Κοινωνικά

Από τα παιδικά μας χρόνια έως σήμερα έχουμε ακούσει πολλά παραδείγματα κλασικών
παραμυθιών όπου στο τέλος το θύμα είναι σώο και αβλαβές αλλά ποτέ δεν ακούσαμε την
πλευρά του θύτη. Πώς μπορεί κανείς να βγάζει συμπεράσματα, αν δε γνωρίζει και τις δύο
πλευρές;

Στην Κοκκινοσκουφίτσα ,το πασίγνωστο παραμύθι των Αδελφών Γκριμ ,έχουμε δύο
κεντρικά πρόσωπα. Η Κοκκινοσκουφίτσα στον δρόμο για το σπίτι της γιαγιάς της πέρα από
το ξέφωτο συναντά τον
«κακό» λύκο. Στο τέλος της ιστορίας ,αν και υπάρχουν διάφορες
εκδοχές, ο λύκος καταλήγει
ανήμπορος με ένα σωρό
πέτρες στην κοιλιά του.
Καθώς οι Αδελφοί Γκριμ
έζησαν σε μία αρκετά
διαφορετική εποχή από τη
σημερινή δε μπορούσαν να
προβλέψουν πως χρόνια
αργότερα θα υπήρχαν
άνθρωποι να διαψεύσουν
ή ακόμη και να αναιρέσουν όλη την ιστορία που μόχθησαν για να κατασκευάσουν . Αν
όμως θέλουμε να λέμε και να κρίνουμε τα γεγονότα με αντικειμενικότητα, θα πρέπει να
δούμε και τις δύο εκδοχές της ιστορίας .Τι κι αν ο καημένος ο λύκος είχε να φάει μέρες;
Πώς γνωρίζουμε αν ήθελε όντως να φάει την Κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της και όχι να
τις ψυχαγωγήσει με τη μικρή του παράσταση;

Σε ένα ακόμη πολύ γνωστό παραμύθι, «Η Χρυσομαλλούσα και οι τρεις αρκούδες», θα
πάρουμε τα γεγονότα με τη λογική. Παραβλέποντας πως ένα μικρό κοριτσάκι δεν έχει
καμία δουλειά μόνο του στο δάσος και ότι δεν υπάρχουν αρκούδες που μιλάνε. Ποιος θα
έπρεπε να φοβάται; Ένα κορίτσι που μπήκε μέσα στo άγνωστο σπίτι και σχεδόν το διέλυσε
ή οι ένοικοι που μπήκαν και είδαν έναν διαρρήκτη να κοιμάται αμέριμνος στο κρεβάτι τους;

Κατά την εφηβεία αδιαμφισβήτητα το σώμα μας αλλάζει. Ειδικά στην εποχή μας, κατά
την οποία βομβαρδιζόμαστε από εικόνες που προβάλλουν τα πρότυπα ομορφιάς, συχνό
είναι το φαινόμενο πολλοί έφηβοι να αναπτύσσουν ανασφάλειες για την εμφάνισή τους
και διατροφικές διαταραχές, καθώς αυτό που βλέπουν στον καθρέφτη δεν συμβαδίζει με
τα ιδανικά κορμιά τα οποία συναντούν παντού στα κοινωνικά δίκτυα. Ως έφηβη λοιπόν,
έχοντας δει πολλές συνομήλικές μου να προσεγγίζουν το θέμα του φαγητού ως συνάρτηση
της εικόνας που έχουν για το σώμα τους αλλά και την αξία τους ακόμη, σας παρουσιάζω
φράσεις που ακούγονται συχνά και υποδηλώνουν μια ανθυγιεινή σχέση με αυτό, καθώς και
την άποψή μου για αυτές.

«Ασκούμαι για να κάψω όσα έφαγα»

Η άσκηση είναι ένα δώρο στο σώμα μας. Θα έπρεπε ο στόχος μας να μην είναι να
κάψουμε θερμίδες, αλλά να ευχαριστηθούμε την διαδικασία, να νιώσουμε όμορφα, να
εκτονωθούμε. Άλλωστε, κατά την άσκηση απελευθερώνεται ενδορφίνη, μια ορμόνη που
συμβάλλει στην ευεξία και την καλή μας διάθεση.

