ΣΤ2 ΤΑΞΗ 2020-21

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΕΘΙΜΟ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ

Σε αρκετά χωριά της Καρδίτσας, πριν από το Πάσχα, οι άντρες του χωριού μαζεύουν αρκετά πουρνάρια και τα στοιβάζουν σε μεγάλο σωρό σαν πυραμίδα, μπροστά στον περίβολο της εκκλησίας. Και κατά τη στιγμή που ο ιερέας λέει το "Δεύτε λάβετε φως", ανάβουν αμέσως φωτιά στα πουρνάρια, τα οποία λαμπαδιάζουν για αρκετή ώρα και φωτίζεται περιοχή πολλών χιλιομέτρων. Είναι ο "Αφανός" ή "Αναφανός" και συμβολίζει την Ανάσταση του Χριστού. Είναι το φως της αιωνιότητας με όλη τη λάμψη και το μεγαλείο της, το φως που διαλύει το σκοτάδι. Στη Νίκαια της Λάρισας, μετά την Ανάσταση και τη Θεία Λειτουργία, έξω από την εκκλησία παρέες-παρέες χόρευαν ψάλλοντας το "Χριστός Ανέστη". Αμέσως μετά το χορό πάλευαν οι άντρες για τη νίκη, με έπαθλο ένα μαντήλι με λίγα χρήματα που τα προσέφερε η εκκλησία από τα χέρια του ιερέα και της εκκλησιαστικής επιτροπής.

Ήθη και έθιμα από την θεσσαλία

Το Σάββατο του Λαζάρου, ένα γνωστό έθιμο στην ευρύτερη περιοχή είναι οι «Λαζαρίνες». Το έθιμο αυτό συνδέεται τόσο με την άνοιξη και την αναγέννηση της φύσης όσο και με την ανάσταση του Λαζάρου. Την παραμονή της γιορτής, γυναίκες με παραδοσιακές φορεσιές ξεχύνονταν στα περίχωρα για να συλλέξουν μυρωδάτα άνθη. Με αυτά στόλιζαν μικρά πανέρια και κοφίνια που συμπλήρωναν την αμφίεση τους. Έπειτα με αφετηρία την πλατεία κατευθύνονταν στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του εκάστοτε χωριού κι έπαιρναν την Βάια. Όλες μαζί πιασμένες χόρευαν τραγουδώντας παραδοσιακά άσματα με θρησκευτικές αναφορές. Γυρνώντας στα σπίτια του χωριού έψελναν τα κάλαντα του Λαζάρου και οι νοικοκυραίοι τις φίλευαν με ό,τι είχαν ευχαρίστηση, συνήθως φρούτα και γλυκίσματα.

Την Κυριακή των Βαΐων, άρχιζαν οι αγρυπνίες, τις οποίες οι Καραγκούνηδες, οι ντόπιοι του κάμπου, παρακολουθούσαν με μεγάλη κατάνυξη ενώ όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα πενθούσαν με ευσέβεια.

Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, οι γυναίκες με τα παιδιά στόλιζαν τον Επιτάφιο φορώντας πένθιμα ρούχα, κυρίως μωβ ποδιές. Έμεναν όλο το βράδυ στην εκκλησία συντροφεύοντας τον Υιό του Θεού και ψάλλοντας λυπητερά άσματα.

Η Μεγάλη Παρασκευή αποτελούσε αγκάθι στη ψυχή του ευσεβούς πιστού. Κανένας δεν εργαζόταν εκείνη την μέρα: ούτε οι άνδρες στα κτήματα ή στα ζώα αλλά ούτε και οι γυναίκες στο νοικοκυριό. Μονάχα πενθούσαν. Αργότερα, κρατώντας πολύχρωμα λουλούδια στα χέρια τους, επισκέπτονταν τον Επιτάφιο και ασπάζονταν τον Εσταυρωμένο με βαθιά συγκίνηση. Τα μικρά παιδιά περνούσαν τρεις φορές κάτω από τον Επιτάφιο για να έχουν την ευλογία του Ιησού Χριστού.

