Στην ομιλία του στον ΟΗΕ, ο Τραμπ στοχοποίησε το Ιράν για την ύπαρξη πυρηνικών εγκαταστάσεων στο έδαφός του. Τώρα, το Ιράν έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, έχει αποδεχθεί τις επιθεωρήσεις του ΔΟΑΕ (Διεθνής Οργανισμός Πυρηνικής Ενέργειας) που πάντα διαπίστωναν ότι ο εμπλουτισμός ουρανίου σε αυτές τις εγκαταστάσεις δεν ξεπερνά το 6%, για να φτάσει στη βόμβα απαιτείται εμπλουτισμός 90%. Το Ισραήλ δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη, έχει τη Βόμβα, αλλά κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να του επιβάλει κυρώσεις.
Οι Δυτικοί δεν έχουν καταλάβει ποτέ τον ιρανικό κόσμο, αυτό το είδος ακανόνιστου ογκόλιθου στη Μέση Ανατολή, που περιβάλλεται από αραβικές χώρες που είναι πολιτισμικά και γλωσσικά απομακρυσμένες από αυτόν. Δεν έχουν καταλάβει τίποτα επειδή, όπως συνήθως, τον έχουν ερμηνεύσει σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα. Ένα τραγικοκωμικό παράδειγμα είναι η υπόθεση Μπαχτιάρ-Χομεϊνί-Κερένσκι-Λένιν. Ο Μπαχτιάρ ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός υπό τον Σάχη, αλλά ήταν ήδη έντονα επικριτικός του καθεστώτος επειδή ένιωθε ότι η επανάσταση του Χομεϊνί ήταν στον αέρα. Η εφημερίδα L'Unità έγραψε: Μπαχτιάρ = Κερένσκι, Χομεϊνί = Λένιν. Η ευρωπαϊκή αριστερά, μάλιστα, πίστευε ότι ο Μπαχτιάρ ήταν μια προτύπωση του Κερένσκι και ο Χομεϊνί του Λένιν, ότι, εν ολίγοις, εξέφραζε, με ισλαμικό τρόπο, ένα αντιδυτικό και πάνω απ' όλα αντιαμερικανικό κίνημα (στη γλώσσα του Χομεϊνί, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν «Ο Μεγάλος Σατανάς»). Ο Χομεϊνί αμέσως διευκρίνισε ότι υπήρχαν δύο «Μεγάλοι Σατανάδες»: ο αμερικανικός και ο σοβιετικός. Υπάρχουν δύο πολύ ενδιαφέρουσες επιστολές που έστειλε ο Χομεϊνί εκείνη την περίοδο στον Γκορμπατσόφ και τον Πάπα Βοϊτίλα, τόσο φλογερές που εκδόθηκαν στην Ιταλία από την Edizioni del Veltro σε ημι-κρυφή μορφή, σχεδόν παράνομα, τόσο εκρηκτικές θεωρούνταν. Στον Γκορμπατσόφ, ο Χομεϊνί μίλησε μόνο με πνευματικούς όρους, ουσιαστικά λέγοντάς του: «Αν θέλεις πραγματικά να καταλάβεις κάτι για τη θρησκεία, έλα σε εμάς, στο Πανεπιστήμιο του Κομ, πέρασε δέκα χρόνια εκεί, και τότε, ίσως, μπορούμε να ασχοληθούμε σοβαρά με το θέμα». Στον Βοϊτίλα, ωστόσο, μίλησε μόνο για υλικά πράγματα και τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της Εκκλησίας (το σκάνδαλο του IOR* δεν είχε έρθει ακόμα).
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το Ιράν είναι στην πραγματικότητα η αρχαία Περσία, πάνω στην οποία, μετά την έλευση του κηρύγματος του Μωάμεθ, το σιιτικό Ισλάμ επικάθισε. Εκείνη την εποχή, το Ράδιο Τεχεράνη μου έπαιρνε συχνά συνεντεύξεις και οι ιρανικές εφημερίδες αναπαρήγαγαν τα γραπτά μου αυτολεξεί (αλλά όταν αναφερόμουν στον Χομεϊνί, πρόσθεσαν με έμφαση «είθε ο Αλλάχ να τον έχει πάντα δοξασμένο»). Ρώτησα μια καλοσυνάτη δημοσιογράφο γιατί το καθεστώς του Χομεϊνί τόσο σφοδρά αντι-Ταλιμπάν και αντι-Αφγανιστάν. «Στο κάτω κάτω», τηε είπα, «οι δύο λαοί σας βρίσκονται στην ίδια κατάσταση υπό τη βίαιη πίεση των Αμερικανών». Η δημοσιογράφος μου επεσήμανε ότι το Αφγανιστάν και το Ιράν, παρά το γεγονός ότι είναι γείτονες, είναι δύο αντίθετοι κόσμοι: οι Ταλιμπάν είναι ως επί το πλείστον Σουνίτες, οι Ιρανοί είναι Σιίτες.
