Τον 19ο αιώνα υπήρχαν χιλιάδες μύλοι κλωστοϋφαντουργίας στη βόρεια Αγγλία. Ο μαύρος καπνός έβγαινε μέσα από τις ψηλές καμινάδες τους μολύνοντας τους δρόμους και καλύπτοντας τα πάντα με κάπνα. Μέσα, άνδρες, γυναίκες και παιδιά δούλευαν πολλές ώρες -συχνά 14 ώρες- για να κρατούν σε λειτουργία τα κλωστήρια. Δεν ήταν δούλοι, αλλά ο μισθός τους ήταν πολύ χαμηλός και οι συνθήκες εργασίας σκληρές και συχνά επικίνδυνες. Αν έχαναν τη συγκέντρωσή τους, συχνά μπλέκονταν στη μηχανή και έχαναν κάποιο άκρο τους ή ακόμα και τη ζωή τους. Η ιατρική περίθαλψη σε αυτές τις περιστάσεις
ήταν απλώς οι πρώτες βοήθειες. Δεν είχαν ωστόσο και πολλές άλλες επιλογές: αν δε δούλευαν, θα λιμοκτονούσαν. Αν έφευγαν, μπορεί να μην έβρισκαν άλλη δουλειά. Όσοι δούλευαν σε αυτές τις συνθήκες δε ζούσαν πολύ, και ελάχιστες στιγμές στη ζωή τους θα μπορούσαν να τις αποκαλέσουν προσωπικές.
Στο μεταξύ οι ιδιοκτήτες των μύλων πλούτιζαν. Βασικό τους μέλημα ήταν να βγάζουν κέρδος. Κατείχαν κεφάλαιο (χρήματα που μπορούσαν να αξιοποιήσουν για να βγάλουν περισσότερα χρήματα)· κατείχαν τα κτίρια και τα μηχανήματα· και λίγο πολύ κατείχαν τους εργάτες...