Με αδημονία περίμεναν το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής οπότε και ψάλλονταν τα «Εγκώμια». Στην εκκλησία, οι Καραγκούνηδες κρατούσαν χειροποίητες κηροκουλούρες και όταν τελείωνε η ακολουθία τέσσερις νέοι έπαιρναν στους ώμους τους το κουβούκλιο με τον Επιτάφιο για την περιφορά του, υπό τον πένθιμο ήχο της καμπάνας. Στο τέλος της περιφοράς, στη νότια πύλη του ναού, όλοι περνούσαν κάτω από τον Επιτάφιο για να έχουν τη χάρη του Εσταυρωμένου.

Το Μεγάλο Σάββατο, νωρίς το πρωί, οι πρεσβύτεροι και τα μικρά παιδιά πήγαιναν στην εκκλησία για να μεταλάβουν, ενώ οι γυναίκες κουβαλούσαν φρέσκο νερό από τις βρύσες για ευτυχία, μακριά από τα κακά πνεύματα. Συνήθιζαν ακόμα να πηγαίνουν δώρα στους κουμπάρους με αφορμή τον εορτασμό της Λαμπρής. Αξίζει να σημειωθεί πως η εκκλησία και οι εύπορες οικογένειες έδειχναν την αλληλεγγύη εμπράκτως εκείνες τις ημέρες και πρόσφεραν στους άπορους κρέας, αυγά και γαλακτοκομικά.

Η Λαμπρή για τους απλούς ανθρώπους της Θεσσαλίας είχε πολλές εκφάνσεις. Ήταν η χαρά της ζωής και η σηματοδότηση της επικράτησης του καλού έναντι του κακού και ήταν μέρα διασκέδασης και χαράς. Τα σπίτια είχαν ήδη ασβεστωθεί, οι επίσημες φορεσιές είχαν ήδη πλυθεί και όλη η οικογένεια αδημονούσε για το λαμπριάτικο χτύπο της καμπάνας γύρω στις τρεις το ξημέρωμα. Όλες οι οικογένειες παρευρίσκονταν στη Θεία Λειτουργία ανελλιπώς. Οι άνδρες στο άκουσμα του «Δεύτε λάβετε φως» έσπευδαν για το ποιος θα πάρει πρώτος το Άγιο Φως διότι θεωρούσαν ότι θα έφερνε καλό στην υπόλοιπη οικογένεια. Με αυτή τη φλόγα έκαιγαν και την ουρά των ζώων για να μην τα πιάσει ο οίστρος. Η κίνηση αυτή δείχνει ξεκάθαρα την σημασία που είχε για την επιβίωση τους η υγεία των ζώων και την αγωνία του απλού ανθρώπου να εξασφαλίσει εξαγνισμό της όποιας αντίθετης κατάστασης. Ακολούθως έψηναν τον οβελία τους και έριχναν τουφεκιές στον αέρα. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας παρακολουθούσαν την ακολουθία της «Αγάπης» όλοι μαζί και έπειτα διασκέδαζαν με άφθονο χορό και τραγούδι, μακριά από έγνοιες και βάσανα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό έθιμο είναι τα λεγόμενα «Πασχαλόγιορτα». Την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, άνδρες και γυναίκες πιασμένοι σε δύο σειρές χόρευαν και τραγουδούσαν χωρίς μουσική και με χορωδιακό τρόπο: Κάθε στίχος τραγουδιέται από τις γυναίκες και ακολούθως επαναλαμβάνεται από τους άνδρες. Στους επισκέπτες προσφέρονταν πασχαλινά ντόπια εδέσματα, όπως κόκκινα αυγά, τσουρέκι και κουλουράκια. Ακολουθούσε τρικούβερτο γλέντι με συνοδεία ζωντανής μουσικής.

Τέλος, σημαντικός σταθμός μετά το Πάσχα είναι η γιορτή του Αη Γιώργη. Στις περιοχές όπου υπήρχε εκκλησία αφιερωμένη στη μνήμη του Αγίου, τελούνταν το έθιμο του «Αη Γιώργη του Μαντηλά». Νέοι του τόπου, ζωσμένοι στη μέση με μαντήλια, που αποτελούσαν τάματα των πιστών, σκαρφάλωναν σε κάποιον βράχο εκεί κοντά με τριχιές, με σκοπό να κρεμάσουν τα καινούργια και να πάρουν τα περσινά, τα οποία κατεβαίνοντας τα μοίραζαν ως φυλαχτό στους προσκυνητές. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για την προέλευση αυτού το εθίμου, με την επικρατέστερη να θεωρεί ότι έχει τις ρίζες του στη Τουρκοκρατία.

