Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν πάρα πολλά χρώματα, καθώς και ακόμα περισσότερες αποχρώσεις για το καθένα από αυτά. Για κάποιους, το χρώμα είναι απλώς κάτι δεδομένο, που πάντα θα υπάρχει, για άλλους είναι κάτι ενδιαφέρον, ελκυστικό στο μάτι, άλλοι θεωρούν πως ομορφαίνει τη ζωή, και άλλοι το θεωρούν κάτι υπέροχο, κάτι μαγικό. Ο κάθε συνδυασμός δημιουργεί διαφορετικές εικόνες και διαφορετικά συναισθήματα.
Σε αυτή τη σελίδα αναλύω ότι για εμένα το χρώμα δεν είναι απλά χρώμα, αλλά συναίσθημα και ανάμνηση. Είναι κάτι σαν κώδικας για τη ζωή του καθενός. Αγάπη, χαρά, λύπη, φόβος, θυμός, το κάθε χρώμα συνδέεται εύκολα με καθένα συναίσθημα. Σε αυτή τη σελίδα, αναλύεται περισσότερο το χρώμα ως ανάμνηση, δηλαδή ποιον τόπο συνδυάζω και συνδυάζετε εσείς, αναλόγως το χρώμα που σκέφτεστε;
Μπλε
Το μπλε είναι ένα από τα χρώματα του ορατού φάσματος. Το μπλε είναι ένα από βασικό χρώμα, μαζί με το κίτρινο και το κόκκινο. Αντιστοιχεί σε μήκος κύματος 450-495 νανόμετρα. Ανήκει στην κατηγορία των ιριδοληπτικών χρωμάτων. Δεν θα σας κουράσω όμως με όλες αυτές τις περιττές λεπτομέρειες. Η wikipedia γράφει ακόμα ότι το μπλε είναι χρώμα "κουραστικό" για το μάτι, κάτι για το οποίο δεν θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο!
Το μπλε είναι βασικά το αγαπημένο μου χρώμα, και κατ' εμένα είναι χρώμα χαλάρωσης, γαλήνης, χρώμα που εμπνέει. Νιώθω ότι κάθε άνθρωπος , όταν σκέφτεται το αγαπημένο του χρώμα, σκέφτεται παράλληλα κάτι όμορφο, κάτι δικό του. Προσωπικά, το μπλε το έχω συνδυάσει με τις πιο όμορφες εικόνες που μπορεί κανείς να πλάσει. Μπλε τριαντάφυλλα, μπλε διαμάντια, μπλε πεταλούδες, μπλε παπαγάλους, τις μπλε πόρτες στη Σαντορίνη, μπλε πίνακες, τον καταγάλανο ουρανό, και πάνω από όλα....την μπλε θάλασσα!
Θάλασσα σημαίνει καλοκαίρι...Σε ποιόν δεν αρέσει το καλοκαίρι?!...Ρητορική ερώτηση, μην απαντήσετε. Σκέφτομαι μπλε; Σκέφτομαι θάλασσα. Τι σκέφτομαι όταν ακούω θάλασσα; Τα Τριζόνια. Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από τα Τριζόνια! Τι είναι τα Τριζόνια θα ρωτούσε κανείς...
Τριζόνια Φωκίδας
Τα Τριζόνια (παλαιότερα γράφονταν ως Τροιζώνια ) είναι οικισμός και νησί. Είναι ουσιαστικά ένα μικρό νησάκι που αποτελείται από ένα μόνο χωριό. Είναι το μεγαλύτερο στον Κορινθιακό καθώς είναι επίσης το μόνο κατοικημένο. Ο πληθυσμός τους είναι 64 κάτοικοι, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Έχουν περάσει πολλά χρόνια όμως από το 2011, οπότε από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω ότι σήμερα, το 2024 στα Τριζόνια κατοικούν maximum 30 άνθρωποι, οι οποίοι είναι παππούδες και γιαγιάδες, χήρες, χήροι, άνθρωποι που ζουν όλη τους τη ζωή εκεί και πιθανόν να ζουν μέχρι το τέλος. Θέλοντας να κρατήσουν τις περιουσίες τους μένουν εκεί και ζουν μαζί με τα ζώα και τα δέντρα. Είναι σαν ένας μικρός παράδεισος. Fun fact: Τα Τριζόνια είναι το πρώτο νησί στο οποίο πήγε ο Ωνάσης για να το κάνει δικό του, οι κάτοικοι προφανώς αρνήθηκαν, και τελικά πήρε τον Σκορπιό όπως γνωρίζουμε και σήμερα.
