Αυτή τη γιορτή στο Άγιο Όρος οι πατέρες μου την ονομάζουν «η καλογερική της Παναγίας». Ο Γερο-Γελάσιος πολύ την αγαπούσε και έλεγε ότι ο παπα-Θανάσης, ο Γέροντάς του, ο άγιος ηγούμενος της Γρηγορίου(=μονή Γρηγορίου, Άγιο Όρος) την τιμούσε πάρα πολύ. Και μία φορά, μία τέτοια ημέρα, ο γερο-Γελάσιος, είδε το Γέροντά μου να συλλειτουργεί με τον άγιο Ιάκωβο, τον Αδελφόθεο. Αυτόν που διέσωσε και τη σχετική παράδοση.
Η Παναγία εισέρχεται στα Άγια των Αγίων.
Οι γονείς της, οι παπούδες μας ο άγιος Ιωακείμ και η αγία Άννα, εκπληρώνουν το τάμα τους. Και πολλά κοριτσάκια της Ιερουσαλήμ κρατούν λαμπάδες αναμμένες και ένα κόκκινο πανί το ανοίγουν, σαν το νυφοπάνι που έβαζαν παλαιότερα στους γάμους στις πλάτες του ζευγαριού, κατά την ώρα της τελέσεως του ιερού μυστηρίου του γάμου.
Πόσοι συμβολισμοί;! Και πόσους αιώνες περίμενε ο κόσμος αυτήν την ώρα; Να εισέλθει η αειπάρθενος(=αυτή που ήταν πάντα παρθένος) σε τόπο ετοιμασμένο, όπου οι άνδρες αρχιερείς τρέμαν να πλησιάσουν και εισέρχονταν άπαξ του ενιαυτού(=μια φορά το χρόνο).
Αδυνατεί ο νους να τα κατανοήσει και πολλοί «επιστήμονες» αρνούνται αυτήν ειδικά τη γιορτή.
Μα, φυσικά, θα την αρνούνται, αφού ζουν με μία λογοκρατούμενη(=σύμφωνη με τη λογική και μόνο) σκέψη. Και όπου μπαίνει η «άλογη(=ανόητη, παράλογη)» λογική φεύγει ο υπέρλογος Νους, ο τριαδικός μας Θεός.
Και υπηρέτης ο αρχάγγελος της χαράς(=αρχάγγελος Γαβριήλ), του ευαγγελίου και της ελπίδος. Τί φοβερό μυστήριο;!
Και οι αγιορείτες αυτή τη μεγάλη γιορτή την προσοικειώνουν(=εξοικειώνουν) με την καλογερική, με το μυστήριο της μοναχικής πολιτείας.
Βέβαια δικός μας τόπος, άγια αγίων, είναι ο χώρος της βαθιάς καρδιάς. Εκεί που συμβαίνει η μίξη του κτιστού(=κόσμου, κτίση ή δημιουργία) με το άκτιστο(=Θεός), μέσα σε άπλετο(=άφθονο) φως.
Όταν η καρδιά είναι απολύτως κενή, καινίζεται(=ανακαινίζεται) από το Νέον Παιδίον, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, μέσα σε άπλετο και σωτήριο φως.
Κενό το ιερό του ιερού του Ναού των Ιεροσολύμων, και ενθρονίστηκε εκεί η άσπιλη(=αναμάρτητη) Μαρία, η παιδίσκη(=μικρό κοριτσάκι) της Ναζαρέτ.
Ο μοναχός, ο καλογεράκος, είναι αυτός που εισέρχεται στο δικό του ιερό, όταν ξεχνάει και εγκαταλείπει. Και, τι μυστήριο και αυτό, όταν κάνει να γυρίσει προς τα πίσω η μικρή Παρθένος, ενθουσιάζεται από το φως και το κόκκινο χρώμα που λάμπει μέσα στο φως, και ορμάει πάλι προς τα εμπρός, προς την ιερή παστάδα(=νυφικό δωμάτιο) του, τον μοναδικό και μονάκριβο τόπο της αναπαύσεώς του, την βαθιά καρδιά. Και δάκρυα.
Η καλογερική της αειπαρθένου. Την εισοδεύει(=οδηγεί στο εσωτερικό του ναού) ο μέγας αρχιερέας και προφήτης. Ναι, και προφήτης, γιά να ξέρει επί πόσους αιώνες οι πριν από αυτόν προφήτες προφήτεψαν αυτή τη στιγμή. Των προφητών το κήρυγμα, η Κυρία Θεοτόκος. Το λέει και το τροπάριο. Και των πιστών η ανακαίνισις. Εμείς δηλαδή, όσοι θέλουμε να είμαστε πιστοί στην πίστη και πιστοί στην Εκκλησία, εμείς λοιπόν ανακαινιζόμαστε – αλλάζουμε, γινόμαστε, κάθε στιγμή, αν θέλουμε, καινούργιοι: γεμίζουμε από το φως Της και πιστεύουμε ορθώς(=σωστά) στην Εκκλησία.
Πόσο την αγαπούσε, και σαν αγιορείτης, αυτή την εορτή ο άγιος Γρηγόριος, ο Θεολόγος του Ακτίστου Θεού μας; Απίθανη η ομιλία του. Σκέτος ενθουσιασμός, κύματα χάριτος και ωκεανός αγάπης.
Αδελφέ μου, άμα βρεθείς στό Χιλανδάρι, το αγαπημένο μας, σήκωσε τα μάτια σου επάνω από τον δεξιό χορό, και συγχόρευσε(=ψάλε μαζί) με τους καλογήρους∙ και δες εκεί την παρέα της μικρής Μαρίας, και τους γονήδες(=γονείς) της και τον αρχιερέα. Και, κοίτα, να ενθουσιαστείς.
Και να ζήσεις και συ, έστω για λίγο, μέσα στα άγια των αγίων του κόσμου, αυτού του ψεύτικου ντουνιά, στον ιερό Άθωνα, στο Περιβόλι της, στο Άγιο Όρος.
Και να θυμάσαι. Η Κυρία Θεοτόκος είναι η ανακαίνισή μας!
Πηγή: Αμέθυστος