Οι Λαζαρίνες

Ξεκινώντας από το Σάββατο του Λαζάρου, ένα γνωστό έθιμο στην Θεσσαλία είναι οι «Λαζαρίνες». Το έθιμο αυτό συνδέεται τόσο με την άνοιξη και την αναγέννηση της φύσης όσο και με την ανάσταση του Λαζάρου. Την παραμονή της γιορτής, γυναίκες με παραδοσιακές φορεσιές ξεχύνονταν στα περίχωρα για να συλλέξουν μυρωδάτα άνθη. Με αυτά στόλιζαν μικρά πανέρια και κοφίνια που συμπλήρωναν την αμφίεση τους. Έπειτα με αφετηρία την πλατεία κατευθύνονταν στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του χωριού κι έπαιρναν την Βάια. Όλες μαζί πιασμένες χόρευαν τραγουδώντας παραδοσιακά άσματα με θρησκευτικές αναφορές. Τα λαζαριανά τραγούδια έχουν την αφετηρία τους στα αρχαία κάλαντα και συγκεκριμένα μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι συνέχεια από τα κάλαντα της εαρινής πρωτοχρονιάς. Οι Λαζαρίνες γνωρίζοντας την οικογενειακή κατάσταση κάθε σπιτιού, έβρισκαν, τραγουδούσαν και χόρευαν το τραγούδι που ταίριαζε καλύτερα σε κάθε σπίτι. Γυρνώντας στα σπίτια του χωριού έψελναν τα κάλαντα του Λαζάρου και οι νοικοκυραίοι τις φίλευαν με ότι είχαν ευχαρίστηση, συνήθως φρούτα και γλυκίσματα.

Ομάδα: Αφροδίτη & Μαρίνα

ΕΘΙΜΟ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (ΣΚΟΤΙΝΑ ΠΙΕΡΙΑΣ

Στη Σκοτίνα Πιερίας το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου συνδυάζεται με τον ανήφορο-διαδρομή της Παναγίας. Η διαδρομή ξεκινάει από το εξωκλήσι «Παναϊά» (Γέννηση της Θεοτόκου) της Κάτω Σκοτίνας και καταλήγει στην «Παναγία» (Κοίμηση της Θεοτόκου) της Άνω Σκοτίνας.

Παραμονή του 15 Αύγουστου λίγο πριν την δύση του ηλίου  ο κόσμος είναι έτοιμος να πάρει τον ανήφορο. Από τη συμμετοχή απουσιάζει η τρίτη ηλικία (αν και μερικοί ογδοντάρηδες δεν το βάζουν κάτω). Όλοι, ακόμα και μικρά παιδιά είναι χαρούμενοι γιατί σε μιάμιση ώρα θα ακούσουν την Θεία Λειτουργία  του Μεγάλου Εσπερινού.

Με υπομονή και λαχτάρα οι πιστοί πιάνουν τις άκρες του δρόμου. Ήρθε η στιγμή που θα περάσει η Εικόνα για να ακολουθήσουν το δρόμο Της.

Οι προσκυνητές ακολουθούν την ανηφορική πορεία. Το χαρακτηριστικό χαμόγελο των πιστών φανερώνει την εθελοντική προσπάθεια που τους διακρίνει.

Η νεολαία παίρνει το δρόμο της ανηφοριάς για να τιμήσει τη Μητέρα του Θεού. Πιστεύουν ότι η Παναγία είναι "ελπίς και προστασία των πιστών".

Σημείο σταθμός όλων των εκδηλώσεων αποτελεί η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στης 15 Αυγούστου όπου λαμβάνει χώρα ο εορτασμός της εκκλησίας στην Άνω Σκοτίνα με μουσικοχορευτικές και άλλες εκδηλώσεις κατά την ημέρα μετά τον εκκλησιασμό. Ανήμερα βράδυ όλες οι ψησταριές και ταβέρνες του χωριού Σκοτίνας φιλοξενούν παραδοσιακά όργανα και ακολουθεί γλέντι μέχρι πρωίας.

