Updated on March 16, 2021
“Για δες καιρό…”
Αθανάσιος Διάκος (1788-1821)
Αθανάσιος Διάκος (πορτραίτο του Διονύσιου Τσόκου)
Αθανάσιος Διάκος (όπως τον φαντάστηκε ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος)
Εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε ένα σύντομο βίντεο για τη ζωή του.
Ο λαϊκός ζωγράφος Παναγιώτης Ζωγράφος, με καθοδήγηση από το στρατηγό Μακρυγιάννη, ζωγραφίζει τη μάχη της Αλαμάνας
Ο Διάκος αγαπήθηκε πολύ από το λαό κι έγινε πρωταγωνιστικό πρόσωπο του θεάτρου σκιών. Εδώ υπάρχει ένα μικρό δείγμα.
Η ηρωική θυσία του Αθανάσιου Διάκου και των παλικαριών του ενέπνευσε τους ανώνυμους ποιητές των δημοτικών τραγουδιών και έτσι προέκυψαν αρκετά δημοτικά τραγούδια αφιερωμένα σε αυτόν.
Εδώ μπορείτε να ακούσετε ένα δημοτικό τραγούδι αφιερωμένο σε αυτόν.
Στη συνέχεια θα διαβάσουμε ένα από αυτά:
Του Διάκου
Τρεις περδικούλες κάθουνται στου Διάκου το ταμπούρι,
μίνια τηράει τη Λειβαδιά κι’ άλλη το Καρπενήσι,
η Τρίτη νη καλύτερη μοιρολογάει και λέει:
- Πολλή μαυρίλα ν’έρχεται στου Διάκου το ταμπούρι
καν ο Καλύβας έρχεται, καν ο Λεβεντογιάννης.
- Μήτε ο Καλύβας έρχεται μητ’ ο Λεβεντογιάννης,
Ομέρ Βριγιώνης, το σκυλί, με δεκοχτώ χιλιάδες.
Και ο σεΐζης [ιπποκόμος] του μιλάει του Διάκου και του λέει:
- Διάκο, πάμε να φύγουμε, πάμε στην Αλασσόνα,
π’ εκεί είν’ ο τόπος δυνατός, ταμπούρια για να πιάσ’ με
τ' ασκέρια σου κιοτέψανε και πήρανε τους λόγγους.
Κι’ έμειν’ ο Διάκος μοναχός, με δεκοχτώ νομάτους,
τρεις ημερούλες πολεμάει και τρία μερονύχτια.
Εμαύρισε κι’ αράχνιασε, σα μαύρη καλιακούδα,
απ’ τις μπαρούτες τις πολλές κι’ απ’τα πολλά τα σμπάρα.
Τσακίστη το ντουφέκι του απ’τα πολλά ντουφέκια,
το ’σπασε το σπαθάκι του απάν’ από τη χούφτα,
τότε τον πιάσαν ζωντανόν κειν’ τα κοντοτουρκάκια.
Κι’ ο Ομέρ-Βριγιώνης, το σκυλί, του Διάκου πάει και λέει:
- Διάκο, Τούρκος δε γένεσαι, πασά για να σε κάνω;
- Τι λες, μωρέ βρωμόσκυλο, τι λες, μωρέ μουρτάτη;
εγώ γραικός γεννήθηκα, γραικός θέλα πεθάνω.
Τότε τον βάλαν στο σουγλί και παν να τόνε ψήσουν,
κι’ ο Διάκος ετραγούδαγε της άνοιξης τραγούδι:
- Για ιδές καιρό που διάλεξε ο Χάρος να με πάρη,
τώρα το Μάη, την άνοιξη, π’ ανοίγουν τα λουλούδια!…
Η διάσημη φράση "Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει.." αποδίδει το παράπονο του Διάκου που - τόσο νέος - εγκαταλείπει τη ζωή και, μάλιστα, στην καρδιά της άνοιξης!!! Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ένα σχετικό άρθρο.
Αλήθεια, ποιους σας θυμίζει;
Ένας νεοέλληνας ποιητής, ο Κώστας Καρωτάκης (1896-1928) αφιέρωσε στον Αθανάσιο Διάκο ένα ποίημα:
Διάκος
Μ έρα του Απρίλη.
Πράσινο λάμπος,
γελούσε ο κάμπος
με το τριφύλλι.
Ως την εφίλει
το πρωινό θάμπος,
η φύση σάμπως
γλυκά να ομίλει.
Εκελαδούσαν
πουλιά, πετώντας
όλο πιο πάνω.
Τ’ άνθη ευωδούσαν.
Κι είπε απορώντας:
«Πώς να πεθάνω;»
One Comment on ““Για δες καιρό…””
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.
Τα τελευταία λόγια του Αθανάσιου Διάκου μου θύμισαν το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού, ”Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”, στο οποίο οι Μεσολογγίτες αμύνονται κατά την διάρκεια της Πολιορκίας και προσπαθούν να αντισταθούν και αυτοί στον πειρασμό της άνοιξης, καθώς και οι ίδιοι δεν παραδίνονται στον εχθρό, πολέμησαν σκληρά μέχρι το τέλος όπως ο Αθανάσιος Διάκος. Κι έτσι στις δύο περιπτώσεις παρατηρούμε ότι και οι Μεσολογγίτες και ο Αθανάσιος Διάκος σκοτώθηκαν μια ηλιόλουστη, ανοιξιάτικη μέρα καθώς πριν ξεψυχήσουν παρατηρούσαν γύρω τους τις ομορφιές της φύσης, αναστενάζοντας για τον άδικο θάνατό τους.