χάρτινες σαΐτες

Ένα αστείο περιστατικό έλαβε μέρος πριν λίγες μέρες σε μια πτήση για την Ιταλία. Ο Μανώλης, η μητέρα και η γιαγιά του ξεκίνησαν το αεροπορικό τους ταξίδι για την Ιταλία. Το ταξίδι αυτό το έκαναν λόγω της εξαφάνισης του πατέρα του Μανώλη. Η γιαγιά υπέθεσε, επειδή δεν μιλούσε ο Μανώλης, ότι φοβόταν τα αεροπλάνα. Η γιαγιά ξεκίνησε να μιλάει για την Αγκάθα Κρίστι και το βιβλίο της, ώστε να μη σκέφτεται ο Μανώλης πως ήταν στον αέρα. Ο Μανώλης αναρωτιόταν πού έβρισκε το κέφι και την όρεξη για πλάκες ενώ πήγαιναν στην Ιταλία για να αναζητήσουν τον πατέρα του.

Για την κατάληξη της ιστορίας ανατρέξτε στο βιβλίο «Παίξε το ανάποδα».

Στέλλα Παρατζικίδου

«Ξέρουμε πώς σε λένε κοριτσάκι, γιατί εσύ μας κάλεσες κοντά σου!

Ήρθαμε εδώ γιατί μας χρειαζόσουν. Ζούσες μια ζωή βαρετή και μοναχική κι εμείς ήρθαμε για να σε βρούμε και να σε συντροφέψουμε. Χμμμμ….. παράξενο! Είμαστε η καλή σου παρέα και έχουμε να πούμε πολλά. Δε χρειαζόταν να μας τηλεφωνήσεις ή να μας γράψεις γράμμα για να έρθουμε. Πολύ ενδιαφέρον! Μέσα σου, βαθιά, στον πιο βαθύ ύπνο σου, μας έστειλες μήνυμα και να ‘μαστε!»

Πώς γίνεται να κάλεσε το κοριτσάκι τον παππού και τη γιαγιά;

Διάβασέ το για να το μάθεις: «Το δωμάτιο που ταξιδεύει» από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Δημήτρης Καρυπίδης

Χθες το βράδυ συνέβη ένα συνταρακτικό γεγονός! Μια αλεπού βρέθηκε να μιλάει με έναν πρίγκιπα. Ο πρίγκιπας καταλάβαινε όλα αυτά που του έλεγε η αλεπού, έμοιαζε θαρρείς και μιλούσε με άνθρωπο! Τώρα καλούνται όλοι οι ερευνητές της χώρας να διαλευκάνουν το μυστήριο με την αλεπού…

Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο βιβλίο «Ο μικρός Πρίγκιπας»

Δέσποινα Ταντή

Τα παιδιά απέναντι από την μπουλντόζα.



Ζωντανά από τη δημοσιογραφική ομάδα «στους δρόμους» καταγράφουμε ένα συγκλονιστικό θέαμα.

Τα παιδιά έχουν βγει από το σχολείο ορμώντας πάνω στην μπουλντόζα, προκειμένου να σώσουν την αγαπημένη τους φουντουκιά από τα κίτρινα δόντια της δαγκάνας.

Ακόμα ανεβαίνουν πάνω στην αγαπημένη τους φουντουκιά για να τη σώσουν.

Όλα τα παιδιά φωνάζουν και τραγουδούν για το δέντρο «εδώ εμείς εδώ παίζουμε και αγαπάμε τη φουντουκιά μας».

Ο άνθρωπος με τους εργάτες είχαν μείνει έκθαμβοι που άκουγαν τα παιδιά. Όταν χτύπησαν το κουδούνι τα παιδιά δεν έμπαιναν μέσα, έμειναν εκεί καρφωμένα στον σκοπό τους. Ούτε τους δασκάλους δεν άκουγαν.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο «Φιλενάδα, φουντουκιά μου».

Ζένια Γραβάνη

Ο Μάρκο βρίσκεται πλέον στον πλανήτη των χριστουγεννιάτικων δέντρων μακριά από την οικογένειά του. Ένας πλανήτης γεμάτος με πανύψηλα στολισμένα δέντρα σε όλους τους δρόμους. Μα αυτό που του κάνει περισσότερο τώρα εντύπωση είναι πως στην πόλη που περπατάει συναντάει όχι μόνο περίεργα κτήρια όπου μπορείς να μπεις μέσα και να σπάζεις πράγματα, αλλά παντού υπάρχουν και κινητά πεζοδρόμια!