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΧΑΡΤΑΕΤΟΥ

Η Καθαρά Δευτέρα πλησιάζει και δεν υπάρχει παιδί που να μην περιμένει πως και πώς να πετάξει τον χαρταετό του ψηλά στον ουρανό. Χαρταετοί μεγάλοι, μικροί, με διάφορα χρώματα και σχέδια, με τις ζωηρές ουρές τους, όλοι έχουν τη θέση τους στο γαλάζιο τ’ ουρανού.

     Αυτοί που επιθυμούν να αφήσουν τον χαρταετό ψηλά στον ουρανό, κόβουν το σκοινί και αυτός χάνεται στον γαλάζιο ουρανό. Όσοι όμως θέλουν και του χρόνου τον ίδιο να πετάξουν, τραβάνε το σκοινί, μαζεύοντάς το στην καλούμπα και έτσι ο χαρταετός θα έρθει στα χέρια τους.

     Τελειώνοντας το έθιμο του χαρταετού συμβολίζει το πέταγμα της ανθρώπινης ζωής προς τον Θεό, και γίνεται κάθε χρόνο την Καθαρά Δευτέρα επειδή είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής όπου οι χριστιανοί ξεκινούν την σωματική και πνευματική τους κάθαρση μέσω της μεγάλης νηστείας του Πάσχα!!!

Έθιμο κάλαντα

Κάλαντα αποτελούν δημοτικά ευχητικά και εγκωμιαστικά τραγούδια που ψάλλονται εθιμικά κατ΄ έτος κυρίως την παραμονή μεγάλων θρησκευτικών εορτών όπως των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς (Αγ. Βασιλείου), των Θεοφανείων, ακόμη και των Βαΐων (ή του Λαζάρου), με εξαίρεση εκείνων της Μεγάλης Παρασκευής που είναι κατανυκτικά. Κύρια παραδοσιακά μουσικά όργανα που συνοδεύουν τα κάλαντα είναι το τρίγωνο, το λαούτο, το νταούλι η τσαμπούνα, η φλογέρα κ.ά.

Οι τραγουδιστές - οργανοπαίκτες των καλάντων ονομάζονται «καλαντιστές».

Οι Πατέρες της Εκκλησίας κατά τους Βυζαντινούς χρόνους απαγόρευαν ή απέτρεπαν αυτό το έθιμο ως καταγόμενο από τις εορτές των ρωμαϊκών Καλενδών που είχε καταδικάσει η ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδος το 680 μ.Χ., αποκαλούντες τους συμμετέχοντες σ΄ αυτό "Μηναγύρτες", κατά δε απόσπασμα του Τζέτζη (Χιλιάδ. ΙΓ' 246 κε):
"Οπόσοι περιτρέχουσι χώρας και προσαιτούσι
και όσοι κατ΄ αρχίμηνον του Ιανουαρίου
και του Χριστού γεννήσει και Φώτων τη ημέρα
οπόσοι περιτρέχουσι τας θύρας προσαιτούντες
μετά ωδών ή επωδών ή λόγων εγκωμίων 

α Χριστουγεννιάτικα κάλαντα (οι στίχοι) που τραγουδάνε συνήθως τα παιδιά στις πόλεις την παραμονή της 25ης Δεκεμβρίου, είναι ένα σύντομο απόσπασμα της πλήρους μορφής που έχει πολύ περισσότερους στίχους.

Τα κάλαντα ψάλλονται κυρίως από παιδιά αλλά και από ενήλικα άτομα, είτε μεμονωμένα είτε καθ' ομάδας, που περιέρχονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κ.λπ. με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου, αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων (φυσαρμόνικας, ακορντεόν, τύμπανου,φλογέρας κ.λπ.). Τα παιδιά ρωτούν συνήθως «Να τα πούμε;» και περιμένουν την απάντηση «Να τα πείτε».