"Το μικρό καραβάκι αρχίζει να παίρνει σχήμα καθώς πλησιάζει στο λιμανάκι των Χανίων. Ο κόσμος επιβιβάζεται, ο καπετάνιος λύνει τα σκοινιά και ορμάμε στον ανοιχτό κόλπο. Στη μέση περίπου της διαδρομής βλέπουμε καθαρά την εκκλησία στα δεξιά μας, και έπειτα όλο το υπόλοιπο νησί. Τα μικρά σπιτάκια, τους κατοίκους που καλωσορίζουν τον κόσμο. Αρχίζουμε να μυρίζουμε τις πρώτες μυρωδιές. Αρμύρα από τα φρέσκα ψάρια, σπιτικό καφέ, μυρωδιές από το κάθε σπίτι. Η βάρκα σε αφήνει, αν είσαι παιδί τρέχεις στην γιαγιά ή την θεία σου να τις αγκαλιάσεις, εκείνες και τα ξαδέλφια σου. Όλα τα παιδιά στα Τριζόνια ήμαστε ξαδέλφια, δεύτερα, τρίτα, τέταρτα, πέμπτα...Αν από την άλλη είσαι ενήλικας, κουβαλάς τις βαριές τσάντες και πηγαίνεις να χαιρετήσεις τους μεγάλους σε ηλικία πατέρα και μητέρα. Αν είσαι τουρίστας; Ανεμελιά, χαλάρωση. Είτε πηγαίνεις να φας σε καμία ταβέρνα, είτε αράζεις στις ξαπλώστρες και έπειτα ρίχνεις μία βουτιά στη θάλασσα, είτε απλά τριγυρίζεις και απολαμβάνεις την ομορφιά του νησιού" Μετά από όλα αυτά, πώς να μην συνδυάσεις τα το καλοκαίρι με τα Τριζόνια;
ΓΑΛΑΖΙΟ
Ένα ακόμα αγαπημένο χρώμα είναι το γαλάζιο. Το γαλάζιο είναι ένας χρωματικός όρος που αναφέρεται στις ανοιχτές αποχρώσεις του μπλε. Το χρώμα του ουρανού χωρίς σύννεφα κατά τη διάρκεια της ημέρας αναφέρεται ως γαλάζιο, όπως συχνά και το χρώμα της ήρεμης θάλασσας. Το χρώμα αυτό, εκπέμπει επίσης αισθήματα χαλάρωσης και γαλήνης σε μία ακόμα εντονότερη μορφή. Το γαλάζιο, μου θυμίζει τον Πόρο.
Πόρος
Ο Πόρος είναι νησί του Σαρωνικού Κόλπου. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την ακτή Πελοποννήσου και το απέναντι χωριό "Γαλατάς" της Τροιζηνίας. Είναι γνωστός, μεταξύ άλλων, για το σπουδαίο λεμονοδάσος που βρίσκεται στην παραπάνω ακτή, ενώ είναι δημοφιλής σαν τόπος μικρών αποδράσεων για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου Αττικής. Αυτό το όμορφο νησάκι είχαν επιλέξει και οι καθηγητές μας, για να μας πάνε εκδρομή στο γυμνάσιο, και τελικά η εξόρμηση ήταν απόλυτα πετυχημένη, αφού όλοι είχαμε μαγευτεί από το τοπίο και τα χρώματα και το φαγητό. Υπήρχαν πολλά σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά ήταν μία πολύ ιδιαίτερη εικόνα. Είχαν τη χάρη τους, άσπρα, μπεζ ή κιτρινωπά, στέκονταν πάνω στον λόφο. Δεν χόρταινε το μάτι σου, ήθελες να μείνεις εκεί να τα κοιτάς για ώρες. Εννοείται πως δεν έλειπαν και οι περιπέτειες...Περπατούσαμε για ώρες μέσα στην πόλη, δίπλα από τα αυτοκίνητα αλλά και σε πιο απομακρυσμένα δρομάκια. Όταν δεν έχεις ξαναπάει σε κάποιο μέρος, και δεν κατέχεις τις γνώσεις για το GPS, είναι πιθανό όπως καταλαβαίνει κανείς να χαθείς, αλλά αυτά είναι που έχουν και πλάκα και θα θυμάσαι μεγαλώνοντας.
