Ο πατσάς και η ρίζες του.

Ο πατσάς, φαγητό της φτωχολογιάς, ήρθε με τους τεχνίτες του από τη Μικρά Ασία το'22 και ταυτίστηκε με τη Θεσσαλονίκη. Άλλοι τον ταυτίζουν με τον μέλανα ζωμό άλλοι με τη σούπα των γάμων της Ανατολής. Η καταγωγή του πατσά είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ,γιατί ελάχιστα είναι όσα έχουν γραφτεί για αυτόν, και θα πρέπει να αναζητηθεί σε δύο περιοχές .Η μία είναι στο εσωτερικό της Ανατολής και ήταν το παρασκεύασμα που εθιμοτυπικά τρωγόταν την επόμενη του γάμου, από τις κοινότητες των ομάδων.

Η δεύτερη γίνετε σε περιοχές της Αρχαίας Ελλάδας και μας φέρνει στο νου τον περίφημο μέλανα ζωμό των Δωριέων ,που σχηματίστηκαν στην κεντρική στερεά στο τέλος της Μυκηναϊκής εποχής από επιχώρια φύλα Μακεδόνων (Μακεδόνων) και αυτό εξηγεί το πόσο δημοφιλής είναι ο πατσάς στο εσωτερικό της Ανατολής ,εκεί όπου οι Μακεδόνες στρατιώτες του Αλεξάνδρου τον έκαναν γνωστό.
Έτσι λοιπόν ο πατσάς ξεκίνησε από την Ελλάδα για το μακρινό του ταξίδι προς την Ανατολή μόνο με τις απαραίτητες αποσκευές.
Κατά την επιστροφή του στον Ελλαδικό χώρο μας ήρθε στολισμένος με όλες τις Ανατολίτικες περιποιήσεις που τον έκαναν τόσο νόστιμο και δημοφιλή .Αποτέλεσμα  που παρουσιάζει η Ανατολική κουζίνα ως προς την πολυπλοκότητα και τη γεμάτη φαντασία σύνδεση των τροφών .Το επιχειρηματικό δαιμόνιο των πολιτών προσφύγων κουβάλησε ,επανάφερε και επέβαλε την τέχνη του πατσά στην Θεσσαλονίκη σαν ένα από τα χαρακτηριστικά της όπως τα χειροποίητα κουλούρια ,τον γύρο και τα μύδια της Αρεστούς.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο πατσάς δεν πέρασε ποτέ στην Δύση, γιατί δεν είναι μονάχα φαγητό και αισθητική απόλαυση αλλά συγχρόνως κουλτούρα ,τρόπος ζωής και τρόπος σκέψης.

Και αν ευδοκίμησε τόσο στην Θεσσαλονίκη είναι γιατί αυτή η πόλη στο σταυροδρόμι των λαών και των πολιτισμών ποτέ δεν έπαυε να χαϊδεύετε στους ρυθμούς της Ανατολής έστω και αν με τα μάτια της κοιτάει τη δύση.