Κύριος σκοπός των τραγουδιών αυτών είναι μετά τις αποδιδόμενες ευχές τα "Χρόνια Πολλά" το φιλοδώρημα είτε σε χρήματα (σήμερα) είτε σε προϊόντα (παλαιότερα). Σχετική μ' αυτό είναι και η παρασκευή "κουλούρας" ονομαζόμενη "κολλίκι" (Βέροια) ή "κουλιαντίνα" (Σιάτιστα) και εξ αυτών οι φέροντες αυτά ονομάζονται "Κουλουράδες" ή "Φωτάδες"

Τα κάλαντα ξεκινούν κυρίως με χαιρετισμό στη συνέχεια αναγγέλλουν τη μεγάλη χριστιανική εορτή που φθάνει και καταλήγουν σε ευχές. Χαρακτηριστικό σημείο είναι η γλώσσα στην οποία αυτά ψάλλονται, στη καθαρεύουσα, καταδηλούντα την άμεση καταγωγή τους από τους Βυζαντινούς χρόνους τις Καλένδες του Ιανουαρίου που γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

Ο μεγάλος αριθμός των διαφόρων παραλλαγών εξανάγκασε να διακρίνονται αυτά σε εθνικά ή αστικά και στα τοπικά ή παραδοσιακά (κατά περιοχή). Στα χριστουγεννιάτικα κάλαντα έχουν καταμετρηθεί περισσότερες από τριάντα παραλλαγές μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Σήμερα εκτός των παραπάνω έχουν εισαχθεί και διάφορα αγγλοσαξωνικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μερικά από τα οποία έχουν μεταγλωττιστεί στα ελληνικά και χρησιμοποιούνται κάποιες φορές επιπρόσθετα με τα παραδοσιακά.

Επίσης και η ημέρα που ψάλλονται τα κάλαντα σε ορισμένες περιοχές ονομάζονται "Κάλαντα" (Κόλιντα, Κόλεντας, Κόλιαντας) με εξαίρεση τη νήσο Μήλο που ψέλνονταν μόνο τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς, συντασσόμενα κάθε φορά νέα κάλαντα, με τα οποία όμως ζητούσαν οικονομική συνδρομή για κάποιο κοινωνικό σκοπό (π.χ. ανέγερση ή επιδιόρθωση ναού) δίδοντας και συμβουλές προς τους άρχοντες η παρατηρήσεις με σκωπτικό χαρακτήρα. Τέτοιες είναι και οι σχετικές "μαντινάδες" της Κρήτης ή "κοτσάκια" της Νάξου με σκωπτικό επίσης χαρακτήρα που ψάλλονται ως "κάλαντα".

Πολλές φορές όταν δεν υπήρχε φιλοδώρημα ή ήταν ευτελές τότε τα παιδιά συνέχιζαν με πολύ δυνατή φωνή έξω από την οικία δίστιχα σκωπτικά, επαναλαμβανόμενα:
«Αφέντη μου στη κάπα σου χίλιες χιλιάδες ψείρες,
άλλες γεννούν, άλλες κλωσούν κι άλλες αυγά μαζώνουν!»

Αυτές οι απειλές έχουν την αφετηρία τους τα κάλαντα της αρχαιότητας. Στα χελιδονίσματα της αρχαίας Ελλάδας (κάλαντα της εαρινής πρωτοχρονιάς) τα παιδιά, αφού έλεγαν το άγγελμα της πρωτοχρονιάς και τις ευχές τους, χωρίς θρησκευτικές αναφορές, διατύπωναν τις απαιτήσεις τους για φιλοδώρημα κι ύστερα περνούσαν στις απειλές των νοικοκυραίων. “…αν όμως δεν μας δώσεις δεν θα περάσει έτσι την αυλόπορτά σου σηκώνουμε ή το στέγαστρό της, …” ^[1] [2] Το ίδιο γινόταν και στα κόλιντα (τα παραδοσιακά κάλαντα) της Βισαλτίας στη Μακεδονία, τότε που τα παιδιά βροντούσαν τις εξώπορτες με τις τοπούζες (ραβδιά με σφαιρικές απολήξεις) φωνάζοντας:

Κόλιντα, μπάμπου, κόλιντα! (το άγγελμα)

Τρεις χιλιάδις πρόβατα κι άλλα τόσα γίδια, (οι ευχές)

Δο μ’, κυρά μ’, καρύδια, (οι απαιτήσεις), μη σι σπάσ’ τα κιραμίδια (οι απειλές).

Ιδιαίτερα σημαντικό, όμως, είναι ότι οι απειλές των παιδιών στα κάλαντα του Σιτοχωρίου είναι σχεδόν ίδιες με αυτές του τελευταίου στίχου στο αρχαίο χελιδόνισμα: Μη σι σπάσου τ’ θύρα σου κι την παραθύρα σου (οι απειλές)

Το έθιμο της φανουρόπιτας.

