόγιο» και χρωματίζεται από ένα «μουσικό τόνο».
• Είναι εξάστιχο. (Γενικά στην παραδοσιακή ποίηση το ποίημα οργανώνεται σε στροφές με σταθερό αριθμό στίχωνžεδώ, επειδή είναι επίγραμμα, υπάρχει αναγκαστικά μόνο μία στροφή).
• Το μέτρο είναι αναπαιστικό (υυ_)žδηλ. το κάθε μετρικό πόδι αποτελείται από δύο άτονες και μια τονισμένη συλλαβή.
• Το μέτρο δημιουργεί σταθερό ρυθμό στίχων: η επιλογή αυτού του μέτρου δεν είναι τυχαία. Μέσα στο τοπίο θανάτου, ο βαρύς, σοβαρός και συλλογισμένος βηματισμός της Δόξας «ακούγεται» ως ήχος - μέσα στην απόλυτη, νεκρική σιγή – συντονισμένος στο ρυθμό των αναπαιστικών στίχων. Κάθε αναπαιστικός στίχος παράγει τρεις τόνους-ήχους, που μοιάζουν να αισθητοποιούν τον ήχο από το βηματισμό της Δόξας στο νεκρό και σιωπηλό τοπίο.
• Κάθε στίχος αποτελείται αυστηρά από 10 συλλαβές (εκτός από τον 4ο και τον 6ο που έχουν εννέα συλλαβές). Ο 1ος, ο 2ος, ο 3ος και ο 5ος είναι παροξύτονοι, ενώ ο 4ος και ο 6ος οξύτονοι.
• Η ομοιοκαταληξία είναι εύηχη και μεικτή: οι δύο πρώτοι στίχοι ομοιοκαταληκτούν ζευγαρωτά, ενώ οι άλλοι τέσσερις έχουν πλεχτή ομοιοκαταληξία (αβαβ)žο πρώτος ομοιοκαταληκτεί με τον τρίτο και ο δεύτερος με τον τέταρτο.
• Από άποψη στιχουργική, το ποίημα είναι εξαιρετικής τεχνικής, χωρίς καμιά χασμωδία και χωρίς εκθλίψεις για την αποφυγή της, ενώ απαντώνται και δύο συνιζήσεις (γεναμένο από, που είχαν).
• Το λεξιλόγιο είναι προσεγμένο και «ποιητικό»žδεν υπάρχουν, βέβαια, βαρύγδουπες λέξεις: «μελετά», «λαμπρά», «κόμη» (η χρήση της αρχαιοελληνικής αυτής λέξης αντί για τις καθημερινές μαλλιά ή κεφάλι προσδίδει στο «στεφάνι» - σημείο νίκης και δόξας – επισημότητα). Επίσης, είναι αξιοπρόσεκτος ο συνδυασμός ουσιαστικών, επιθέτων και ρημάτων.
• Οι λέξεις διατηρούν την κανονικότητα του νοήματός τους:ράχη, χορτάρια, μελετά…
• Ο λόγος είναι πυκνός νοημάτων: κάθε λέξη έχει ξεχωριστή βαρύτητα και καμιά δεν είναι περιττή. Για παράδειγμα στον πρώτο στίχο, με το επίθετο «ολόμαυρη» πυκνώνεται το γεγονός της καταστροφής των Ψαρώνžδηλ. μονολεκτικά ο λόγος αποκτά μέγιστη νοηματική πυκνότητα, καθώς αποσιωπούνται όλα τα άλλα στοιχεία της ολικής ερήμωσης.
• Πιστή τήρηση των γραμματικών και συντακτικών κανόνων (υπερβατά δεν υπάρχουν ούτε άλλες συντακτικές ανατροπές).
• Οι εικόνες έχουν συγκεκριμένο περίγραμμα:ολόμαυρη ράχη (γη γεμάτη αποκαΐδια), λίγα χορτάρια, έρημη γη.
• Οι μεταφορές δεν εκπλήσσουν και δεν είναι απροσδόκητες. Ταλαμπρά παλικάρια δηλώνουν την εξαιρετική γενναιότητα (παλικαριά), εφόσον οι ηρωικοί νεκροί είναι αθάνατοι.
• Η προσωποποίηση (εμψύχωση) της αφηρημένης έννοιαςΔόξα δείχνει ότι ο θάνατος δεν είναι ολοκληρωτικός και ότι τα ιδανικά και οι αξίες παραμένουν.
• Ο τίτλος είναι δηλωτικός του περιεχομένου.
• Το ποιητικό θέμα είναι εμφανές και εντοπίζεται εύκολα: η εξύμνηση των ηρώων που έπεσαν στα Ψαρά.
• Η ανάπτυξη του θέματος είναι λογική και η νοηματική αλληλουχία ακολουθεί, επίσης, λογική πορεία: για παράδειγμα, η εικόνα της καταστροφής μάς δίνεται μέσα από την περιγραφή και την απεικόνιση της προσωποποιημένης Δόξας. Η απεικόνιση αυτή κλιμακώνεται σε τρία διαδοχικά στάδια:

α. ως οδοιπορία-περιδιάβαση στο έρημο τοπίο («Περπατώντας η Δόξα μονάχη»)ž

β. ως ψυχική στάση και διάθεση («Μελετά τα λαμπρά παλικάρια»)ž

γ. ως εξωτερική παρουσίαση («Και στην κόμη στεφάνι φορεί»).

ο μικρός πρίγκιπας και η αλεπού

Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα από το συμβολικό παραμύθι του Αντουάν
Ντε Σαιντ- Εξυπερύ «Ο μικρός πρίγκιπας». Το παραμύθι γράφτηκε το 1943,
κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και είναι εμπνευσμένο
από τις εναέριες περιπλανήσεις του συγγραφέα. Ο αφηγητής πέφτει
με το αεροπλάνο του, που έχει πάθει βλάβη, στην έρημο. Εκεί συναντά ένα
ασυνήθιστο παιδί, τον Μικρό Πρίγκιπα, γνωρίζονται και γίνονται φίλοι.
Ο αφηγητής μαθαίνει πολλά από τον καινούργιο του φίλο, τις περιπλανήσεις
του σε άλλους πλανήτες, τις συναντήσεις και τα συμπεράσματά του. Ο Μικρός
Πρίγκιπας από τη μεριά του, μαθαίνει από τον αφηγητή για την αξία της
αγάπης. Η ιστορία ολοκληρώνεται με την επιστροφή του Μικρού Πρίγκιπα
στον πλανήτη του. Στον επίλογο, ο συγγραφέας εκφράζει το μεγάλο κενό που
νιώθει από τη φυγή του μικρού πρωταγωνιστή.

Τίτλος.
Ο τίτλος του αποσπάσματος σχετίζεται με το κομμάτι του μυθιστορήματος
από το οποίο προέρχεται, στο οποίο ο Μικρός Πρίγκιπας, που αποτελεί
τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, συναντά σε μια από τις περιπλανήσεις του
μια κόκκινη μικρή αλεπού.

Ερμηνεία ιδιαίτερων σημείων.
«να δημιουργείς δεσμούς»: δηλαδή να δημιουργείς φιλίες και ουσιαστικές σχέσεις
με τους ανθρώπους.
«δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράγματα που ημερώνει»: η αγάπη ισοδυναμεί
με τη γνώση, καθώς γνωρίζουμε σε βάθος κάτι ή κάποιον, μόνο όταν το/ τον
αγαπάμε και αφιερώνουμε χρόνο για αυτό/ αυτόν.
«Οι άνθρωποι έχουν τουφέκια»: πρόκειται για την πιο άγρια δραστηριότητα
του ανθρώπου, τον πόλεμο, θύμα του οποίου ήταν και ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ο άνθρωπος είναι εχθρός της αλεπούς, αυτό όμως δεν την εμποδίζει
να επιζητήσει τη φιλία του πρίγκιπα. Κανείς δεν είναι πραγματικά εχθρός
κανενός, οι ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να δομηθούν ακόμα και ανάμεσα
σε «παραδοσιακούς» εχθρούς, που οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα τους
εμπόδιζαν να συνάψουν δεσμούς μεταξύ τους.
«Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν
όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που
πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους.»: στο σημείο αυτό
γίνεται λόγος για την αλλοτρίωση των ανθρωπίνων σχέσεων και της
ανθρώπινης ζωής γενικότερα. Γεμίζουμε τη ζωή και τις μέρες μας με υλικά
αγαθά, αφού όλα πωλούνται και αγοράζονται. Ή έτσι πιστεύουμε. Η αλεπού