         Ο φίλος του, ο Μάρκους που τον συνοδεύει στην πόλη, είναι αυτόπτης μάρτυρας του μεγάλου ενθουσιασμού του. Μας ενημέρωσε ότι ο Μάρκο δεν μπορεί να σταματήσει να θαυμάζει τα κινητά πεζοδρόμια, που κινούνται και πηγαίνουν από το ένα τετράγωνο της πόλης στο άλλο. Και όχι μόνο αυτό. Πάνω στα κινητά πεζοδρόμια υπάρχουν και κινητά παγκάκια, όπου κάθεσαι και δε χρειάζεται να περπατάς και να κουράζεσαι μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου.

         Παρ’όλα αυτά, ο Μάρκο στεναχωριέται, γιατί βλέπει στα παγκάκια να κάθονται ηλικιωμένοι και έτσι σκέφτεται τον δικό του παππού. Όπως απολαμβάνουν οι παππούδες τις βόλτες στη Ρώμη, τι υπέροχα θα απολάμβανε και ο παππούς του τις βόλτες στα λιβάδια και τις εξοχές. Δε θα ήθελε να γυρίσει ποτέ σπίτι και όλο θα έκανε βόλτες.

          Λέτε άραγε, ο Μάρκους να επιστρέψει τον Μάρκο πίσω στο σπίτι του και να τον βοηθήσει να φτιάξουν κάτι αντίστοιχο έστω και για μικρές αποστάσεις;

           Φτάνει το ρολόι να δείξει 00.00 και να δούμε σε ποιον από τους δύο πλανήτες θα βρίσκεται ο Μάρκο.

         Πληροφορίες για ανυπόμονους αναγνώστες στο βιβλίο “ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ”

Κουνάδος Γιάννης

Το σημερινό μας καυτό θέμα είναι η ισότητα των φύλων. Μετά από μία έρευνα καταλήξαμε ότι στη σύγχρονη Ελλάδα ο δρόμος προς την ισότητα είναι μακρύς. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ένας μικρός φίλος, ο Δαμιανός, η κατάσταση που επικρατεί στα περισσότερα ελληνικά σπίτια είναι η εξής:

«Αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μας είναι πολύ άδικο. Απ’ ότι ξέρω, στα σπίτια πολλών συμμαθητών μου, οι άντρες της οικογένειας (άρα και οι συμμαθητές μου)  δεν κάνουν δουλειές. Λένε : <Πεινάω!> και η μαμά του τους βάζει να φάνε. Εγώ, όταν πω : <Πεινάω!> , ακούω: <Υπάρχει τυρί και ψωμί! Φτιάξε ένα σάντουιτς!>. Λένε οι συμμαθητές μου : <Διψώ!> Και η αδελφή τους  τους φέρνει το ποτήρι με το νερό. Εγώ, όταν το πω: <Διψώ!>, ακούω : <Η βρύση είναι στην κουζίνα και τα ποτήρια στο ντουλάπι!>.

Ε, δεν μπορώ να το χωνέψω! Και γι ’αυτή την κατάσταση φταίχτης είναι ο μπαμπάς μου, που πιστεύει στην ισότητα των φύλων. Ανοησίες! Αφού εμείς τ’ αγόρια της τάξης μου το κουβεντιάσαμε μεταξύ μας και αποφασίσαμε πως είμαστε ανώτεροι από τα κορίτσια. Είμαστε πιο δυνατοί, είμαστε πιο ψηλοί, είμαστε πιο άφοβοι, είμαστε και πιο έξυπνοι ……..Ε, και αν τα κορίτσια παίρνουν πιο καλούς βαθμούς είναι επειδή διαβάζουν πιο πολύ. Σπασικλάκια , παιδί μου, σπασικλάκια!»

Εγώ δεν συμφωνώ με τον Δαμιανό, τουλάχιστον ως προς τη δύναμη των κοριτσιών. Εσείς με ποιον συμφωνείτε;

Ίσως βρείτε απαντήσεις στο βιβλίο «Ο αδελφός της Ασπασίας».

Κατερίνα Μουτσάκη