Συνέντευξη  με τη συγγραφέα  Αγγελική Δαρλάση

(βασισμένη στο βραβευμένο βιβλίο της «Το αγόρι στο θεωρείο»)

 

• Σας παρακίνησε κάποιος να αρχίσετε να γράφετε βιβλία ή το σκεφτόσασταν η ίδια από μικρή να γίνετε συγγραφέας;

Έγραφα από πολύ μικρή. Έμαθα να διαβάζω μόνη μου πριν πάω στο σχολείο. Βαριόμουν τόσες ώρες στο σπίτι κι οι γονείς μου έλειπαν πολλές ώρες στη δουλειά τους κι έτσι δεν μπορούσαν να μου διαβάζουν όλα αυτά τα βιβλία που είχαμε σπίτι. Κι όταν άρχισα να διαβάζω, μαγεύτηκα. Οπότε ως σχεδόν φυσικό επακόλουθο ήρθε και το να γράφω και δικές μου ιστορίες. Κι ήδη πια από τη Δ΄ τάξη, αν θυμάμαι καλά, έλεγα πως όταν μεγάλωνα θα γινόμουν συγγραφέας.

 

• Πώς νιώθετε όταν ολοκληρώνετε το γράψιμο ενός βιβλίου;

Υπέροχα! Πραγματικά είναι μοναδικό συναίσθημα. Μοιάζει κάπως με τη γέννηση ενός νέου παιδιού στην οικογένεια.

 

• Έχετε άγχος για τις κριτικές που θα λάβετε;

Μμμ. Δεν το σκέφτομαι. Η αλήθεια είναι πως είμαι και καλομαθημένη στις καλές κριτικές. Αλλά δεν το σκέφτομαι όταν γράφω. Κοιτάζω να κάνω το καλύτερο που μπορώ ελπίζοντας πως και η αποδοχή θα είναι εξίσου καλή.

 

• Γιατί επιλέξατε να γράφετε βιβλία που απευθύνονται στο παιδικό και εφηβικό κοινό;

Μάλλον επειδή με συναρπάζει και με γοητεύει αυτή η ηλικία, η οπτική του κόσμου μέσα από τα παιδικά κι εφηβικά μάτια. Είναι μια οπτική που με κάνει να είμαι διαρκώς ανήσυχη και ταυτόχρονα πιο αισιόδοξη, υπενθυμίζοντάς μου πως στα μικρά και φαινομενικά ασήμαντα κρύβεται μεγάλη ομορφιά, δύναμη, αλλά και σκοτεινιά και θλίψη.

 

• Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βραβευμένο βιβλίο σας «Το αγόρι στο θεωρείο»;

Μια φωτογραφία του θεάτρου με τα θεωρεία γεμάτα πρόσφυγες. Κι ιδιαίτερα η μορφή ενός αγοριού που μοιάζει να στέκεται κάπως απόμερα – σαν να είναι μόνο του, αν και παραδίπλα υπάρχει μια «οικογένεια». Με έκανε να αναρωτηθώ αυτό το αγόρι κι έτσι άρχισα να φαντάζομαι την ιστορία του.

 

• Σας ήταν δύσκολο να δημιουργήσετε τους χαρακτήρες και το παρελθόν τους;

Δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα κι εύκολο και δημιουργικό. Με την έννοια ότι όπως κι οι αναγνώστες θέλουν να μαθαίνουν κάθε φορά τη συνέχεια της ιστορίας και το τι περιμένει τους χαρακτήρες, έτσι θέλει να το μάθει και ο συγγραφέας. Είχα μεγάλη αγωνία για το τι συνέβη και το τι θα συμβεί στους ήρωές μου. Αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως με παίδεψε πολύ η Αρετή. Δεν καταλάβαινα γιατί αποφάσισε να κρυφτεί στο μπαούλο. Ήταν ένας χαρακτήρας που δεν μπορούσα να τον κάνω να μου αποκαλυφθεί. Όταν τελικά κατάλαβα γιατί, συγκλονίστηκα. Έκλαιγα, να μην σας πω. Κι έτσι ξανάρχισα να γράφω το πρώτο μέρος με αυτή τη γνώση που πλέον εγώ την είχα, αλλά με τέτοιο τρόπο που να μην την αποκαλύψω στους αναγνώστες μου. Ήταν πραγματικά μοναδική εμπειρία.

 

• Γιατί προτιμήσατε τα τριαντάφυλλα ως σύνδεση των ηρώων με την παλιά τους ζωή;

Τα τριαντάφυλλα είναι πολύ αγαπημένα και γνωστά λουλούδια στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Τα χρησιμοποιούσαν και τα χρησιμοποιούν ακόμη πολύ στην παρασκευή καλλυντικών αλλά και σε εδέσματα, όπως τα λουκούμια, τα σερμπέτια, τα γλυκά. Οπότε σκέφτηκα πως αυτό είναι ένα λουλούδι που κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει σε αφθονία σε πολλούς κήπους και κατ΄επέκταση και στον κήπο του Δρόσου.