ΚΙΤΡΙΝΟ
Το κίτρινο, είναι, μαζί με το μπλε και το κόκκινο, ένα από τα τρία βασικά χρώματα του ορατού φωτός, με μήκος κύματος που κυμαίνεται από 575 έως 585 νανόμετρα. Για ακόμα μία φορά, δεν με πολυενδιαφέρουν όλες αυτές οι λεπτομέρειες περί ανάλυσης και φυσικής, αλλά τα συναισθήματα που πηγάζουν από το χρώμα, καθώς και ποιο μέρος του κόσμου σκέφτομαι και σκέφτεστε εσείς όταν ακούτε τη λέξη κίτρινο. Μην το σκέφτεστε πολύ, απλά κάντε εικόνα το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείτε. Μπορεί να είναι η λεμονιά του παππού στο χωριό, μπορεί να είναι ένας κουβάς με μπογιά που είδατε περνώντας μπροστά από το χρωματοπωλείο της γειτονιάς. Όλες οι εικόνες μετράνε! Προσωπικά, το κίτρινο μου φέρνει κατευθείαν στο μυαλό την Κέρκυρα.
Κέρκυρα
Η Κέρκυρα είναι νησί της Ελλάδας στο Ιόνιο Πέλαγος. Βρίσκεται στην είσοδο της Αδριατικής Θάλασσας, κοντά στις ακτές της Ηπείρου. Οι ξένοι την αποκαλούν Κορφού (αγγλικά: Corfu), κατά παραφθορά του βυζαντινού της ονόματος Κορυφώ, από τις δύο κορυφές που φαίνονται, καθώς πλησιάζει ο επισκέπτης στο νησί, οι οποίες αντιστοιχούν στα δύο φρούρια της πόλης, το παλαιό φρούριο (βυζαντινό) και το νέο φρούριο (ενετικό). Η πόλη της Κέρκυρας χαρακτηρίζεται από το έντονο Βενετσιάνικο στοιχείο, αλλά και από πολλές Αγγλικές και Γαλλικές επιρροές. Είναι κοσμοπολίτικη πόλη που αποπνέει μια αίσθηση αρχοντιάς, κάτι που την κάνει επίσης να ξεχωρίζει. Γνωστό επίσης είναι και το νησάκι "Ποντηκονήσι"
Το κίτρινο είναι έντονο χρώμα, χαρούμενο, παιχνιδιάρικο, όπως ακριβώς είναι και η Κέρκυρα στα μάτια μου. Εκδρομή με το σχολείο στην πρώτη Λυκείου, όταν ήμαστε ακόμα παιδιά και θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή στα άκρα...Η μουσική στο τέρμα καλύπτει τις φωνές όλων, έχουμε όλοι υπερένταση, θέλουμε να εξερευνήσουμε το νησί. Το βράδυ ήμαστε στο ρεμπετάδικο και χορεύουμε με όλο μας το είναι, τραγουδάμε και αφιερώνουμε τραγούδια...ίσως επειδή ήπιαμε και δύο ποτηράκια κρασί παραπάνω. Το υπόλοιπο βράδυ δεν κοιμάται σχεδόν κανείς, ή αν τύχει και τον πάρει ο ύπνος θα είναι μετά τις πέντε το ξημέρωμα. Την επόμενη ημέρα στο κλαμπ 54, χορεύουμε στον ρυθμό, τα πόδια πονάνε από την ορθοστασία, κανένας δεν έχει καθίσει κάτω ούτε για ένα λεπτό. Φοβόμαστε μήπως η νύχτα τελειώσει πριν καν το καταλάβουμε. Γυρνάμε στο ξενοδοχείο, κουρασμένοι, λιώμα, αλλά φυσικά κανένας δεν πρόκειται να κοιμηθεί νωρίς. Προσκαλούμε φίλους και φίλες στα δωμάτια, τρώμε γλυκά, παίζουμε uno, αναπτήρα, συζητάμε, χαζογελάμε ή γελάμε δυνατά, τρέχουμε να κρυφτούμε στην ντουλάπα για να μην μας κατσαδιάσουν οι καθηγητές. Έχει πανσέληνο και το κιτρινωπό φως του φεγγαριού γυαλίζει στα παράθυρα, και στα πρόσωπά μας. Το κίτρινο είναι παιχνιδιάρικο, τόσο, όσο και εμείς...
ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
"Το χρώμα της περιπέτειας και της κοινωνικής επικοινωνίας" Το πορτοκαλί χρώμα ακτινοβολεί τη ζεστασιά και την ευτυχία, συνδυάζοντας τη φυσική ενέργεια και την τόνωση του κόκκινου με την χαρά κίτρινου. Η ψυχολογική αίσθηση που προσφέρει το πορτοκαλί είναι αισιόδοξη, αναζωογονεί το πνεύμα μας. Το πορτοκαλί μου φαίνεται παράξενο χρώμα. Είναι έντονο, όμορφο, αλλά με κάνει να νιώθω κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω. Είναι ευχάριστο αλλά κρύβει μία μελαγχολία. Την μελαγχολία που με κάνει να σκέφτομαι τα Γιάννενα.
Ιωάννινα
Τα Ιωάννινα, γνωστά και ως Γιάννενα ή Γιάννινα, είναι πόλη της Ηπείρου. Για την ονομασία της πόλης υπάρχουν αρκετές εκδοχές χωρίς όμως να είναι επιβεβαιωμένες. Η μια είναι ότι ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουστινιανός μετέφερε τους κατοίκους της Ευροίας στην περιοχή του κάστρου, την οποία οχύρωσε και έδωσε το όνομα του. Αυτό βασιζόταν στις αναφορές του ιστορικού Προκόπιου, στο έργο του περί κτισμάτων. Άλλη εκδοχή είναι ότι η πόλη αναπτύχθηκε πρώτα γύρω από το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Πρόδρομου, το οποίο έδωσε το όνομα στην πόλη. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι το όνομα προήλθε από το όνομα Ιωαννίνα, το όνομα της κόρης του Βελισάριου, στρατηγού του Ιουστινιανού. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι οφείλεται στον πρώτο οικιστή της πόλης, τον Ιωάννη, γιο του Αλεξίου Κομνηνού. Κατά καιρούς έχουν αναφερθεί διάφορες εκδοχές για την ονομασία της πόλης.
Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα τα πέντε πρώτα μου χρόνια...με φίλες, παππούδες, με τους γονείς μου, τον αδελφούλη μου...Νοσταλγία. Μεγαλώνοντας επισκεπτόμασταν το μέρος αυτό το Πάσχα κυρίως, και κάποιες φορές τον χειμώνα. Το συναίσθημα που νιώθεις, είναι ακριβώς αυτό που νιώθεις βλέποντας τις φωτογραφίες. Χαρά, ζωντάνια, περιέργεια, οικειότητα...Κάποτε και μελαγχολία. Μεγαλώνοντας, δεν πηγαίναμε πλέον τόσο συχνά ταξίδια, οπότε κάθε φορά που οι γονείς ανακοίνωναν ότι θα πάμε Γιάννενα, ήταν απλά ευτυχία! Σε κάθε εκδρομή με το σχολείο ένιωθα σαν ξεναγός, περήφανη που είχα μεγαλώσει σε αυτόν τον υπέροχο τόπο, και φυσικά περήφανη που μπορούσα να καθοδηγήσω τις φίλες μου μέσα στο κάστρο, γύρω γύρω από τη λίμνη, στο κέντρο στα μαγαζιά, ακόμα και στο νησάκι που είχα πάει μόνο μία φορά.
Νιώθω κάτι παράξενο κάθε φορά που κάνω βόλτες στα Ιωάννινα, κάτι που δεν μπορώ ακριβώς να εξηγήσω. Όπως το ίδιο ανέφερα και για το πορτοκαλί χρώμα. Ίσως για αυτό να το έχω συνδυάσει; Θα μπορούσε βέβαια να είναι και λόγο των φύλλων των δέντρων, που διακοσμούν την πόλη, τα πάρκα της και κυρίως την λίμνη. Δεν εννοώ μέσα στη λίμνη, εννοώ γύρω της.
