Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ποντίκι πολύ λαίμαργο. Έτρωγε, έτρωγε, ώσπου φούσκωνε τόσο πολύ η κοιλιά του, που δεν μπορούσε να κάνει ρούπι* από τη θέση του!

- Γιατί τρως τόσο πολύ; του έλεγαν τ' άλλα ποντίκια.

- Γιατί να μην τρώγω; απαντούσε ο λαίμαργος ο ποντικός. Μου αρέσει το φαγητό.

- Καμιά μέρα θα πάθεις ζημιά από το πολύ φαγητό, τον συμβούλευαν.

- Γιατί να πάθω ζημιά; Έχω πολύ γερό στομάχι και χωνεύω εύκολα ό,τι κι αν φάω.

Μια μέρα ο λαίμαργος ο ποντικός μας άφησε τη φωλιά του, που ήταν στο υπόγειο ενός σπιτιού, ανέβηκε με προφύλαξη στο ισόγειο, μήπως τον δει καμιά γάτα και τον γραπώσει, βρήκε μια τρυπούλα σ' έναν τοίχο, μπήκε μέσα με δυσκολία γιατί ήταν στενή, προχώρησε και, ξαφνικά, τι να δουν τα μάτια του!

Βρέθηκε σ' ένα κελάρι! Ένα κελάρι γεμάτο τρόφιμα! Τυριά, σαλάμια, καπνιστά κρέατα, καρύδια κι ένα σωρό άλλα πράγματα.

Το κελάρι ήταν γεμάτο τυριά, κρέατα και σαλάμια

Ο ποντικός δεν θα μπορούσε ποτέ του να φανταστεί τέτοια τύχη!

- Πω... πω! έκανε. Είμαι πολύ τυχερός! Θα φάω με την ψυχή μου! Και δε θα πω σε κανέναν ποντικό τίποτε γι' αυτό το κελάρι για να 'ρχομαι και να τρώγω μόνος μου!

Και ρίχτηκε με τα μούτρα στο φαγητό.

Το ποντίκι ρίχτηκε στο φαγητό!

Έφαγε τυρί, σαλάμι, λίγο κρέας, γύρισε πάλι στο τυρί, ξανά στο σαλάμι... Από το πολύ φαγητό η κοιλιά του είχε γίνει στρογγυλή σαν τόπι.

- Μπράβο μου! είπε στον εαυτό του. Είμαι πολύ τυχερός. Όλο το χειμώνα θα έρχομαι εδώ να τρώγω... Και τι φαγητά! Τα πιο εκλεκτά που υπάρχουν για έναν ποντικό!

Χάιδεψε λίγο τη φουσκωμένη κοιλιά του και καθώς κοίταζε το τυρί, το λιγουρεύτηκε ακόμα μια φορά.

- Ας φάω μια μπουκιά πριν φύγω, αποφάσισε. Είναι τόσο νόστιμο που δεν το χορταίνω!

Ξαφνικά, ακούστηκαν βήματα... Κάποιος ερχόταν στο κελάρι.

«Πρέπει να φεύγω», αποφάσισε ο λαίμαργος ποντικός. «Αν με πιάσουν εδώ μέσα, αλίμονό μου! Θα φύγω και θα γυρίσω πάλι το βράδυ... Κρίμα, ήθελα να φάω κι άλλο, αλλά δεν πειράζει».

Ο άνθρωπος που ερχόταν, άρχισε να ξεκλειδώνει την πόρτα του κελαριού. Ο ποντικός έτρεξε προς την τρύπα, έχωσε το κεφάλι του μέσα, μα... δεν προχώρησε! Η τρύπα ήταν στενή και η φουσκωμένη κοιλιά του δεν μπορούσε να περάσει μέσα.

Είχε σφηνώσει! Προσπάθησε, προσπάθησε ο ποντικός μα δε γινόταν τίποτε. Και ο άνθρωπος που μπήκε στο κελάρι τον είδε και, φυσικά, τον σκότωσε...

Έτσι, ο ποντικός τιμωρήθηκε για τη λαιμαργία του. Γιατί η λαιμαργία, όχι μόνο για τους ποντικούς αλλά και για τους ανθρώπους, είναι κακό πράγμα. Κι όποιος είναι λαίμαργος θα μετανοιώσει οπωσδήποτε πικρά...

Τι είναι το ρούπι;

* Το ρούπι προέρχεται από τα τουρκικά και ήταν μια μικρή υποδιαίρεση του εμπορικού πήχη ίση με οκτώ εκατοστά. Έτσι, έχει μείνει στη γλώσσα μας η έκφραση “δεν το κουνάω ρούπι” ή “δεν κάνω ρούπι”. Όταν το λέμε αυτό, εννοούμε ότι δεν μετακινούμαστε καθόλου από εκεί που είμαστε. Η έκφραση χρησιμοποιείται συχνά και για να δείξουμε ότι είμαστε αμετακίνητοι στις απόψεις μας. Παρόμοια, όταν λέμε σε κάποιον “μην κάνεις ρούπι” εννοούμε μείνε ακίνητος.