 

• Είχατε ανθρώπους στο κοντινό σας περιβάλλον που σας μετέφεραν εμπειρίες από τη μικρασιατική καταστροφή ή το βιβλίο σας το εμπνευστήκατε από αναγνώσεις πηγών;

Η αλήθεια είναι πως από τη μεριά της μητέρας μου έχουμε προσφυγική καταγωγή: ο πατέρας της ήταν από το Ικόνιο (κάπου κοντά στην Καισάρεια). Όμως ο παππούς, όπως και οι περισσότεροι πρόσφυγες, δεν συζητούσαν για τα περασμένα με τους συγγενείς τους. Ήξερα ελάχιστα, τα βασικά. Κι έτσι κατέφυγα σε πηγές, βιβλία, κείμενα, αλλά και οπτικοακουστικό υλικό.

 

• Πώς σκεφτήκατε να συσχετίσετε την ιστορία στο βιβλίο σας με την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ;

Αναζητώντας να βρω το ποιο θα ήταν το βιβλίο που θα ανέβαζαν ως παράσταση οι πρόσφυγες στο θέατρο, σκέφτηκα τον Σαίξπηρ επειδή τον αγαπάω ιδιαίτερα κι επειδή έχει γράψει εκτός από τραγωδίες και κωμωδίες ή έστω δράματα με κωμικά στοιχεία. Κάνοντας έρευνα για το ποια έργα του ήταν ως εκείνη την εποχή (δηλαδή το 1922) μεταφρασμένα σε δημοτική γλώσσα, ανακάλυψα τη μετάφραση της «Τρικυμίας» από τον Ιάκωβο Πολυλά. Ήταν το ιδανικό έργο! Επειδή η «Τρικυμία» έχει πολλά μαγικά στοιχεία και ταυτόχρονα έχει αυτή τη μοναδική σχέση του Πρόσπερου με τον Άριελ. Κι έτσι ο Άριελ με βοήθησε να καταλάβω ακόμα καλύτερα την Αρετή και να βοηθήσει στην αποκάλυψη της αλήθειας για τον Δρόσο.

 

• Αγαπάτε ιδιαίτερα κάποιον χαρακτήρα στο βιβλίο σας αυτό; Αν ναι, ποιον και γιατί;

Τους αγαπάω τόσο πολύ όλους. Δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον. Είναι όλοι τους… παιδιά μου. Οπότε πώς να αγαπήσεις κάποιο παιδί σου περισσότερο από κάποιο άλλο;

 

• Ποιο βιβλίο ήταν πιο δύσκολο να γράψετε: «Το αγόρι στο θεωρείο» ή το «Όταν έφυγαν τα αγάλματα»;

Νομίζω ότι το καθένα είχε τη δική του δυσκολία. Κι όταν τα γράφεις σού φαίνεται κάθε φορά ότι είναι το πιο δύσκολο αυτό σου το εγχείρημα. Μέχρι που έρχεται το επόμενο και σου φαίνεται ακόμα πιο δύσκολο, αλλά και γοητευτικό.

 

• Έχετε σκεφτεί ποτέ, καθώς γράφατε ένα βιβλίο, να τα παρατήσετε, επειδή ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσετε την ιστορία;

Δεν το σκέφτομαι, αλλά τελικά μου συμβαίνει. Έχω κάποια μισοτελειωμένα μυθιστορήματα – στα οποία κάτι δεν μου άρεσε, δεν με ικανοποιούσε και τα παράτησα (προσωρινά). Όπως επίσης έχω κάποιες ιδέες για τις οποίες έχω γράψει μόνο τον σκελετό. Πολλές φορές, χρειάζεται να ωριμάσει μια ιδέα μέσα σου μέχρι να αρχίσεις να τη γράφεις.

 

• Υπάρχει κάποιος ή κάποια συγγραφέας που θαυμάζετε και έχετε ως πρότυπό σας;

Είναι πολλοί οι συγγραφείς που θαυμάζω. Θα σας πω όμως ποιους αγαπώ (για διαφορετικούς λόγους τον καθένα): τον Άντερσεν, την Άλκη Ζέη, τον Τσέχωφ, τον Σαίξπηρ και τον Μπέκετ (κατά βάση θεατρικοί συγγραφείς), τον Μαρκέζ, τον Μπόρχες.

 

• Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα παιδί που θέλει να γίνει συγγραφέας;

Όπως ίσως καταλάβατε και από την πρώτη μου απάντηση: να διαβάζει, να διαβάζει και να διαβάζει. Και να ταξιδεύει. Και να γνωρίζει ανθρώπους και να τους… ακούει, να μαθαίνει τις ιστορίες τους και τους ίδιους.

 

• Υπάρχει κάτι για το οποίο θα θέλατε να γράψετε στο μέλλον;

Πάρα πολλά. Γι’ αυτό και γράφω συνεχώς. Καμιά φορά αγχώνομαι πως δεν θα προλάβω να γράψω όλα όσα θέλω. Οπότε το μόνο που παρακαλάω είναι να είμαι καλά για να γράψω όσα έχω στον νου μου.

 

Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας.

Κι εγώ σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που αφιερώσατε στο βιβλίο μου και σε μένα και για τις πολύ όμορφες και ουσιαστικές σας ερωτήσεις. Σας εύχομαι καλό καλοκαίρι και καλή και όμορφη ζωή.

 

3^ο Γυμνάσιο Αγίας Παρασκευής

Τμήμα: Β2

Οι μαθητές: Νικολάου Σπύρος, Παλοκάι Τζορτζ, Ρεμούνδου Αθηνά, Σπανού Ελευθερία, Ψαθάκη Ειρήνη

Υπεύθυνη καθηγήτρια:  Καραγκιόζογλου Μαγδαληνή