Όταν χάνουμε ένα αντικείμενο τάζουμε πίτα στον Άγιο Φανούριο για να μπορέσουμε να το ξαναβρούμε. Έτσι συνήθως οι γιαγιάδες και οι θείες πηγαίνουν στην εκκλησία στις 27 Αυγούστου φανουρόπιτες για να τις διαβάσει ο παπάς. Στο τέλος την τρώμε με όρεξη και περιμένουμε να <<φανερώσει>> ο Άγιος το πράγμα που χάσαμε.

Πασχαλινά Αυγά

Το βάψιμο των αυγών τη Μεγάλη Πέμπτη είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα του Πάσχα. Η παράδοση μάλιστα επιτάσσει να τα βάφουμε κόκκινα, ενώ τα τελευταία χρόνια η τάση είναι τα αυγά να βάφονται σε διάφορα χρώματα και να στολίζονται με ποικίλα σχέδια και τεχνοτροπίες.

Γιατί όμως βάφουμε κόκκινα τα αυγά τη Μεγάλη Πέμπτη; Η απάντηση «κρύβεται» σε διάφορες εκδοχές, οι ερμηνείες που δίνονται είναι πολλές και διαφορετικές, όπως και οι συμβολισμοί.

Τα αβγά βάφονται την Μεγάλη Πέμπτη η οποία είναι η ημέρα του Μυστικού Δείπνου, όπου ο Χριστός πρόσφερε άρτο και κρασί ως συμβολισμό για το σώμα Του και το αίμα Του, έτοιμος να θυσιαστεί για να ελευθερώσει τον κόσμο από τα δεσμά της αμαρτίας.
Η χριστιανική παράδοση θέλει τα αυγά, σύμβολο της γονιμότητας και της έναρξης ενός νέου κύκλου ζωής, να βάφονται κόκκινα, γιατί συμβολίζουν το Αίμα του Χριστού.

Σύμφωνα με μία εκδοχή η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να μην τον βασανίσουν. Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, τότε αυτά βάφθηκαν κόκκινα.
Λένε ακόμα πως το αυγό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού που ήταν ερμητικά κλειστός, όπως το περίβλημα του αυγού, αλλά έκρυβε μέσα του τη «Ζωή», αφού από αυτόν βγήκε ο Χριστός και αναστήθηκε.

Μία άλλη προσέγγιση συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, θεώρησε τόσο απίθανο το γεγονός, «όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα». Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον Τιβέριο Καίσαρα και του ανακοίνωσε ότι αναστήθηκε ο Χριστός. Εκείνη την ώρα κάποιος κρατούσε δίπλα από τον Αυτοκράτορα ένα καλάθι αυγά. Ο Τιβέριος Καίσαρας, είπε στην Μαρία Μαγδαληνή ότι, εάν αυτό που λέει, είναι αλήθεια, τότε τα αυγά, από άσπρα που είναι, να γίνουν κόκκινα. Όπερ και εγένετο.
Ο Μεγάλος Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη, στην επίσημη τελετή που γινόταν το πρωί της Κυριακής του Πάσχα, προσέφεραν κόκκινα αυγά. Οι εκλεκτοί καλεσμένοι τσούγκριζαν τα αυγά με τον αυτοκράτορα και τη βασιλομήτορα και στη συνέχεια γευμάτιζαν.

Το πανηγύρι της Καστανίας!

Στο χωριό μου στην Σάμο συνηθίζεται στην γιορτή της παναγίας στης 23 Αυγούστου, να πηγαίνουμε στην πλατεία του χωριού και να στήνουμε πανηγύρι μεχρι αργά το βράδυ. Αυτή την ωρα του πανηγυριού την παιρναμε ευχάριστα χορεύοντας, πίνοντας και ακούγαντας μουσική!Επίσης κοποιες φορές παίζουμε παιχνίδια με τους φίλους μου όπως κρυφτό, κλέφτες και αστυνόμους,κυνυγητό κ.α. Το αγαπημένο κομματι του πανυγηριού ειναι όταν δίνουν τσάμπα αναψυχτικά.