Να...κάντε εικόνα:
"Περπατάτε στην πόλη και κατεβαίνετε σιγά σιγά προς το κάτω μέρος που βρίσκεται η λίμνη. Διακρίνετε από μακρυά το μπλε της χρώμα και ξαφνικά νιώθετε την ανάγκη να αρχίσετε να τρέχετε. Μετά από λίγο ακόμα περπάτημα έχετε φτάσει. Κοιτάτε κάτω, στα πόδια σας. Τα πεζοδρόμια είναι πορτοκαλί, είναι γεμάτα κυριολεκτικά με φύλλα. Ίσως σε κάποιον άλλο τόπο, αυτό να ενοχλούσε πολλούς, όμως εδώ είναι λες και το κάθε φύλλο είναι κολλημένο από μόνο του εκεί ακριβώς που θα έπρεπε να είναι. Σαν...να ολοκληρώνουν την εικόνα της πόλης. Κοιτάτε στο απέναντι πεζοδρόμιο, στον δρόμο, στο πάρκο, ρίχνετε το βλέμμα σας πιο μακρυά, στην άλλη μεριά της λίμνης, κι όμως, το πορτοκαλί υπάρχει παντού αλλά τα μάτια δεν μπορούν να το χορτάσουν. Μετά από αυτό απλά αγναντεύετε, χαλαρώνετε, απολαμβάνετε..."
ΠΡΑΣΙΝΟ
Το πράσινο δεν είναι ένα από τα βασικά χρώματα, δεδομένου ότι είναι αποτέλεσμα της ανάμιξης του μπλε με το κίτρινο. Είναι το κυρίαρχο χρώμα στη φύση καθώς συναντάται σε όλα σχεδόν τα φυτά λόγω της χλωροφύλλης.
Το χρώμα αυτό είναι συνδεδεμένο με ποικίλους συμβολισμούς. Κατεξοχήν με τη φύση, την ελπίδα, τη νεότητα και την άνοιξη, επειδή είναι η εποχή του έτους που αρχίζει να ανθίζει πάλι η βλάστηση. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα των κοινωνικών διαχωρισμών, ήταν το χρώμα που χρησιμοποιούταν από την τραπεζιτική, την εμπορική τάξη και γενικά τις αστικές μεσαίες, οικονομικά δραστήριες, μη αριστοκρατικές τάξεις (ευγενείς, κλήρος και αυλικοί). Μέχρι και σήμερα χρησιμοποιείται ως σήμα ασφάλειας, ηρεμίας, θετικότητας και άδειας (π.χ. πράσινη κάρτα, πράσινο φανάρι).
Το πράσινο, μπορώ να πω ότι μου θυμίζει την Κρήτη.
Κρήτη
Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο νησί της Ελλάδας και το πέμπτο μεγαλύτερο σε έκταση της Μεσογείου. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της είναι το Ηράκλειο, το οποίο είναι έδρα της περιφέρειας Κρήτης που συμπεριλαμβάνει γειτονικά νησιά και νησίδες. Η Κρήτη βρίσκεται στο νότιο άκρο του Αιγαίου πελάγους και καλύπτει μια περιοχή 8.336 τ.λχμ. Το νησί είναι εξαιρετικά ορεινό με τρεις κύριες οροσειρές, τα Λευκά Όρη και τον Ψηλορείτη (Ίδα).
Πολλοί ιστορικοί της αρχαιότητας αναφέρονται στη μυθολογία της Κρήτης. Ο παρακάτω μύθος προέρχεται από το πέμπτο βιβλίο του Διόδωρου του Σικελιώτη. Ο μύθος ξεκινάει πολύ πριν τη γέννηση των θεοτήτων της κλασικής Ελλάδας, με τον Κρήτη, τον πρώτο Δάκτυλο και πρώτο βασιλιά της Κρήτης. Ακολουθεί η ανάπτυξη των πρωτόγονων τεχνών και η δημιουργία των πρώτων ανθρώπινων κοινωνιών. Ύστερα η Ρέα γεννάει τον Δια στο όρος Ίδα και ανατρέφεται εκεί από τις Νύμφες Αδράστεια και Ίδα. Η Ρέα ταυτίζεται από σύγχρονους μελετητές με τη Μεγάλη Μητέρα.
Στην Κρήτη έχω πάει μία φορά μέχρι ώρας, μαζί με τα ξαδέλφια μου, και συγκεκριμένα μείναμε στα Χανιά. Η πρώτη εικόνα που έχω από την Κρήτη είναι η παραλία Μάταλα. Είχε τα πιο μεγάλα κύματα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου! Και είχε πολύ γέλιο. Μου φαίνεται λίγο παράξενος ο συνδυασμός Κρήτης με το χρώμα πράσινο...αλλά ταυτόχρονα γιατί όχι;
ΜΟΒ
Το μοβ είναι το σύνολο των αποχρώσεων που προκύπτουν από την ανάμειξη κόκκινων και μπλε χρωστικών, δηλαδή σε μήκη κύματος 400-430 νανόμετρα. Το μοβ ήταν το χρώμα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και ανωτάτων αρχόντων, ενώ αργότερα των επισκόπων της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Από τότε, το μοβ συνδέεται με τη βασιλική καταγωγή και την ευλάβεια. Στην Ελλάδα, στον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα, αυτό το χρώμα ονομαζόταν «μελιτζανί», καθώς υπάρχει και στην εξωτερική πλευρά της μελιτζάνας.
Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, πάντα λάτρευα το μοβ χρώμα. Και όταν λέω λάτρευα....εννοώ υπερβολικά. Μοβ ρούχα, μοβ τσάντες, μοβ παιχνίδια, μοβ μαρκαδόρους, κάποτε ήθελα τα πάντα να είναι μοβ. Κάτι ακόμα που λάτρευα και συνεχίζω να λατρεύω είναι το Παρίσι! Ωωω, το πανέμορφο, μαγευτικό Παρίσι, πόσο ήθελα και πάντα θα θέλω να πάω κάποια μέρα.
Το μοβ λοιπόν, δεν υπάρχει καμία καμία καμία περίπτωση, ούτε μία στο τρισεκατομμύριο να μη το συνδυάσω με το Παρίσι!
Παρίσι
Το Παρίσι (Paris) είναι γνωστό και ως η Πόλη του φωτός (Ville lumière), (Île-de-France) και μία από τις ιστορικότερες πόλεις της Ευρώπης. Ο πληθυσμός της πόλης του Παρισιού ανέρχεται σε 2.187.526 (2017) και ο συνολικός πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής σε 12.628.266 κατοίκους και είναι έτσι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης και του κόσμου. Επιπλέον είναι η πολιτιστική και οικονομική πρωτεύουσα της Γαλλίας, το σημαντικότερο κομβικό σημείο της και έδρα πολλών διεθνών οργανισμών, όπως της UNESCO. Κατά τη διάρκεια του 19ου και 20ού αιώνα, το Παρίσι φιλοξένησε συχνά την Παγκόσμια Έκθεση, που σημαδεύει έντονα την πρωτεύουσα. Ο Πύργος του Άιφελ εγκαινιάστηκε για την Έκθεση του 1889 (εκατό χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης)
Δεν είχα την ευκαιρία να πάω στο Παρίσι (ακόμα), αλλά φαντάζομαι πως πρέπει να είναι, πως πρέπει να νιώθει κανείς όταν ζει εκεί. Καταρχάς, τα γλυκά τους είναι to die for! Macaron, πόσο πολύ θέλω να φάω Μακαρον! Ecler, La mousse au chocolat, la tarte au citron, La tarte tatin, Le millefeuille, CROISSANT !!! Αυτά τα τεράστια κρουασάν, γεμισμένα με σοκολάτα, απλά παράδεισος! Μετά έχουμε όλες αυτές τις γλυκούλες καφετέριες, τα πάρκα τους, την ρομαντική ατμόσφαιρα, τις γέφυρες που κλειδώνεις τα λουκέτα για να μείνει η αγάπη... Το σπίτι του ρομαντισμού! Γνωστή για το νόστιμο φαγητό και την εμβληματική της μόδα. Και μόνο που το σκέφτομαι θέλω απλά να βγάλω φτερά και να πετάξω μέχρι τον Πύργο του Άιφελ. Ο Πύργος του Άιφελ! Προφανώς και όταν πάω θα ανέβω στον Πύργο. Μπορώ ήδη από τώρα να φανταστώ τη θέα, είτε το πρωί, είτε το βράδυ. Φίλε, γιατί να έχεις ζωή αν δεν πρόκειται έστω και μία φορά στη ζωή σου να επισκεφτείς το Παρίσι (που για να ήμαστε ρεαλιστές, εδώ δέκα φορές και δεν θα είναι αρκετές, πόσο μάλλον μία). Το μοβ εκδηλώνει την πνευματικότητα, τον εσωτερισμό, το μυστήριο, τα αγαθά κίνητρα και την ηρεμία. Αυξάνει την παραγωγικότητα, ενθαρρύνει τον αυτοέλεγχο και ξεκαθαρίζει τα καταπιεσμένα συναισθήματα και τις φοβίες. Βασικά νιώθω ότι είναι περισσότερο το χρώμα του μυστηρίου, όπως αισθάνομαι ότι είναι και η πόλη του Παρισιού.
.......το χρώμα πάντα ομορφαίνει τη ζωή