1832: Η Ελλάδα γίνεται ανεξάρτητο κράτος
Στις 21 Ιουλίου 1832 υπογράφτηκε η συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (αλλιώς και «Τελικός Διακανονισμός της Κωνσταντινούπολης», «Κάλενταρ Κιόσκ») μεταξύ της Ελλάδας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με την οποία η δεύτερη αποδεχόταν τη δημιουργία ανεξάρτητου ελληνικού κράτους με συγκεκριμένη οριοθέτηση.
Με τη συνθήκη αυτή τα σύνορα του ελληνικού κράτους επεκτάθηκαν στη γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου, ενώ με τη Συνθήκη του Λονδίνου το 1830 τα σύνορα ήταν στη γραμμή Αχελώου – Σπερχειού ποτάμου. Με το 6ο και τελευταίο Πρωτόκολλο του Λονδίνου (Αύγουστος 1832) η περιοχή της Λαμίας (τότε «Ζητούνι»), την οποία διεκδικούσε η Τουρκία καθώς δεν είχε ελευθερωθεί από ελληνικά όπλα, δόθηκε στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, δόθηκε το ποσό των σαράντα εκατομμυρίων γροσίων ως αποζημίωση προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ απορρίφθηκε το αίτημα Σαμιωτών και Κρητικών να ενταχθούν στο ελληνικό κράτος. 
Η επακριβής χάραξη των συνόρων ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο και έγινε αποδεκτή από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στα μέσα Δεκεμβρίου 1832. Με το πρωτόκολλο της Συνδιάσκεψης του Λονδίνου (30 Αυγούστου 1832) το ελληνικό κράτος περιλαμβάνει την Πελοπόννησο με τα νησιά του Αργοσαρωνικού, τη Στερεά Ελλάδα, την Εύβοια, τις Σποράδες και τις Κυκλάδες.
Mετά την αναγνώριση της Eλλάδας ως κράτους ανεξάρτητου και κυρίαρχου, ορίστηκε από τις τρεις εγγυήτριες Δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία ,Ρωσία βασιλιάς της Ελλάδας ο Βαυαρός πρίγκιπας Όθων, δευτερότοκος γιος του Λουδοβίκου A' της Βαυαρίας. Το 1833 ο Όθωνας, 17 ετών τότε και η συνοδεία του έφτασαν στο λιμάνι του Ναυπλίου, της πρωτεύουσας του πρώτου ελληνικού κράτους. 
Το ανεξάρτητο ελληνικό βασίλειο, το Φεβρουάριο του 1833 εκτεινόταν σε 47.516 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αριθμούσε 750.000 κατοίκους.
