Ιωάννης Βελισσαρίου

Ο Ιωάννης Βελισσαρίου, γνωστός ως «Μαύρος Καβαλάρης», αγαπούσε βαθύτατα την Ελλάδα και επιθυμούσε από τα 16 του να γίνει εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, όντας πλέον ταγματάρχης, πολέμησε ως διοικητής του 3ου Τάγματος του 4ου Συντάγματος Πεζικού. Στη Μάχη του Σαρανταπόρου (9/10/1912) οι δικοί του άρτιοι χειρισμοί οδήγησαν το τάγμα του πίσ ω από τον τουρκικό στρατό προκαλώντας τη γενική υποχώρησή του. Μετά τη μετάθεσή του στο μέτωπο της Ηπείρου, έλαβε μέρος στην πολιορκία των Ιωαννίνων. Στις 7 Ιανουαρίου 1913 ο Βελισσαρίου με τις ελληνικές πεζικές δυνάμεις αντιμετώπισε επιτυχώς τους Οθωμανούς στο Μπιζάνι και, συνεπώς, πλησίασε τα Ιωάννινα. Δυστυχώς όμως, δέχθηκε τραυματισμό στο πόδι και, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές του να συνεχίσει, η πληγή του δε του το επέτρεψε. Στις 19/2/1913, μετά την ανάρρωσή του, καταλήφθηκε το χωρίο Άγιος Ιωάννης (μεταξύ Μπιζανίου και Ιωαννίνων) διακόπτοντας την επικοινωνία μεταξύ της Οθωμανικής διοίκησης και του στρατού της. Αφού ανακοινώθηκε η παράδοση της πόλης από τον Εσάτ Πασά, ο Διάδοχος Κωνσταντίνος ασπάσθηκε τον Βελισσαρίου και του είπε: «Βελισσαρίου, είσαι άξιος ραπίσματος, αλλά και φιλήματος. Εγώ αρκούμαι εις το φίλημα». Έκτοτε, ο Βελισσαρίου έγινε θρύλος. Αργότερα, πήρε μέρος και στον Β’ Βαλκανικό. Πολέμησε τους Βουλγάρους στη Μάχη του Κιλκίς-Λαχανά, όπου κατέλαβε ένα κρίσιμο λόφο για την έκβαση της μάχης. Επίσης, αγωνίστηκε στο ύψωμα 1378, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Σόφια, σε ίσως τη πιο αιματηρή μάχη των Βαλκανικών Πολέμων. Στις 13/7/1912, ο Βελισαρίου τραυματίστηκε από βουλγαρική οβίδα. Μετά από λίγη ώρα, άφησε την τελευταία του πνοή με τη φράση «Στη Σόφια»! Όταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος πληροφορήθηκε το θάνατό του λέγεται ότι είπε: «Ήταν επόμενο. Τέτοιοι ήρωες δε ζουν πολύ». Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και απέστειλε προς τη σύζυγό του έγραφε τα εξής: «Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».