Αυτό το θέμα δεν αναλύεται εύκολα .Ο κάθε άνθρωπος θα έχει διαφορετικές εμπειρίες από αυτή την εποχή. Ακούμε από τους γονείς μας για τα δικά τους δύσβατα μονοπάτια στην εφηβεία αλλά μέχρι τώρα κανείς δεν άκουσε το δικό μας. Ίσως και να μην ακουστεί ποτέ. Μπορεί οι μεγαλύτεροι μας να είχαν τις δικιές τους ανησυχίες όπως κι εμείς τις δικιές μας. Διέθεταν όμως την ευκαιρία για την απλούστερη έξοδο με την μεγάλη ή μικρή τους παρέα ,κάτι που οι σημερινοί μαθητές γυμνασίου και λυκείου πιθανότατα έχουν ξεχάσει ή νοσταλγήσει.
Παρά αυτή την ομολογουμένως δύσκολη περίοδο που διανύουμε, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα ο εγκλεισμός και η αποξένωση από φίλους και οικογένεια .Υπάρχει ένας παράγοντας με τον οποίο ζούμε καθημερινά και έχει καταλήξει να γίνεται μέρος της ρουτίνας. Οι προσδοκίες… Σαν μία ευρύτερη έννοια, τα όρια που έχουμε θέσει εμείς στον εαυτό μας αλλά και αυτά που μας επιβάλλει η κοινωνία μέσα στα χρόνια. Με το πέρασμα του χρόνου τα μαθήματα δυσκολεύουν, τα φροντιστήρια αυξάνονται και οι ώρες για εμάς σταδιακά μειώνονται.
Κάθε άνθρωπος κουβαλά τα δικά του προβλήματα. Στην προκειμένη περίπτωση ο έφηβος του σήμερα 'σκληραγωγείται' μένοντας στο σπίτι , διακατέχεται από έναν καταιγισμό συναισθημάτων και παρόλα αυτά, τα διοχετεύει καθημερινά και πασχίζει να ανταπεξέλθει στα ‘πρέπει’ της κοινωνίας στην οποία του επιβλήθηκε να αναπτυχθεί.
