Ένα ποίημα για την Σμύρνη

Η πόλη που μαρτύρησε


Βασίλισσα και δόξα και καμάρι όλης της γης

ήταν η Σμύρνη, η ωραία πόλη.

Και το πιο ανεκτίμητο μαργαριτάρι της Ανατολής

Σμύρνη μου, ωραία πόλη.

Κληρονόμος τόσων πολλών αιώνων ιστορίας

μάνα της Ποίησης, της Τέχνης, του Νου και της Σοφίας

ήταν η Σμύρνη, η ωραία πόλη…



Μια απ’ τις αρχαίες τιμημένες πολιτείες τις επτά

ήταν η Σμύρνη, η ιερή μας πόλη…

Και τα κεριά της έκαιγαν περήφανα ψηλά

ω Σμύρνη, ιερή μας πόλη…

Μια απ’ τις επτά ελπίδες μας, που δεν γινήκαν…

Μια απ’ τις επτά τις άγιες φωτιές μας, που σβηστήκαν,

ήταν η Σμύρνη, η άγια πόλη.

Οι έξι πέρασαν γοργά στου χρόνου τη Σιωπή

ω Σμύρνη, πόλη του Χριστού.

Κι αυτή έλαμπε πλούσια κι αιώνια δυνατή

ω Σμύρνη, πόλη του Χριστού…

Οι άλλες κατρακύλησαν στης λήθης το γκρεμό

μα μέχρι χθες, αυτή έλαμπε σαν άστρο μαγικό,

η Σμύρνη, η πόλη του Χριστού.

Ράγισαν οι καμπάνες, νεκρώσαν οι εκκλησιές

στη Σμύρνη, πόλη του Χριστού,

και τα τραγούδια σιώπησαν, νεκροί οι τραγουδιστές

στη Σμύρνη, την ευτυχισμένη πόλη…

Κι απ’ τα λευκά μαρμάρινα παλάτια, η κοπέλιά

δεν θα θωρεί του Αιγαίου της την άμετρη ομορφιά

στη Σμύρνη, την ονειρεμένη πόλη…

Πέθανε και σαπίζει μοναχή, κοντά στην Πύλη της Ανατολής

η Σμύρνη, η δολοφονημένη πόλη…

Δίχως τεχνίτες έμεινε η πόλη της Σιωπής,

Σμύρνη μου, δολοφονημένη πόλη…

Το πένθος φώλιασε παντού και τα παιδιά ορφάνεψαν

και τα ποντίκια λεύτερα πια στην πόλη ζήλεψαν,

στη Σμύρνη, τη δολοφονημένη πόλη…

Και ο Δεσπότης στα ιερά της χώματα σταυρώθηκε

στη Σμύρνη, τη μαρτυρική την πόλη,

κι απ’ το αθώο το αίμα του λερώθηκαν τα γένια του

ω Σμύρνη, μαρτυρική πόλη…

Κι απ’ τον Πολύκαρπο έτσι αυτή κρατά την πίστη τη βαθιά

ως τον Δεσπότη που άγιασε κι ακόμα πιο μετά…

Η Σμύρνη, η δοξασμένη πόλη.