Η Cheryl Hopwood δεν ήταν από πλούσια οικογένεια. Είχε μεγαλώσει μόνη με τη μητέρα της και ήταν αναγκασμένη να εργάζεται όταν φοιτούσε στο γυμνάσιο, στο κολέγιο της κοινότητάς της και στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Καλιφόρνια στο Σακραμέντο. Πήγε στη συνέχεια στο Τέξας και έκανε αίτηση για να εισαχθεί στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τέξας, την καλύτερη νομική σχολή της πολιτείας και μια από τις πιο διακεκριμένες νομικές σχολές στη χώρα. Αν και η Hopwood είχε γενικό βαθμό πτυχίου 3,8 [με άριστα το 4] και τα πήγε αρκετά καλά στις εισαγωγικές εξετάσεις της νομικής (με βαθμολογία 83%), δεν έγινε δεκτή.
Η Hopwood, η οποία είναι λευκή, θεώρησε ότι η απόρριφή της ήταν άδικη. Μερικοί από τους φοιτητές που έγιναν δεκτοί αντ' αυτής ήταν Αφροαμερικανοί και Μεξικανοί Αμερικανοί που είχαν χαμηλότερους βαθμούς από την ίδια στο πρώτο τους πτυχίο και στις εισαγωγικές εξετάσεις της νομικής. Η σχολή είχε μια πολιτική θετικών διακρίσεων που ευνοούσε τους υποφήφιους από τις μειονότητες. Μάλιστα όλοι οι μειονοτικοί φοιτητές που είχαν ανάλογους βαθμούς με την Hopwood στο πτυχίο και τις εξετάσεις είχαν γίνει δεκτοί.
Η Hopwood κινήθηκε δικαστικά και κατέθεσε αγωγή στο ομοσπονδιακό δικαστήριο, υποστηρίζοντας ότι ήταν θύμα διακρίσεων. Το πανεπιστήμιο απάντησε ότι ένας σκοπός της αποστολής της Νομικής Σχολής ήταν να αυξήσει τη φυλετική και εθνοτική ποικιλομορφία των νομικών επαγγελμάτων στο Τέξας, όχι μόνο στις δικηγορικές εταιρείες, αλλά και στο νομοθετικό σώμα της πολιτείας και στα δικαστήρια. «Η δικαιοσύνη σε μια κοινωνία των πολιτών εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την προθυμία της κοινωνίας να αποδεχθεί την κρίση της», είπε ο κοσμήτορας της Νομικής Σχολής Michael Sharlot. «Αυτό είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί αν δεν διασφαλίσουμε τη συμμετοχή μελών από όλες τις ομάδες στην απονομή της δικαιοσύνης». Στο Τέξας, οι Αφροαμερικανοί και οι Μεξικανοί Αμερικανοί αποτελούν το 40% του πληθυσμού, αλλά το ποσοστό τους στις τάξεις των νομικών είναι πολύ μικρότερο. Όταν έκανε αίτηση η Hopwood, η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Τέξας εφάρμοζε μια πολιτική θετικών διακρίσεων που επεδίωκε το 15% των φοιτητών του έτους να προέρχονται από μειονοτικούς υποψήφιους.
Για να πετύχει τον στόχο αυτό, το πανεπιστήμιο έθεσε ευκολότερα κριτήρια εισαγωγής για τους μειονοτικούς υποψήφιους σε σχέση με τους υπόλοιπους. Οι υπεύθυνοι του πανεπιστημίου υποστήριξαν, ωστόσο, ότι όλοι οι μειονοτικοί φοιτητές που έγιναν δεκτοί είχαν τα κατάλληλα προσόντα, και σχεδόν όλοι κατορθώνουν να αποφοιτήσουν από τη νομική σχολή και να περάσουν τις εξετάσεις για την άδεια άσκησης του νομικού επαγγέλματος. Αλλά αυτό δεν παρηγόρησε ιδιαίτερα την Hopwood, που πίστευε ότι η μεταχείρισή της ήταν άδικη και ότι θα έπρεπε να έχει γίνει δεκτή.
Η ένσταση της Hopwood κατά των θετικών διακρίσεων δεν ήταν η πρώτη που έφτασε στα δικαστήρια, ούτε και η τελευταία. Εδώ και τρεις δεκαετίες τουλάχιστον, τα δικαστήρια αναμετριούνται με τα δύσκολα ηθικά και νομικά ζητήματα που εγείρουν οι θετικές διακρίσεις. Το 1978, στην υπόθεση Bakke, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ υποστήριξε με μικρή πλειοψηφία την πολιτική των θετικών διακρίσεων που εφάρμοζε η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Ντέηβις. Το 2003, ένα διχασμένο Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη ότι η φυλή μπορούσε να αποτελεί κριτήριο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο σε μια υπόθεση που ενέπλεκε τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν. Στο μεταξύ, οι ψηφοφόροι στην Καλιφόρνια, την Ουάσιγκτον, και το Μίτσιγκαν πήραν πρωτοβουλίες για τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων ώστε να απαγορευθούν οι φυλετικές προτιμήσεις στη δημόσια εκπαίδευση και απασχόληση.
Για τα δικαστήρια, το ζήτημα είναι αν οι πολιτικές των θετικών διακρίσεων στην πολιτική των διορισμών και την εισαγωγή στα πανεπιστήμια παραβιάζουν την εγγύηση της ίσης προστασίας από τους νόμους που κατοχυρώνει το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη το συνταγματικό ζήτημα και ας επικεντρώσουμε άμεσα στο ηθικό ερώτημα: είναι άδικο να θεωρούνται η φυλή και η εθνότητα παράγοντες που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στους διορισμούς ή στην εισαγωγή στα πανεπιστήμια;
Πηγή: Δικαιοσύνη. Τι είναι το σωστό; (Michael J. Sandel), σ. 234-237.