Ανατολή του ηλίου

Η Ηλιακή ανατολή ενός αστέρα (ή άλλου ουράνιου σώματος όπως της σελήνης, πλανήτη ή αστερισμού^[1]), συμβαίνει όταν γίνεται ορατός πολύ σύντομα στον ανατολικό ορίζοντα λίγο πριν την ανατολή του ηλίου, μετά από μια περίοδο κατά την οποία δεν ήταν ορατός^[2].

Κάθε μέρα που περνάει μετά την ηλιακή ανατολή, το άστρο θα ανατέλλει και λίγο νωρίτερα και θα παραμένει ορατό και για περισσότερο χρόνο πριν χαθεί από τις ακτίνες του ήλιου (ο ήλιος φαίνεται να μετακινείται προς τα δυτικά σε σχέση με τα άστρα περίπου μία μοίρα ανά μέρα πάνω σε μια διαδρομή που ονομάζεται εκλειπτική). Τις επόμενες μέρες το άστρο θα μετακινείται όλο και πιο δυτικά (περίπου κατά μία μοίρα ανά μέρα), ώσπου δεν θα είναι πλέον ορατό στον ουρανό κατά την ανατολή του ηλίου, καθώς θα έχει ήδη δύσει στον δυτικό ορίζοντα. Αυτό ονομάζεται "κοσμική δύση" (η δύση ενός άστρου στον δυτικό ορίζοντα την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος). Το ίδιο άστρο θα ξαναεμφανιστεί στον ανατολικό ορίζοντα την αυγή περίπου μετά από έναν χρόνο από την προηγούμενή του ηλιακή ανατολή. Επειδή η ηλιακή ανατολή εξαρτάται από την παρατήρηση του αντικειμένου, η ακριβής μέτρησή της μπορεί να εξαρτηθεί από τις καιρικές συνθήκες ^[3].

Κάποια άστρα όταν παρατηρούνται από συγκεκριμένο γεωγραφικό πλάτος στη Γη δεν έχουν ηλιακή ανατολή ή δύση. Οι παραπόλιοι αστέρες παραμένουν πάνω από τον ορίζοντα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, και έτσι είναι πάντα ορατοί κατά την ανατολή του ηλίου. Αντίστοιχα, κάποιοι αστέρες δεν είναι ποτέ ορατοί, ανάλογα με την τοποθεσία. Για παράδειγμα, ο Πολικός Αστέρας δεν είναι ορατός στην Αυστραλία, ενώ ο αστερισμός του Σταυρού του Νότου δεν είναι ορατός στην Ευρώπη, γιατί πάντα παραμένουν κάτω από τον ορίζοντα.

Αστερισμοί που έχουν αστέρες με ηλιακή ανατολή και δύση είχαν ενσωματωθεί στα πρώτα ημερολόγια ή ζωδιακούς κύκλους. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν βασίσει το ημερολόγιό τους στην ηλιακή ανατολή του Σείριου, και είχαν διαμορφώσει μια μέθοδο για να βρίσκουν την ώρα κατά τη διάρκεια της νύχτας που βασιζόταν στην ηλιακή ανατολή 36 αστέρων που ονομαζόταν δεκανοί (ένας για κάθε τμήμα 10° μοιρών του ζωδιακού κύκλου των 360° μοιρών). Οι Σουμέριοι, Βαβυλώνιοι και οι αρχαίοι Έλληνες, χρησιμοποιούσαν επίσης την ηλιακή ανατολή διάφορων άστρων για να προσδιορίζουν τον χρόνο για γεωργικές εργασίες. Στην γλώσσα των Μαορί της Νέας Ζηλανδίας οι Πλειάδες ονομάζονται Matariki, και η ηλιακή τους ανατολή σηματοδοτεί την αρχή του νέου έτους (περίπου τον Ιούνιο).

Η φυλή Μαπούτσε ονομάζει τις Πλειάδες Ngauponi που χρονικά κοντά με το we tripantu ("νέα ανατολή", το νέο έτος των Μαπούτσε) θα κάνoυν για λίγο την εμφάνισή τους στα ανατολικά την αυγή, λίγες μέρες πριν την αρχή της αναγέννησης της φύσης, με τον ερχομό της άνοιξης. Η ηλιακή ανατολή των Ngauponi (Πλειάδες), δηλαδή η εμφάνισή τους στον ορίζοντα περίπου μια ώρα πριν τον ήλιο, και περίπου 12 μέρες πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο (που στο νότιο ημισφαίριο είναι τον Ιούνιο), αναγγέλλει το we tripantu, το νέο έτος.                                                                                                Αστρονομική και παρατηρούμενη ανατολή και δύση^[4]

Αλήθεια, ξέρατε τόοσα πολλα;