«Μετράω με ακρίβεια την παραμικρή θερμίδα του φαγητού που καταναλώνω»

Το ιδανικό θα ήταν να ακούμε το σώμα μας σχετικά με τις ποσότητες που θα
καταναλώσουμε και να επιλέγουμε στην καθημερινότητα μας τροφές που μας κάνουν
αντικειμενικά καλό αλλά και τροφές που μας ευχαριστούν και ικανοποιούν τις λιγούρες
μας. Δεν υπάρχει λόγος για πανικό και υστερία. Οι θερμίδες είναι μονάδα ενέργειας και το
φαγητό είναι το καύσιμο του οργανισμού μας, δεν πρέπει να το τρέμουμε.

«Αποκλείω συγκεκριμένα φαγητά από τη διατροφή μου με τον φόβο ότι θα με
παχύνουν»

Δεν θα πρέπει κανένα φαγητό να γίνεται μπαμπούλας. Άλλες τροφές είναι πιο πυκνές
θερμιδικά και άλλες όχι, άλλες πιο πλούσιες σε θρεπτικά συστατικά και άλλες όχι. Είναι
καλύτερο να απολαμβάνουμε όλες τις τροφές με μέτρο, παρά να αναπτύσσουμε αισθήματα
ενοχής.

  Συμπερασματικά, η σχέση με το φαγητό είναι αρκετά ιδιαίτερη για μεγάλο αριθμό
εφήβων. Τέτοιοι χαζοί «κανόνες» δημιουργούν ένα αίσθημα ενοχής και υποσκάπτουν την
αυτοεκτίμηση. Καλό θα είναι οι έφηβοι να καταναλώνουν από όλες τις τροφές με μέτρο,
προσέχοντας ταυτόχρονα την υγεία τους και χωρίς να υποβάλλουν τον εαυτό τους σε
τέτοια ταλαιπωρία με τις υπερβολές.

Αγαπητοί μαμά και μπαμπά,
Είμαι έφηβος. Δεν είμαι τέλειος και ούτε θα είμαι. Τα μαθήματα δυσκόλεψαν, τα
φροντιστήρια αυξήθηκαν, το άγχος μεγάλωσε και οι ώρες της μέρας δεν μου φτάνουν.
Ξυπνάω νωρίς το πρωί, πηγαίνω στο σχολείο, γυρίζω στο σπίτι και, πριν ακόμη πάει
απόγευμα, έχω ξεκινήσει να διαβάζω. Όταν πλέον έχω τελειώσει, έξω έχει πέσει η
νύχτα. Θέλω λίγο χρόνο για μένα. Κάθομαι να δω μία ταινία, ώστε να αφιερώσω λίγο
χρόνο και στον εαυτό μου. Όταν πέφτω στο κρεβάτι, θυμάμαι όλα αυτά που έχω να
κάνω για αύριο και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι... Φοβάμαι πως η μέρα που
ξημερώνει ίσως είναι χειρότερη και από τη σημερινή...

[Μπαμπάς]- τι κάνεις όλη μέρα στο δωμάτιό σου;
Η αλήθεια είναι πως ούτε και εγώ είμαι σίγουρος. Αν δεν έχω διάβασμα ή φροντιστήριο,
πιθανότατα να βλέπω μία ταινία ή ακούω μουσική. Πειραματίζομαι με ό,τι βρω μπροστά
μου και τις λίγες ώρες ξεκούρασης που μου απομένουν, νομίζω, πως έχω το δικαίωμα να
μη θέλω να συμμαζέψω το δωμάτιό μου. Θέλω να περάσω καλά έστω και μόνος μου,
αφού δεν μπορώ να βγω έξω. Θέλω να έχω τη ψευδαίσθηση πως ο χρόνος σταμάτησε και
εγώ δεν έχω να ανησυχώ για το αύριο.

[Μαμά]- νομίζω δεν επικοινωνούμε πλέον όπως παλιά!
Έχεις δίκιο. Πέρασαν τα χρόνια και εγώ άλλαξα. Δεν είμαι εκείνο το παιδάκι που θα σε
ρωτούσε για το κάθε τι και που θα προσπαθούσε να σε κάνει να γελάσεις με μία ζωγραφιά
που έφτιαξε στο σχολείο. Καλά -καλά πια δεν χαμογελάω εγώ. Όπως και εσύ, όταν έφυγες
από την ποδιά της γιαγιάς, έτσι και εγώ τώρα θέλω να δείχνω ανεξάρτητος. Θέλω να κάνω
πράγματα μόνος μου για να προετοιμάζομαι για τη ζωή που με περιμένει.