Αυτή η περσική καταγωγή είναι που δίνει στους Ιρανούς μια πολύ ισχυρή εθνική ταυτότητα. Ακόμα και οι Πασνταράν (Φρουροί της Επανάστασης), που τον είχαν ανατρέψει, σεβόντουσαν τον Σάχη: επειδή ήταν Πέρσης.
Την περίοδο που ήμουν στην Τεχεράνη για να πάρω συνέντευξη από την κόρη του Χομεϊνί, Ζάκρα Μουσταφάβι (συνέντευξη που αναπαρήγαγε αργότερα ο Μίνο Νταμάτο στην εκπομπή του "Αναζητώντας την Κιβωτό", σε παγκόσμια αποκλειστικότητα με μεγάλη δημοσιότητα, αλλά ο Νταμάτο κατάφερε να μην με αναφέρει ποτέ ονομαστικά), συνέβη κάτι περίεργο. Σε μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου τηλεφωνούσαν ακροατές και ακροάτριες, ήταν συνηθισμένο ο δημοσιογράφος να ρωτά ποια ήταν η αγαπημένη γυναικεία μορφή· η υποχρεωτική απάντηση ήταν: Φατιμά, η κόρη του Μωάμεθ. Αλλά μία από αυτές τις γυναίκες είπε: "Η Φατίμα είναι μια φιγούρα πολύ μακρινή στο χρόνο. Προτιμώ να ταυτίζομαι με την Ουσίν". Η Ουσίν ήταν η ηρωίδα μιας ιαπωνικής σειράς που προβαλλόταν στην ιρανική τηλεόραση εκείνες τις εβδομάδες. Ξέσπασε κόλαση. Ο Χομεϊνί δεν είχε τηλεόραση ή ραδιόφωνο, μόνο ένα κρεβάτι και ένα χαλάκι προσευχής, οπότε δεν είχε παρακολουθήσει την εκπομπή. Αλλά επειδή οι φανατικοί υπάρχουν πάντα, κάποιος πήγε να του πει για το τρομερό γεγονός: η γυναίκα καταδικάστηκε σε θάνατο, ο παρουσιαστής αποκλείστηκε από όλα τα μέσα ενημέρωσης, και ούτω καθεξής. Η γυναίκα δεν βρέθηκε ποτέ, ο παρουσιαστής ζήτησε συγγνώμη, λέγοντας ότι είχε παρεξηγήσει και είχε καταλάβει λάθος, και αυτό ήταν όλο. Επειδή ο νόμος της Σαρία έχει τον δικό του πραγματισμό. Η εφαρμογή του κατά γράμμα είναι αδύνατη. Για παράδειγμα, ένα ζευγάρι μοιχών που συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω τιμωρείται με θανατική ποινή για τη γυναίκα και εκατό μαστιγώματα για τον άνδρα, που ισοδυναμεί με θάνατο. Αλλά πρέπει να υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες. Αυτό που επιδιώκει να αποφύγει το Κοράνι δεν είναι η ίδια η πράξη, αλλά το σκάνδαλο που προκαλεί. Έτσι, κατά την περίοδο που ήμουν στην Τεχεράνη, η χρήση ναρκωτικών απαγορευόταν αυστηρά. Αλλά στην κουζίνα κάθε σπιτιού, οι άνθρωποι κάπνιζαν όσο ήθελαν, ειδικά μαριχουάνα και όπιο, αρκεί κανείς να μην το γνώριζε.
Το θάρρος των γυναικών. Είχα την ευκαιρία να το εκτιμήσω αρκετές φορές. Στην Τεχεράνη, υπήρχε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό, το Donna di Giorno (Η Γυναίκα της Ημέρας), του οποίου οι δημοσιογράφοι ήταν όλες γυναίκες. Καλύπτει τη μόδα, τα ρούχα, τα κοσμήματα, αλλά και κοινωνικά ζητήματα. Όταν μπήκα στο γραφείο σύνταξης, ένιωσα λίγο περίεργα βλέποντας όλες αυτές τις γυναίκες με κανονικά τσαντόρ. Έκανα μερικές ερωτήσεις στην εκδότρια, την αξιαγάπητη Ταλεμπέχ (Talebeh), με μια ξανθιά μπούκλα να ξεπροβάλλει κάτω από το πέπλο της. «Βλέπεις», είπε, «δεν είμαστε θυμωμένοι με τον Χομεϊνί, αλλά με το γεγονός ότι οι σύζυγοι, τα αδέρφια και, εν ολίγοις, όλα τα αρσενικά μέλη της οικογένειας, συμπεριφέρονται σαν αυταρχικοί πατέρες, ειδικά στην επαρχία. Και αυτό δεν μας αρέσει».
