Η διαφορά ανάμεσα στις επιμορφώσεις και στις χρήσιμες γνώσεις είναι τεράστια.
¨Όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι έτσι και εγώ απεχθάνομαι τις επιμορφώσεις. Δηλαδή να αφιερώνω το χρόνο μου ως ακροατής για να μάθω ότι πρέπει να μάθω για να καλυφθούν οι ελλείψεις ενός προβληματικού συστήματος.
Πρόκειται για τα πράγματα που αφορούν το σύστημα και όχι για εκείνα που αφορούν τους ανθρώπους.
Οι περισσότερες επιμορφώσεις με κάνουν να αισθάνομαι κάπως έτσι: 
Η σύγκριση με την αυθεντική μάθηση είναι καταλυτική.
Μαθαίνω όταν επιλέγω πότε θα μάθω και όταν μου δίνεται η ευκαιρία να προσεγγίσω τους δικούς μου στόχους. Μαθαίνω όταν δε με διαχειρίζονται ως εξάρτημα του συστήματος αλλά όταν ως αυτόνομη προσωπικότητα διεκδικώ την επέκταση των δυνατοτήτων μου.
Στο κάτω κάτω της γραφής η μάθηση αφορά τους ανθρώπους και όχι το σύστημα. Η αυθεντική μάθηση μας απελευθερώνει.
Τελικά ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην επιμόρφωση/εκπαίδευση και στη μάθηση;
Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα: η επιμόρφωσή/εκπαίδευση είναι αναπόφευκτη, ως ένα σημείο. Όταν αντιμετωπίζουμε μια αλλαγή όπως η εξ αποστάσεως εκπαίδευση, τα καινούρια προγράμματα σπουδών, ή διαδικασίες αξιολόγησης και αμέτρητα άλλα παραδείγματα απαιτείται κάποια ενημέρωση/επιμόρφωση.
Αυτό είναι κατανοητό και αποδεκτό από τους περισσότερους. Αλλά η επιμόρφωση/εκπαίδευση, στη πιο Οργουελική της διάσταση, είναι να κάνεις κάποιους να κάνουν αυτό που εσύ θέλεις να κάνουν, με το τρόπο που εσύ θέλεις να το κάνουν.
Επομένως ναι, μπορώ να αποδεχθώ, ίσως και να επιδιώξω επιμορφώσεις στη χρήση κάποιων εργαλείων ή στις βασικές διαδικασίες της συγκεκριμένης σχολικής μονάδας.
Αλλά όταν το πράγμα ξεφεύγει και οδηγεί στο τι ακριβώς πρέπει να πεις σε ένα μάθημα, ή πως πρέπει να παρουσιάζεις όλες τις διδακτικές ενότητες, τότε νοιώθω να μου στερούν κάθε αυτενέργεια και δυνατότητα δημιουργικότητας. Σε αυτές τις περιπτώσεις νοιώθω σαν να υπάρχει κάποιο τέτοιο κουμπί:
Η φιλοσοφία πίσω από μια κουλτούρα μάθησης είναι ακριβώς η αντίθετη. Προϋποθέτει πως οι επιμορφούμενοι είναι έξυπνοι, εργατικοί και φιλότιμοι. Επομένως αρκεί να τους δώσεις την ευκαιρία να εξελιχθούν και να τους εμπιστευτείς πως θα το κάνουν.
Η καινούρια γνώση με κάνει να νοιώθω πιο δυνατός, με εμπλέκει πιο πολύ και απελευθερώνει τις δυνατότητες μου. Έτσι ενώ η επιμόρφωση μοιάζει με τη μεταφορά μιας ιδέας από κάποιο κέντρο γνώσης και την απόπειρα να συμμορφωθούν όλοι με αυτή, η μάθηση οδηγεί στη δεξιότητα να λύνεις προβλήματα και να προσαρμόζεις τους κεντρικούς στόχους στο πραγματικό κόσμο.
Αρκετά με τις θεωρίες ας δούμε ένα παράδειγμα
Ας δουλέψουμε το παράδειγμα της περιγραφικής αξιολόγησης, που αποτελεί ΄ένα πολύ ενδιαφέρον εργαλείο για τη προαγωγή της μάθησης (και όχι της αξιολόγησης) και ας υποθέσουμε πως αποφασίζεται η εφαρμογή της σε όλα τα μαθήματα των φυσικών επιστημών. Πόσο διαφορετικές θα είναι οι δύο προσεγγίσεις που περιγράψαμε;
Μια κλασική επιμόρφωση
Η συνηθισμένη προσέγγιση είναι η δημιουργία μιας στρατηγικής εθνικού επιπέδου. Μερικοί άνθρωποι θα συνεργαστούν και θα δημιουργήσουν ένα σενάριο εφαρμογής "από πάνω προς τα κάτω" και θα αναθέσουν σε μια ομάδα να δουλέψει αποκλειστικά στην ανάπτυξη αυτού του σεναρίου.
Οι εκπαιδευτικοί της πρώτης γραμμής θα αφιερώσουν χρόνο για να επιμορφωθούν στο τι θα κάνουν πως θα το κάνουν και ίσως να τους δοθούν και οδηγίες εργασίας πως θα αντιμετωπίσουν κάθε αναμενόμενη δυσκολία. Μετά θα πρέπει να μπουν στις τάξεις και να ακολουθήσουν κατά γράμμα τις οδηγίες και να δημιουργήσουν αρχεία, αποδείξεις, της συμμόρφωσής τους με τα πρωτόκολλα.
Η ποσότητα της σοφίας που πιστώνεται στους εκπαιδευτικούς που σίγουρα έχουν ανεκτίμητη επίγνωση της σχολικής πραγματικότητας; Μηδέν. Η γενική αίσθηση ανάμεσά τους; Κάπως έτσι:
Η προσέγγιση της δημιουργίας κοινοτήτων μάθησης