ασκεί κριτική στους ανθρώπους, λέγοντας ότι δεν έχουν πια φίλους γιατί τους

έχουν αντικαταστήσει με πράγματα που αγοράζουν από τα μαγαζιά. Η φιλία
όμως είναι κάτι που δεν αγοράζεται με χρήματα αλλά κατακτιέται με κόπο και
προσπάθεια. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, δεν έχουν πια χρόνο και διάθεση
να ασχοληθούν με τις ψυχικές τους ανάγκες, αφού τρέχουν συνεχώς χωρίς
να έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς κυνηγούν.

«Αν έρχεσαι όμως όποτε και νά ναι, δε θα ξέρω ποτέ ποια ώρα να φορέσω
στην καρδιά μου τα καλά της. Σ’ όλα χρειάζεται κάποια τελετή.»:
μια φιλία χτίζεται σιγά σιγά και με πολλή προσπάθεια. Γίνεται με υπομονή και
επιμονή και χρειάζεται την απαραίτητη προετοιμασία, καθώς και την κατάθεση
της ψυχής μας. Έτσι θα δημιουργηθεί το απαραίτητο κλίμα προσμονής και
αυτός που ημερώνεται θα έχει κάποιον να περιμένει, θα προετοιμάζεται
και θα νιώθει το γλυκό συναίσθημα της αναμονής. Με το ημέρωμα η χαρά
διπλασιάζεται και ο πόνος μοιράζεται. Το ημέρωμα απαιτεί τελετή, όλα πρέπει
να γίνονται με ένα τρόπο που θα στοχεύει στην ψυχική απόλαυση και στην
πραγματική ευτυχία ώστε η ζωή να αποκτά νόημα.
«μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.»:
τα μάτια βλέπουν μόνο την υλική πραγματικότητα, την επιφάνεια, σε αντίθεση
με την καρδιά που αντιλαμβάνεται την ουσία των πραγμάτων. Η αγάπη είναι
τα μάτια της ψυχής, αυτό που βλέπει πίσω από την εξωτερική εμφάνιση.
Δεν πρέπει ο άνθρωπος να παρασύρεται από ψεύτικες εικόνες, αλλά
να προσπαθεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα με τη δύναμη της καρδιάς.
Ο συγγραφέας μας καλεί να στραφούμε σε όσα έχουν πραγματική αξία,
δηλαδή στην ενασχόληση με τον άνθρωπο και στη συναισθηματική και ψυχική
μας υγεία.

Αφηγηματική οργάνωση.
Αφήγηση/ αφηγητής: πρόκειται για ετεροδιηγητικό, παντογνώστη αφηγητή,
με μηδενική εστίαση και εξωτερική οπτική γωνία. Κυριαρχεί ο διάλογος που
προσφέρει ποικιλία, ζωντάνια, θεατρικότητα και παραστατικότητα στο κείμενο,
ενώ υπάρχουν επιπλέον και περιγραφή, αφήγηση, εσωτερικός μονόλογος και
ελεύθερος πλάγιος λόγος για τις σκέψεις του μικρού πρίγκηπα.
Χρόνος: εξελίσσεται γραμμικά, με εξαίρεση δύο αναδρομικές αφηγήσεις και
μια πρόδρομη υποθετική αφήγηση στα λόγια του μικρού πρίγκηπα.

Γλώσσα: η γλώσσα της μετάφρασης του κειμένου είναι απλή χωρίς
περίτεχνες φράσεις.
Ύφος: το ύφος του κειμένου είναι λυρικό και γλαφυρό όπως στα παραμύθια.
Η γραφή είναι συμβολική, βαθιά στοχαστική.

