Updated on April 25, 2025
Μαστοράκη Τζένη ///ΑΣΚΗΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ πάνω στο ποίημα ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Με το τμήμα Β1 διαβάσαμε το ποίημα δύο φορές δυνατά και μία σιωπηλά ο καθένας μόνος.
Είπαμε πρώτες εντυπώσεις και συναισθήματα.
Κατόπιν το πήραμε στίχο στίχο και ανακαλούσαμε πράγματα από τις δικές μας οικογένειες, ερμηνεύαμε τα σύμβολα,
εξετάζαμε τουςκειμενικούς δείκτες καθώς και το αποτέλεσμα που δημιουργούν στο ποίημα.
Η πορεία : ΌΛΟΝ-ΜΕΡΟΣ-ΌΛΟΝ
Βάλαμε και άλλους τίτλους που θεωρούσαμε ότι ταιριάζουν. Σχολιάσαμε και τον παρόντα.
Ακολούθησε συγγραφή :τα παιδιά εκλήθησαν να γράψουν κάτι αντίστοιχο για τις δικές τους οικογένειες και τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Συμμετείχαν με χαρά, επειδή ήταν κάτι που τους αφορούσε.
Έβαλαν προσωπικά βιώματα και δικές τους σκέψεις και λέξεις.
Κατόπιν η δράση συζητήθηκε στην τάξη σε ξεχωριστό μάθημα και βγήκαν συμπεράσματα.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Τώρα βέβαια πάλι θα πέσει το σόι
μονό και διπλό
να μαζεύω τη γλώσσα μου
ή πώς όταν κάνω
ψηλά τα μαλλιά μου
κοιμούνται πιο ήσυχοι.
Και με στριμώχνουν στο σαλόνι.
Παντού μπαγιάτικα πέπλα
νύφες με παχουλά χέρια
μουστακαλούδες
και τα παιδιά ανήλιαγα
ή μπορεί και πεθαμένα
με πελώριους φιόγκους
σαν αεροπλάνα.
Περνάει η νονά μου η πολίτισσα
και τρατάρει μικρά άσπρα γλυκά.
Φαίνεται το βρακί της πράσινο
πιασμένο με παραμάνα
-οι θειάδες μου λένε
πως κατουράει αλά τούρκα
καβάλα στη λεκάνη.
Γύρω τα πρόσωπα εθνικόφρονα
με περικεφαλαίες.
Άμα σου εξηγήσω
θα καταλάβεις πώς μου παίξανε
τον καραγκιόζη
που με τα τρία μαντέματα
του παίρνουν το κεφάλι.
Στο τέλος του φοράνε πάντα
ένα χάρτινο πιατάκι
όπως στα κεριά
για να μη στάζει.
Το σόι, Κέδρος 1978
Διαβάστε περισσότερα: https://poets.gr/el/poihtes/mastoraki-tzeni/809-to-soi/2108-oikogeneiako-symvoylio
Kάτι αντίστοιχο έχω κάνει και με τα τμήματα της Α , το Α1 και το Α4.
Παραθέτω εδώ 4 ποιήματα που ξεχώρισα.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ
Η οικογένειά μου είναι η αγάπη που με βαραίνει
και με δυναμώνει.
Είναι στιγμές που με πιέζει,
σαν κύμα που με σπρώχνει στην ακτή,
μα πάντα με κρατά κοντά.
Είναι τα λόγια που με πειράζουν,
μα και οι αγκαλιές που με γιατρεύουν.
Ο, τι κι αν γίνει, είναι το στηριγμά μου.
Το σπίτι που με περιμένει
ακόμα κι όταν απομακρύνομαι.
Κάποιες φορές νιώθω να σφυκτιώ
σαν να κρατούν τα φτερά μου δεμένα.
Μα ξέρω πως πίσω από την αυστηρότητα
υπάρχει αγάπη.
Πίσω από την πίεση υπάρχει φόβος
μήπως χαθώ.
Αλλά είναι μια ασφάλεια,
που δεν ζητά αντάλλαγμα.
Ενα λιμάνι που με περιμένει,
ακόμα κι όταν η θάλασσα της ζωής,
γίνεται πολύ άγρια.
Με κατάγω.
18/2/24, Ελένη Καραγιαννάκη
***
Τώρα πάλι έρχονται τα Χριστούγεννα
Και θυμάμαι τα οικογενειακά τραπέζια
με στιγμές χαράς, λύπης και ξεγνοιασιάς.
Κάποιες φορές περνούσαμε ωραία, με χαρά!
Και άλλες με στεναχώρια και νεύρα πολλά.
Πάντα είχαμε διαφωνίες,αλλά ποτέ κακίες.
Πάντα όλα τελείωναν με αγάπη.
Όλοι αγκαλιασμένοι με δάκρυα γέλιου,
Με κατάγω.
Μαρίνα Γκουβάτσου 18/12/24
***
Η υποκρισία στο φως
Φτάνουν από στιγμή σε στιγμή οι υποκριτές
Οι μίζεροι με τις προκαταλήψεις και τις ερωτήσεις τους.
Ξεκινάει η συζήτηση από εμένα τη μικρότερη.
Αδυνάτισες ή μου φαίνεται.
Γελάω αμήχανα, δεν απαντώ.
Είσαι καλή μαθήτρια. Θα σπουδάσεις;
Nα σου σε στείλουν οι δικοί σου για σπουδές.,
Έχουν λεφτά εκείνοι.
Συγκρίνει τη γενιά μου
με τα δικά της χρόνια.
Εκείνη στεναχωριέται,
εγώ δυσανασχετώ.
Κουράστηκα να τους ακούω.
Θα πάω στο μπαλκόνι ν΄ακούσω μουσική.
Μακριά από εκείνους τους σκοτεινούς.
Ηλιάννα Δημάκου, Α4
***
Η ζεστή φωλιά της οικογένειας
Στο σαλόνι μας ησυχία,
γέλια μικρών παιδιών και αρμονία..
Ο παππούς μας διηγείται παλιές ιστορίες.
Οι λέξεις του γέφυρες με μακρινές μνήμες.
Τα παιδιά τριγυρίζουν σαν άνεμοι ζεστοί.
Χρώματα φέρνουν, γέλια δυνατά και φωνές γλυκιές.
Η γιαγιά στο τραπέζι γλυκίσματα μοιράζει
και τα μάτια της λάμπουν
σαν ήλιος που ανατέλλει.
Λίγες στιγμές που φωνές θα υψωθούν.
Οι συγκρούσεις σβήνουν πριν τις καρδιές πληγώσουν.
Η αγάπη μας σαν κόλλα κρατάει γερά
και οι δεσμοι μας μοιάζουν με χέρια που πλέκονται σφιχτά.
Κάθε μέλος, ένας κρόκος δυνατός
ο καθένας μοναδικός κι αγαπητός.
Μα με τον παπού υπάρχει πάντα ένας δεσμός,
η καρδιά μου δένει στην τρυφερή φωνή του.
Κι έτσι περνούν οι μέρες μας γλυκά.
Στενή σχέση γεμάτη χαρά,
αυτή είναι η δική μου φωλιά.
Λυδία Αράπη, Α4