Εξπρεσιονισμός

Ο Εξπρεσιονισμός αποτελεί καλλιτεχνικό κίνημα της μοντέρνας τέχνης κυρίως της ζωγραφικής, που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, περίπου την περίοδο 1905-1940. Η κλασική φάση του εξπρεσιονιστικού κινήματος εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Ήταν ένας σπουδαίος πρόδρομος για τους καλλιτέχνες του Νεο-Εξπρεσιονισμού της δεκαετίας του 1980, όπως και τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό. Βασικό χαρακτηριστικό των εξπρεσιονιστών καλλιτεχνών ήταν η τάση να παραμορφώνουν την πραγματικότητα στα έργα τους, αδιαφορώντας απέναντι σε μια πιστή και αντικειμενική αναπαράσταση της. Συχνά ο εξπρεσιονισμός διακρίνεται και από μια έντονη συναισθηματική αγωνία, χαρακτηριστικά μάλιστα μπορούμε να πούμε πως ελάχιστα εξπρεσιονιστικά έργα έχουν χαρούμενη διάθεση.

 Οι καλλιτέχνες δεν έχουν ζήσει από κοντά τους πειραματισμούς των Μετεμπρεσιονιστών καλλιτέχνων όπως ο Signac, ο Seurat, ο Van Gogh, o Gauguin ή ο Cezanne. Η απουσία ωστόσο ενός σταθερού καλλιτεχνικού προσανατολισμού, δεν στάθηκε εμπόδιο για τους πρωτοπόρους Εξπρεσιονιστές, που αντλούν στοιχεία και έμπνευση από ζωγράφους των προηγούμενων γενεών.

   Από τη ζωγραφική του Ολλανδού Vincent Van Gogh, ο οποίος χρησιμοποιούσε το χρώμα και τη γραμμή συναισθηματικά για να εκφράσει, όπως έλεγε, "τα τρομερά πάθη του ανθρώπου" ή του Σκανδιναβού Edvard Munch στα έργα του οποίου εικονογραφείται με πρωτοτυπία ο ανθρώπινος πόνος και η δυστυχία, μέχρι τον Βέλγο James Ensor με τις σαρκαστικές μάσκες και τις νεκροκεφαλές ή την τέχνη της Αφρικής και της Ωκεανίας, και από τον γκροτέσκο Matthias Grünewald, τα χαρακτικά της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής χαρακτικής του Βορρά, μέχρι τον προσφάτως αναδειχθέντα El Greco, ο οποίος επιμήκυνε τις μορφές των Αγίων προκειμένου να αποδώσει το Πάθος, οι εξπρεσιονιστές αντλούν και ενσωματώνουν ποικίλα στοιχεία στο έργο τους.