 Μετά τον τερματισμό των επιχειρήσεων, πρώτιστο ζήτημα για τους νικητές
ήταν να καθορίσουν το μέλλον της Γερμανίας (κατοχή, επανορθώσεις,
ενδεχόμενο διαμελισμού).
Αρχικά λειτούργησε η διαίρεσή της σε 4 ζώνες κατοχής: το 40% του εδάφους
της, στα ανατολικά, συνιστούσε τη ρωσική και το υπόλοιπο στα δυτικά, από
βορρά προς νότο, την αγγλική, τη γαλλική και την αμερικανική ζώνη, ενώ το
Βερολίνο αποτελούσε νησίδα υπό πολυμερή κατοχή.
 Ρωσοπολωνική συμφωνία: υπογράφηκε στις 17 Αυγούστου 1945 και
προέβλεπε μετακίνηση κατά 200 χιλιόμετρα των συνόρων της Πολωνίας προς
τα δυτικά, έως τη γραμμή Όντερ-Νάισε, ενώ ακόμη ανατολικότερα, εδάφη
που κατέχονταν παλιότερα από την Πολωνία ενσωματώθηκαν στην ΕΣΣΔ.
 Φινλανδία, Βουλγαρία, Ρουμανία: συνομολόγησαν ανακωχή με τη Σοβιετική
Ένωση, έχοντας υπαχθεί στον στρατιωτικό και στον πολιτικό έλεγχό της.
 Ιταλία: η νέα δημοκρατική κυβέρνηση της Ρώμης υποχρεώθηκε να
παραιτηθεί από κάθε τίτλο κυριαρχίας επί της Αιθιοπίας, της Αλβανίας και
της Δωδεκανήσου.
 Όσον αφορά τη χώρα μας, παρά τις μεγάλες θυσίες της στον πόλεμο, το
μόνο εδαφικό κέρδος που αποκόμισε, ήταν τα Δωδεκάνησα. Η
ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου (1948), που κατοικούνταν κατά 90% από
Έλληνες, ανταποκρινόταν στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, η οποία
ωστόσο δεν ίσχυσε στην περίπτωση της Β. Ηπείρου και της Κύπρου
εξαιτίας:
α. ανταγωνισμών των Συμμάχων (στην περίπτωση της Β. Ηπείρου) και
επιθυμίας της Μ. Βρετανίας να διατηρήσει ακέραιη την αυτοκρατορία της
(στην περίπτωση της Κύπρου)
β. αδυναμίας της Ελλάδας να εγείρει διεκδικήσεις, λόγω εσωτερικής
σύγκρουσης

 Συνδιάσκεψη του Αγίου Φραγκίσκου (7 Σεπτεμβρίου 1951): 49 κράτη
συνομολόγησαν την υποχρέωση της Ιαπωνίας να παραιτηθεί από κάθε
δικαίωμα σε εδάφη της Ασίας, της νότιας Σαχαλίνης*, της Ανταρκτικής και
των νότιων κτήσεων της στον Ειρηνικό.
 8 Σεπτεμβρίου 1951: αμερικανοϊαπωνικό Σύμφωνο Ασφαλείας, που
υπογράμμιζε την αποκατάσταση σταθερών σχέσεων φιλίας και συνεργασίας
μεταξύ Ουάσινγκτον και Τόκυο.
--------------------------------------
*Ρωσικό νησί στο Β. Ειρηνικό