Με αφορμή το λογοτεχνικό κείμενο Γιατί; του Γιάννη Μαγκλή οι μαθήτριες Ερμιόνη Τ. και Μαρία Χ. εμπνεύστηκαν ένα αντιπολεμικό ποίημα που δείχνει τη σκληρότητα και τη ματαιότητα του πολέμου.
Ζωντανός νεκρός.
Σε μια αιματοβαμμένη αλάνα,
Οι άγνωστοι γίνονται εχθροί.
Σαν της νύχτας χτυπάει η καμπάνα,
Έχουν μείνει μονάχα νεκροί.
Εκτός από έναν φονιά απελπισμένο.
Δίπλα στο θύμα του στέκει σιγανά.
Το φεγγάρι του μοιάζει μαυρισμένο,
Κι η καρδιά του αβάσταχτα πονά.
Στο μυαλό του μια ξένη μάνα,
Στα πατώματα τον γιο της κλαίει.
«Κατάρα σε αυτόν που σε πήρε!»,
Την φανταζόταν να λέει:
«Συγχώρεσε με Θεέ μου!» είπε,
«Που έγινα αναγκαστικά φονιάς.
Κι για τους δυο μας θα ζήσω αδερφέ μου.
Από εκεί ψηλά να με κοιτάς.»
Ερμιόνη Τ. - Μαρία Χ. Β6