Ισότητα των δύο φύλων

«Η ιστορία μιας φωτογραφίας: μια γυναίκα διεκδικεί…»

Πηγή της φωτογραφίας: https://www.lifo.gr/blogs/almanac/istoria-mias-fotografias

Με αφορμή την παρακάτω φωτογραφία συζητάμε:

Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές;
Ποιο πρόσωπο ξεχωρίζει;
Τι κάνει; Αναλύστε τις εκφράσεις του προσώπου και τη στάση του σώματος.
Ποια είναι η περίσταση που αποτυπώνει η φωτογραφία; Την ερμηνεύουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο;
Υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας βοηθούν να υπολογίσουμε τον τόπο και το χρόνο;

Οι εικασίες είναι ευφάνταστες και άκρως δημιουργικές! μετατραπήκαμε σε παγωμένα αγάλματα και αντιγράψαμε την πρωταγωνίστρια.

Λίγες πληροφορίες ακόμα...

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1936
Ο χώρος είναι μια αυτοκινητοβιομηχανία
Η φωτογραφία πρωτοδημοσιεύτηκε το …. 1980…
πρόκειται για μια εργατική κινητοποίηση γυναικών

Προσπαθήσαμε να βάλουμε λόγια στη σκηνή! Τι μπορεί να λέει; Οι διάλογοι μεστοί από συναίσθημα και ένταση ζωντάνεψαν τη σκηνή της φωτογραφίας και μετέτρεψαν την τάξη σε απεργιακό σκηνικό!

Ήρθε η ώρα να τα μεταφέρουμε στο χαρτί.

Η πραγματική ιστορία πίσω από τον φωτογραφικό φακό

Ήταν Μάρτιος του 1938, όταν το περιοδικό Regards ζήτησε από τον φωτογράφο Willy Ronis να πάει στο εργοστάσιο της Citroën-Javel, για να καλύψει μια απεργία. Είχαν ξεσπάσει τότε μια σειρά από απεργίες επειδή οι κοινωνικές κατακτήσεις που κερδηθήκαν τόσο σκληρά το 1936 ήδη αμφισβητούνταν. Βρέθηκε λοιπόν στη Citroën-Javel όπου δουλεύει ένα ολόκληρο πρωί μέχρι τη στιγμή που ακούει πίσω από μια πόρτα μια δυνατή γυναικεία φωνή. Ανοίγει την πόρτα και βλέπει τη γυναίκα αυτή πάνω σε ένα καφάσι να εμψυχώνει τις συντρόφους της με αυτήν την καταπληκτική χειρονομία, την οποία καταγράφει με το rolleiflex του. Επιστρέφει γρήγορα σπίτι του για να προλάβει το περιοδικό, πριν κλείσει η ύλη του, και να παραδώσει το ρεπορτάζ του πριν από τις 5 το απόγευμα. Τρέχει γρήγορα να εμφανίσει τα φιλμ, τα στεγνώνει με οινόπνευμα, φτιάχνει τα κοντάκτ και τυπώνει δώδεκα φωτογραφίες 18x24. Μόνο που η φωτογραφία αυτή, η καλύτερη του ρεπορτάζ ήταν πολύ υποφωτισμένη. Δεν έχει το χαρτί με το κατάλληλο κοντράστ που θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση και πηγαίνει να παραδώσει το ρεπορτάζ
του με βαριά καρδιά επειδή η καλύτερη φωτογραφία δεν περιλαμβάνεται σε αυτό.

Το 1980, δύο συνάδελφοι, ο Pierre-Jean Amar και ο Guy Le Querrec έπεισαν έναν νεαρό εκδότη, τον Claude Nori, τον υπεύθυνο των εκδόσεων Contre-jour, ότι θα έπρεπε να βγει ένα άλμπουμ που να αποτελεί μια αναδρομή στη δουλειά του. Ξεκινάει τότε να κοιτάει όλα όσα έχει κάνει από τα πρώτα του κλικ για να φτιαχτεί κάτι με συνοχή. Και το 1980, ανοίγοντας το φάκελο της απεργίας στη Citroën-Javel, έπεσε πάλι πάνω σε αυτό το αρνητικό που εκείνη τη στιγμή μπορούσε να εκτυπώσει. Το εκτυπώνει, δημοσιεύεται το 1980, στην πρώτη έκδοση , ο Τύπος εγκωμιάζει το βιβλίο, ιδίως η Le Monde και η L'Humanité, αλλά και άλλα έντυπα του ζητούν τη φωτογραφία του βιβλίου. Το 1980, ο Willy Ronis απαντά στο γράμμα της Rose Zehner (της γυναίκας πάνω στο καφάσι). Η εβδομηντάχρονη, πρώην
συνδικαλίστρια, ανακάλυψε μερικές εβδομάδες νωρίτερα, μέσω ενός φίλου που της έστειλε ένα απόκομμα από το Paris-Match, ότι εδώ και 50 χρόνια είναι ένα από τα πιο διάσημα θέματα του φωτογράφου.