 

Ελύτης

Ελύτης"Πίνοντας ήλιο κορινθιακό"

'Ακουστε το βίντεο

https://www.youtube.com/watch?v=XIAeX_DtQ1Q

1. Ποια η σχέση του ποιητή με τη φύση;
2.  Να γράψετε ένα δικό σας ποίημα που να δείχνει τη σχέση με τη φύση.
3. Να δημιουργήσετε ένα δικό σας κολάζ και να οπτικοποιήσετε το ποίημα.
4. Θέμα του είναι οι όμορφες εμπειρίες του ποιητή από την επαφή του με την καλοκαιρινή φύση, που τον γεμίζουν χαρά και αισιοδοξία.

Σύντομη απόδοση του περιεχομένου

Ο ποιητής τριγυρίζει στις εξοχές, απολαμβάνοντας τον ήλιο και τις μικρές χαρές κοντά στη φύση. Χορταίνοντας από ομορφιά, ζωτικότητα και ενέργεια, νιώθει να πλημμυρίζει από αισθήματα αισιοδοξίας και πληρότητας, ενώ η φαντασία του ξαναπλάθει τον κόσμο όμορφο, σύμφωνο με τους πόθους και τα όνειρά του.

ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

   Το απόσπασμα ανήκει στην ποιητική συλλογή «Ήλιος ο πρώτος (1943)» και σε πείσμα της εποχής (Κατοχή), εκφράζει αισιοδοξία. Αποτελεί έναν ύμνο στη χαρά της ζωής, την ομορφιά της φύσης, το φως και τον έρωτα.

Βασικά μορφικά γνωρίσματα:

• Γλώσσα πλούσια, παραστατική και λυρική

• Στο ποίημα υπάρχει κάποιος θεματικός ιστός, ειρμός και νοηματική αλληλουχία.

• Εικονοπλαστική φαντασία

• Αποθέωση των αισθήσεων

• Φυσιολατρική δημιουργική διάθεση

Η σχέση του Ελύτη με τη φύση

Η ελληνική φύση είναι οργανικό στοιχείο στην ποίηση του Ελύτη. Είναι ένα σύνολο φαινόμενων που έχουν ως χαρακτηριστικό γνώρισμά τους την αέναη κίνηση. Τα φυσικά στοιχεία έχουν ανθρώπινες ιδιότητες, συμπλέκονται με τους ανθρώπους.

 Ο ποιητής με τις τέσσερις μετοχές που χρησιμοποιεί («Πίνοντας», «Διαβάζοντας», Δρασκελίζοντας», «Σημαδεύοντας») φαίνεται να απολαμβάνει με όλες τις αισθήσεις του το ελληνικό τοπίο: τον ήλιο, τα μάρμαρα, τα αμπέλια, τις θάλασσες, όλα στοιχεία αλληλένδετα με την ελληνική φύση και παράδοση.

«Ένα τάμα ψάρι»: μεταφορικά το ψάρεμα. Το τάμα προέρχεται από το χώρο της θρησκείας και το ψάρι από το χώρο της ελληνικής αλιείας.

«Τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει»: το φως του ήλιου «διαβάζει» τα φύλλα , ο ήλιος στρέφεται προς τα φύλλα ενώ κανονικά τα φύλλα κατευθύνονται προς το σημείο του ήλιου για να δεσμεύσουν το φως του.

«Τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται»/ Ν’ ανοίγει» : ο ποιητής αποκαλύπτει τις χαρές της στεριάς

«Χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου»: ο άνεμος εμφανίζεται σαν στερεή ύλη που ο ποιητής μπορεί να αγγίξει.

«Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς» : Υπερρεαλιστική εικόνα , οι λεμονιές σε ανθοφορία.

«Φεύγω με μια ματιά …… όπου ο κόσμος ξαναγίνεται. Όμορφος απ’ την αρχή στα μέτρα της καρδιάς»: ο ποιητής φαντάζεται ένα κόσμο που ξαναγίνεται όμορφος.

