Ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει, εμείς τον αφήνουμε! (αγ. Παϊσιος Αγιορείτης)
1. Ἀπὸ τὸν φόβο στὴν εἰρήνη
Ὁ φόβος καὶ ἡ θλίψη εἶχαν μαυρίσει τὶς καρδιὲς τῶν Μαθητῶν. Κλεισμένοι τώρα στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀνακαλοῦσαν στὴ μνήμη τους ὅσα συγκλονιστικὰ γεγονότα εἶχαν συμβεῖ τὶς τελευταῖες ἡμέρες: τὴν προδοσία τοῦ Ἰούδα, τὴν ἄδικη δίκη τοῦ Διδασκάλου, τὶς κραυγὲς τῶν Ἰουδαίων, τὸ μίσος τῶν στρατιωτῶν, τὸν Σταυρό, τὸ αἷμα, τὸν θάνατο, τὴν ταφὴ τῶν ἐλπίδων τους. Τώρα κινδύνευαν καὶ οἱ ἴδιοι. Οἱ κλειδωμένες πόρτες τοῦ ὑπερώου τοὺς χάριζαν ἴσως μιὰ μικρὴ αἴσθηση ἀσφάλειας.
Το όραμα της πεδιάδας με τα ξερά κόκαλα
1 Ένιωσα πάνω μου τη δύναμη του Κυρίου. Μ’ έβγαλε με το Πνεύμα του έξω, μ’ έφερε σε μια πεδιάδα που ήταν γεμάτη κόκαλα 2 και με περιέφερε πάνω απ’ αυτά. Τα κόκαλα ήταν πάρα πολλά και πολύ ξερά, απλωμένα στην πεδιάδα.
3 «Άνθρωπε», με ρώτησε, «μπορούν να γίνουν ζωντανοί άνθρωποι αυτά τα κόκαλα;». Κι εγώ απάντησα: «Κύριε, Θεέ, εσύ ξέρεις». 4 Τότε μου είπε: «Μίλα εκ μέρους μου σ’ αυτά τα κόκαλα και πες τους: “κόκαλα εσείς ξερά, 5 ο Κύριος ο Θεός σάς λέει: Προσέξτε! Εγώ θα φέρω πνοή μέσα σας και θα πάρετε ζωή. 6 Θα σας δώσω νεύρα και θα κάνω να ’ρθει πάνω σας σάρκα και θα τη σκεπάσω με δέρμα∙ μετά θα σας δώσω πνοή και θα πάρετε ζωή. Τότε θα μάθετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος”». Read more