Αυτό το θέμα δεν αναλύεται εύκολα .Ο κάθε άνθρωπος θα έχει διαφορετικές εμπειρίες από αυτή την εποχή. Ακούμε από τους γονείς μας για τα δικά τους δύσβατα μονοπάτια στην εφηβεία αλλά μέχρι τώρα κανείς δεν άκουσε το δικό μας. Ίσως και να μην ακουστεί ποτέ. Μπορεί οι μεγαλύτεροι μας να είχαν τις δικιές τους ανησυχίες όπως κι εμείς τις δικιές μας. Διέθεταν όμως την ευκαιρία για την απλούστερη έξοδο με την μεγάλη ή μικρή τους παρέα ,κάτι που οι σημερινοί  μαθητές γυμνασίου και λυκείου πιθανότατα έχουν ξεχάσει ή νοσταλγήσει.

Παρά αυτή την ομολογουμένως δύσκολη περίοδο που διανύουμε, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα ο εγκλεισμός και η αποξένωση από φίλους και οικογένεια .Υπάρχει ένας παράγοντας με τον οποίο ζούμε καθημερινά και έχει καταλήξει να γίνεται μέρος της ρουτίνας. Οι προσδοκίες… Σαν μία ευρύτερη έννοια, τα όρια που έχουμε θέσει εμείς στον εαυτό μας   αλλά και αυτά που μας επιβάλλει η κοινωνία μέσα στα χρόνια. Με το πέρασμα του χρόνου τα μαθήματα δυσκολεύουν, τα φροντιστήρια αυξάνονται και οι ώρες για εμάς σταδιακά μειώνονται.

Κάθε άνθρωπος κουβαλά τα δικά του προβλήματα. Στην προκειμένη περίπτωση ο έφηβος του σήμερα 'σκληραγωγείται' μένοντας στο σπίτι , διακατέχεται από έναν καταιγισμό συναισθημάτων και παρόλα αυτά, τα διοχετεύει καθημερινά και πασχίζει να ανταπεξέλθει στα ‘πρέπει’ της κοινωνίας στην οποία του επιβλήθηκε να αναπτυχθεί.

Από την ωραία Ελένη έως την Coco Channel και τη Μαντώ Μαυρογένους ,η γυναίκες έχουν προοδεύσει όχι μόνο στις οικιακές εργασίες για τις οποίες υποτίθεται πως προορίζονταν αλλά και σε τομείς όπου μέχρι πριν έναν αιώνα επικρατούσε πλήρης ανδροκρατία. Ας πάρουμε μερικά από τα επικρατέστερα παραδείγματα των νεότερων χρόνων:

• ΜΑΡΙΑ ΚΙΟΥΡΙ – ΦΥΣΙΚΟΣ (1867-1934)

Η πρώτη γυναίκα που πήγε στο πανεπιστήμιο ,ανακάλυψε το ράδιο και μελέτησε τη ραδιενέργεια. Η Πολωνή φυσικός και χημικός υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης καθώς και έλαβε δύο φορές το βραβείο Νόμπελ φυσικής και χημείας.

• BARBARA BUTTRICK - ΠΥΓΜΑΧΟΣ

Πιθανότατα αυτό το όνομα να μη θυμίζει κάτι. Πράγματι δεν είναι γνωστό αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι ήταν μία από τις πρώτες γυναίκες πυγμάχους. Η 87χρονη σήμερα , έγινε ‘προσβολή για τη γυναικεία φύση’ στα πρώτα βήματα της καριέρας της. Κι όμως αν αυτά τα κακόβουλα σχόλια την ενοχλούσαν δε θα είχε την τύχη να σταθεί δίπλα σε πασίγνωστα ονόματα όπως τον Muhammad Ali και πολλούς άλλους.

• ΚΑΛΛΙΡΟΗ ΠΑΡΡΕΝ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑ (1861-1940)

Αντιπροσωπεύει την Ελλάδα σε πολλά διεθνή συνέδρια , ιδρύει το ‘’Λύκειο των Ελληνίδων’’ και ζητά δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες το 1890,κάτι που πραγματοποιήθηκε 70 χρόνια αργότερα.