Σχήματα Λόγου

Μεταφορές: πίνοντας ήλιο, διαβάζοντας τα μάρμαρα, ένα τάμα ψάρι που γλιστρά, οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη, τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου.

Προσωποποιήσεις: ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει, τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται ν’ ανοίγει κ.α.

Χώρος : ελληνική καλοκαιρινή φύση Χρόνος: Παρόν Γλώσσα : Απλή Δημοτική Ύφος: απλό , ζωηρό.

Θέμα ποιήματος : Οι εμπειρίες του ποιητή απ΄την επαφή του με τη φύση που τον γεμίζουν αισιοδοξία και χαρά.

Ενότητες : 1^η στροφή : Τα θετικά βιώματα του ποιητή από την επαφή του με τη φύση 2^η στροφή: Ο ποιητής χαίρεται τα δώρα της φύσης.

Ερμηνευτικά σχόλια

«Διαβάζοντας τα μάρμαρα» : γνωριμία με τον αρχαίο πολιτισμό

«Αμπέλια θάλασσες» : αμπέλια και θάλασσες ή αμπέλια σαν θάλασσες (το αμπέλι και η θάλασσα αποτελούν χαρακτηριστικά στοιχεία της Κορίνθου)

Παρομοιώσεις: αμπέλια θάλασσες, τάμα ψάρι

Ασύνδετο: Σε όλο το ποίημα παρατηρείται ασύνδετο σχήμα . Σημεία στίξης υπάρχουν μόνο στο τέλος καθεμιάς από τις δύο στροφές.

Επαναλήψεις: στ. 1 και 9, 1 και 6, 13 και 14.

Εικόνες: Πίνοντας ήλιο κορινθιακό, διαβάζοντας τα μάρμαρα, δρασκελίζοντας αμπέλια θάλασσες, σημαδεύοντας με το καμάκι Ένα τάμα ψάρι που γλιστρά, βρήκα τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει, τη ζωντανή στεριά που ο πόθος χαίρεται, πίνω νερό κόβω καρπό χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου, τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου, φεύγω με μια ματιά ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται όμορφος απ’ την αρχή στα μέτρα της καρδιάς.

Αντιθέσεις : στ. 3 και 7 , τα  αντιθετικά  ζευγάρια των τεσσάρων στοιχείων της φύσης νερού (θάλασσες)-φωτιάς (ήλιο), αέρα (ανέμου)-γης (στεριά) και της σχέσης μεταξύ των στοιχείων αυτών (Πίνοντας ήλιο, στις φυλλωσιές του ανέμου).

 Παρηχήσεις του ρ: στιχ. 9 «… Πίνω νερό κόβω καρπό …»

Στιχουργική

 Ελεύθερος στίχος , χωρίς μέτρο και συγκεκριμένο αριθμό συλλαβών σε κάθε στίχο, χωρίς ομοιοκαταληξία.

βρες τη σωστή εικόνα

Βρες τη σωστή εικόνα

Βρες τη λέξη που λείπει

βρες τη λέξη που λείπει

θερμοπύλες κολάζ

'Ασκηση : Δες το κολάζ θερμοπύλες και διάλεξε μια εικόνα.

Με την εικόνα που διάλεξες γράψε το δικό σου κείμενο!

Καβάφης

https://sway.office.com/T8nEiulZS3D4SDpU?ref=Link

KABAΦHΣ

Καβάφης

 

 

Είκονα

Μελέτησε την εικόνα και γράψε ένα κείμενο

ταινία

https://www.youtube.com/watch?v=gbc7jtmuOJM&t=6s

1.Πως ονομάζεται η ταινία;

1. Οι Ώρες είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, αφού καταρχάς αποτελούν μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου μυθιστορήματος του Michael Cunningham που κέρδισε το Pulitzer το 1999.
2. Aπο ποιο λογοτεχννικό κείμενο εμπνέυστηκε ;Και το βιβλίο που διάλεξε ο συγγραφέας για να το δείξει αυτό είναι η Κυρία Νταλογουέι της Virginia Woolf.
3. Γράψτε τις εντυπώσεις σας.