ΝΕΟΤΕΡΙΚΗ Ή ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

 

Ο όρος «νεοτερική» (ή «μοντέρνα») χρησιμοποιείται για να διακριθεί από την «παραδοσιακή πεζογραφία»

Το βασικό στοιχείο στη νεοτερική πεζογραφία είναι ότι κυριαρχεί η «έννοια του σχετικού», η υποκειμενική σκοπιά. Η πραγματικότητα δεν απεικονίζεται ως μία και ενιαία αλλά ως συνάθροισμα των διαφορετικών οπτικών. Αντίθετα, η παραδοσιακή λογοτεχνία είναι ένα πλαίσιο ρεαλιστικής και αντικειμενικής αναπαράστασης.

Η αρχή της νεοτερικής πεζογραφίας τοποθετείται από τους μελετητές στη δεκαετία του 1930. Ωστόσο, κυρίως από τη δεκαετία του 1960 και ύστερα παρατηρείται εκφραστική ανανέωση και πειραματισμοί στη γραφή λογοτεχνών όπως ο Ν. Μπακόλας, ο Στρ. Τσίρκας, ο Γ. Χειμωνάς, ο Β. Βασιλικός κ.ά.

• Στην παραδοσιακή αφήγηση το κείμενο είναι, λιγότερο ή περισσότερο «κλειστό». Η πραγματικότητα είναι μία και δεδομένη, τα κίνητρα των χαρακτήρων ξεκάθαρα, τα προβλήματα λύνονται στο τέλος.
• Στη σύγχρονη λογοτεχνία συνηθίζονται όλο και περισσότερο οι «ανοιχτές αφηγήσεις»: ο αναγνώστης καλείται να κατασκευάσει μόνος του την αφηγηματική «πραγματικότητα» ή έχει αμφιβολίες για αυτή. Το τέλος του κειμένου «δεν προσφέρει λύσεις».

Η υιοθέτηση μη παραδοσιακών τεχνικών (μη γραμμική διάταξη, μετα-αφηγηματικά στοιχεία, αναξιόπιστος αφηγητής, πολλαπλές οπτικές γωνίες κ.ά.) βοηθά στην κατασκευή νεοτερικών κειμένων.

Η πλοκή παύει να είναι προσεκτικά διαρθρωμένη και συνεκτική.

Η καλλιέργεια του εσωτερικού μονολόγου και των συνειρμών είναι δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μοντέρνας πεζογραφίας.

ΠΗΓΗ: https://blogs.e-me.edu.gr/hive-neglossag/%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%B9-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82/