∆Ι∆ΑΚΤΙΚΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΘΕΜΑΤΩΝ /// ΠΡΟΤΥΠΑ

ΠΑ

      Κοινωνικά πρότυπα. Ποια πρότυπα επικρατούν σήµερα και ποιο ιδεώδες τα διαµορφώνει; Κατ’αρχάς είναι αµφίβολο αν υπάρχουν σήµερα κοινωνικά πρότυπα. Αν δεχτούµε ότι υπάρχουν, αυτά σίγουρα προέρχονται από τον χώρο του θεάµατος. Τα πρότυπα αυτά τα διαµορφώνουν και τα προβάλλουν τα Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης. Ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές, τηλεπαρουσιαστές, άτοµα που σταδιοδροµούν στο πάλκο και στην πασαρέλα αποκτούν πολύ γρήγορα δόξα και χρήµα και γίνονται είδωλα, αντικείµενα θαυµασµού και λατρείας. Αντίθετα, τα άτοµα άλλων κοινωνικών οµάδων, που αποτελούν τα θεµέλια και τους πυλώνες της κοινωνίας, παραµένουν στην αφάνεια και την ανωνυµία.

      Σήµερα πρότυπα αποτελούν όσοι ασχολούνται µε το θέαµα και την ψυχαγωγία. Με τα ισχύοντα αξιολογικά κριτήρια δε φαίνεται καθόλου παράξενο που τα «τσαλίµια» των ποδοσφαιριστών, οι λαρυγγισµοί των τραγουδιστών, η φλυαρία των τηλεπαρουσιαστών και οι εµφανίσεις των κοριτσιών της πασαρέλας θεωρούνται προσόντα σπουδαιότερα από την επιστηµοσύνη των γιατρών, την αξιοσύνη των εκπαιδευτικών και όλων εκείνων που µοχθούν καθηµερινά στους χώρους της παραγωγής και της επιστήµης για να µην στερηθεί η κοινωνία από τα αναγκαία υλικά και πνευµατικά αγαθά της. Οι άνθρωποι «του θεάµατος και της ψυχαγωγίας» συνδυάζουν µεγάλη δηµοτικότητα και υψηλές αµοιβές, ασύγκριτα υψηλότερες από τις αµοιβές άλλων κοινωνικών οµάδων που υπηρετούν σηµαντικότερους τοµείς της κοινωνικής ζωής, όπως είναι λόγου χάριν οι τοµείς της υγείας και της παιδείας. Έτσι, η δεξιοτεχνία ενός γιατρού θεωρείται µικρότερης αξίας από τη δεξιοτεχνία ενός ποδοσφαιριστή, παρ’ ότι το χέρι του πρώτου σώζει ανθρώπινες ζωές, ενώ το πόδι του δεύτερου απλώς προσφέρει θέαµα και ψυχαγωγία.

       Τα παράδοξα αυτά κοινωνικά φαινόµενα είναι χαρακτηριστικά γνωρίσµατα της εποχής µας. Στην εποχή µας το µόνο που σκέπτεται ο σύγχρονος άνθρωπος είναι πώς θα «πιάσει την καλή» και µάλιστα όσο γίνεται γρηγορότερα και µε λιγότερο κόπο. Ιδέες, αξίες και αρχές θυσιάζονται όλες στον βωµό του χρήµατος, της µαταιοδοξίας και της εξουσίας. Όσοι εξακολουθούν, λοιπόν, ακόµα να πιστεύουν σε πρότυπα αρετής και ήθους χαρακτηρίζονται ροµαντικοί και αφελείς.

         Μπορεί όµως µια κοινωνία να πάει µπροστά µε τέτοια κοινωνικά πρότυπα; Μπορεί να στηρίζει την πρόοδο και την ευηµερία των πολιτών της σε τέτοιες κοινωνικές αξίες και ηθικές αρχές; Η απάντηση, βέβαια, είναι όχι. Πάντως, αν και όταν αποφασίσει να κάνει ένα καινούργιο ελπιδοφόρο ξεκίνηµα, έναν όρο πρέπει οπωσδήποτε να τηρήσει. Το ξεκίνηµα αυτό να έχει ως βάση και αφετηρία την παιδεία.

/// εφηµ. Ελευθερία (Λάρισα), 30-12-2010 (διασκευή)