Στην επέτειο των δέκα χρόνων της Επανάστασης, διοργανώθηκε ένα πάρτι στη μεγάλη λεωφόρο που διασχίζει την Τεχεράνη από ανατολικά προς δυτικά, η οποία παραδόξως ονομάζεται «Λεωφόρος Ελευθερίας». Σε αυτή την περίπτωση, είναι σύνηθες οι νεαρές γυναίκες να προσφέρουν τοπικά προϊόντα, ειδικά φιστίκια, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ιρανική οικονομία. Μπροστά μου υπήρχαν τρεις όμορφες γυναίκες. Ξεκίνησα μια συζήτηση με μία από αυτές. Είμαι ένας τυπικός Λατίνος άνδρας και σε ορισμένες περιπτώσεις είμαι ακόμη και πρόθυμος να αντιμετωπίσω το εκτελεστικό απόσπασμα. Ο εσωτερικός μου πληροφοριοδότης, ο Χουσεΐν, γιος του ιδιοκτήτη του Παζαριού, μου είπε: «Τι κάνεις, είσαι τρελός; Δεν βλέπεις ότι ο Πασνταράν σε παρακολουθεί εδώ και δέκα λεπτά;» Ρώτησα την κοπέλα αν ήταν επικίνδυνο για εκείνη και εμένα. Απάντησε: «Είναι ασυνήθιστο, αλλά μην ανησυχείς».
Ήμουν σε ένα φαρμακείο της Τεχεράνης, το οποίο το κρατούσε ένας Εβραίος που ήταν πρόθυμος να απαρνηθεί ακόμη και τον εαυτό του για να σώσει το τομάρι του. Ο διευθυντής του Παζαριού ήταν επίσης μαζί μας. Τα ράφια ήταν μισοάδεια, και τόσο ο Εβραίος όσο και ο διευθυντής του παζαριού έλεγαν τα καλύτερα πράγματα για τον Χομεϊνί. «Αλλά δεν βλέπεις», του είπα, «ότι έξω οι δρόμοι είναι γεμάτοι αφίσες που λένε "Θάνατος στον Εβραίο!"». Κάποια στιγμή, άκουσα μια γυναικεία φωνή πίσω μου να λέει: «Ποιος είναι ο Χομεϊνί;» (Στα περσικά, το «ποιος είναι» λέγεται ακριβώς όπως στα ιταλικά). Ο Εβραίος είχε καταλήξει κάτω από τους πάγκους, όπως και ο διευθυντής του παζαριού, ο Χουσεΐν. Ρώτησα τον Χουσεΐν: «Είναι αλήθεια αυτά που λέει η ηλικιωμένη γυναίκα;» «Όλα αλήθεια», απάντησε, «αλλά δεν μπορώ να εκτεθώ».
Τον Χομεϊνί διαδέχθηκε ο Ραφσαντζανί, ο οποίος δημιούργησε την εταιρεία φιστικιών Ραφσαντζανί. Η καπιταλιστική εποχή είχε ξεκινήσει και στο Ιράν. Όπως αναφέρει η Έλενα Μπαζίλε, επικαλούμενη μια συνέντευξη με τον ανθρωπολόγο Εμανουέλ Τοντ (Il Fatto, 24 Σεπτεμβρίου), τα ιρανικά πανεπιστήμια είναι γεμάτα σήμερα και έχει αναδυθεί μια μεσαία τάξη μηχανικών, τεχνικών και γιατρών. Μακροπρόθεσμα, αν και μέσα από διάφορα στάδια, η Επανάσταση του Χομεϊνί λειτούργησε καλά. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σάχη, υπήρχε μια πολύ μικρή μερίδα μορφωμένης αστικής τάξης που μπορούσες να βρεις στο Παρίσι και το Λονδίνο, κυρίως νεαρά κορίτσια, πανέμορφα. Αυτή η αστική τάξη δεν γνώριζε μόνο τους προγόνους μας - τον Δάντη, τον Πετράρκα και τον Βοκκάκιο - αλλά και τους τότε δημοφιλείς Ιταλούς συγγραφείς, όπως ο Μοραβία και ο Καλβίνο. Γνωρίζουμε πολύ λίγα για την ιρανική κουλτούρα, εκτός, ίσως, από τον Ομάρ Καγιάμ και τον Αβικέννα, όχι από τον Φαραμπί, τον Σουχραβάρντι και πολλούς άλλους. Αλλά είναι εξίσου σαφές ότι αυτή η μορφωμένη μεσαία τάξη, που πλέον αποτελεί μαζικό φαινόμενο, δεν μπορεί πλέον να αποδέχεται νόμους όπως η Σαρία. Εξ ου και η βία και η καταστολή του καθεστώτος κατά των γυναικών. Το οποίο είναι το πραγματικό πρόβλημα του Ιράν σήμερα. Όχι οι πυρηνικοί σταθμοί του.
